Τα κόμματα διασταυρώνουν νυχθημερόν τα ξίφη τους για την οικονομική κρίση, την ίδια στιγμή που η αγορά ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας και τις ραγδαίες αυξήσεις τιμών. Οι καταναλωτές βλέπουν τα προϊόντα να αλλάζουν τιμές από την μια στιγμή στην άλλη και η κερδοσκοπία ανάγεται σε μέγα προσόν και προτέρημα για την οικονομική ανέλιξη. Αυτός που θα εκμεταλλευτεί την αδράνεια και ευπιστία των καταναλωτών για το αδιέξοδο της οικονομικής κρίσης και τις αδιάκοπες, τάχα, προσπάθειες της κυβέρνησης να βγάλει την χώρα από αυτήν, αυτός είναι που θα εκτοξεύσει την κερδοφορία του στα ύψη καθώς το παρατεταμένο μούδιασμα δημιουργεί ικανές συνθήκες εξαπάτησης και παραπλάνησης του κοινού στην αγορά.
Του Φίλιππου Ζάχαρη
Ο καταναλωτής, από την άλλη, στην καθημερινότητά του, βλέποντας πως δεν μπορεί να πράξει αλλιώς, πνιγμένος από τα τραπεζικά χρέη, θεωρεί πως δεν μπορεί να φορτώσει άλλο τις πιστωτικές κάρτες λόγω της κρίσης που μπορεί να τον αφήσει από την μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά και ανήμπορο να αντιδράσει στις τραπεζικές του υποχρεώσεις. Το λίγο ρευστό που του έχει απομείνει το διαθέτει χωρίς περιστροφές με άνισους φυσικά όρους. Αυτό όμως το ρευστό δεν αρκεί για να κινήσει την αγορά που έχει πνιγεί από ακάλυπτες επιταγές και συναλλαγές χωρίς αντίκρισμα για την κερδοφορία των εταιρειών. Οι τονωτικές ενέσεις ρευστότητας προς τις τράπεζες από την κυβέρνηση δεν ικανοποιούν τις ανάγκες του καταναλωτή.
Το χρήμα ανακυκλώνεται στις τράπεζες που είναι οι μόνες κερδισμένες από την κρίση, παρά το γεγονός ότι ορισμένες από αυτές έχουν κάνει τους μικρομεσαίους να υποφέρουν και που σε τελευταία ανάλυση γυρνάει μπούμερανγκ αναφορικά με την προάσπιση των οικονομικών τους συμφερόντων. Ξανά στον καταναλωτή: έρμαιο αυτής της πολυδιαφημισμένης κρίσης που ναι μεν έχει εισβάλλει ήδη στην ελληνική αγορά αλλά που όμως χρησιμεύει και ως άλλοθι για την κατασκευή τεχνητών κρίσεων και διαρροής κινδυνολογίας για την απώλεια θέσεων εργασίας που ως σωτήρας το επίσημο κράτος έρχεται να ρίξει σωσίβια διασφάλισης, θύμα μιας ακατάσχετης επιχειρηματολογίας πως θα έρθουν πιο δύσκολες ημέρες, τρέχει πανικόβλητος να εξασφαλίσει ρευστό, αποσύροντας παράλληλα τις καταθέσεις του από τράπεζες που, κατά τα ειωθότα, οδεύουν προς κατάρρευση.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι οδηγούμαστε σε μια έκρηξη ανασφάλειας και δυσπιστίας που με τον καιρό αιχμαλωτίζει την στιγμιαία ευπιστία του καταναλωτή. Το γεγονός βέβαια της στροφής του ενδιαφέροντος στην παγκόσμια οικονομική κρίση διευκολύνει την κυβέρνηση για την κάτω από τραπέζι προώθηση νομοθετημάτων. Έτσι, και η κερδοσκοπία παίρνει τα επάνω της αλλά και η κυβέρνηση καλύπτει τα νώτα της. Ο μόνος θιγμένος είναι ο πολίτης που στο όνομα της κρίσης καλείται να κάνει θυσίες. Μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση όπου χιλιάδες θα έχουν βρεθεί στο δρόμο και η ψήφος θα πιστοποιεί πως «κρίση έχουμε αλλά τα κόμματα πρέπει να πριμοδοτηθούν», θα δούμε αν οι αντοχές υπερκεράσουν τα επιχειρήματα περί διεθνούς οικονομικού ναυαγίου και ο πολίτης αφήσει χώρο στους κάθε λογής επιτήδειους.
