«Η Ποίηση σοφία που μαγεύει την καρδιά. Η σοφία ποίηση που μαγεύει το νού». Αυτά τα λόγια του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Τζιμπράν, μούρθανε συχνά στο μυαλό, για όσο εντρυφούσα στην ποίηση του εκλεκτού φίλου Γιάννη Πολυράκη. Που μούκαμε την τιμή να με κάμει κοινωνό της, αρκετά πριν από την παρουσίασή της στο πνευματικό κέντρο της Μητρόπολης. Που για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μου, βρέθηκε την ημέρα εκείνη εκτός Χανίων, στερηθείς τη χαρά της μέθεξής μου στην παρουσίασή της.
Όμως (σχετικά και με τα λόγια του Τζιμπράν) πρέπει να πώ ότι η σοφία της ποίησης του Πολυράκη πράγματι μαγεύει τις καρδιές, όπως και τους νόες. Είναι μια ποίηση βιολογικής ωριμότητας, μια ποίηση πικρής γνώσης, μια ποίηση έγνοιας κι ανησυχίας για τ’ ανθρώπινα: Αλλά και ανησυχίας για την ισορροπία του φυσικού Σύμπαντος, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ανθρώπινη περιπέτεια. Αυτό, και με την εμπιστοσύνη του αγαπητού μου Γιάννη, που του δίδει τις ικανότητες και τα εφόδια να επισημάνει τους κινδύνους για το Περιβάλλον, περισσότερο από τον καθένα εξ ημών.
Λένε οι πεσιμιστές πως ζούμε σε μια αντιπνευματική ανθρωπολογική περίοδο. Όμως όταν υπάρχουν άνθρωποι – αν και «τεχνοκράτες» όπως θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τον αγαπητό φίλο – που μας μαγεύουν με την τρυφερότητα ψυχής και λόγου, με την έγνοια και την αγάπη για την καθημερινότητα του ανθρώπου των καιρών μας, ο λόγος των πεσιμιστών ακυρώνεται! Και δεν θεωρώ υπερβολή να πώ ότι ιδιότητες ανθρώπων όπως του Γιάννη Πολυράκη (επαγγελματικές) μας δίνουν τη βεβαιότητα πως η Ποίηση είναι σοβαρή υπόθεση. Κι όχι φαινόμενο γραφικό, για τους ψευτοσοβαρούς και τους στίλβηντες απαίδευτους! Που μετράει γιαυτούς μόνο το «οφέλιμον».
Επειδή δεν αρέσκομαι να λέω πολλά, θα πώ ότι μας χρειάζονται φωνές σαν του εκλεκτού μας συμπολίτη Γιάννη Πολυράκη. Και του εύχομαι από καρδιάς υγεία και μακροημέρευση, για να παράγει τη γοητεία που χρειαζόμαστε, σ’ αυτές τις γκρίζες και αμφιλεγόμενες ημέρες. Τις ημέρες που κάνουν «δοκιμή των υλικών» που φέρει μέσα του έκαστος! Για να συνεχίσουμε να αισιοδοξούμε πως η ανθρώπινη πεμπτουσία πορεύεται αλώβητη μέσα από τους σκοπέλους των καιρών μας. Δεν μπορώ παρά να δώσω τα ανυπόκριτα συγχαρητήριά μου στον ποιητή και στον πολίτη Πολυράκη, με ό,τι σημαίνει αυτό! Πάντα άξιος, αγαπητέ μου Γιάννη.
Αντώνης Χαρχαλάκης
