«Πεντηκοστήν εορτάζομεν και πνεύματος επιδημίαν»
Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
Η προαιώνια Τριαδική Εκκλησία των ουρανών, η Εκκλησία του «Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», την ημέρα της Πεντηκοστής, προεκτείνει τη λειτουργία της παγκοσμίως, γεννάται, αποκαλύπτεται και λειτουργεί με την προσθήκη στους κόλπους της και του ανθρώπου και εγκαινιάζεται στη γη ως θεανθρώπινη κοινότητα.
Ο άγιος ευαγγελικός λόγος, που καλύπτει και διασφαλίζει τη μεγάλη αυτή ημέρα της Πεντηκοστής, είναι λόγος με ξεχωριστή σημασία, κατεξοχήν μάλιστα για τον κόσμο και τον άνθρωπο.
Απ’ αυτή την ημέρα ο Τριαδικός Θεός και άνθρωπος συλλειτουργούν, όχι για το Θεό, αλλά για τη σωτηρία του ίδιου του ανθρώπου και του κόσμου.
Ο άγιος ευαγγελικός λόγος γκρεμίζει τα κάστρα της ορθολογικής τάχα φρούρησης του ανθρώπου και ανοίγει διάπλατα τον ορίζοντα της ελευθερίας, όπου όλες οι ανθρώπινες δυνάμεις δρουν και λειτουργούν ισοτίμως και ισομερώς.
Λογική και αισθήματα, νους και καρδιά ξαναβρίσκουν τη θέση τους κάτω από το πρόσωπο του ανθρώπου και με την μεταξύ τους συμφωνία και εναρμόνιση, προάγουν την ενότητα της προσωπικότητας, στην υπερτελή έκφραση της στην ποιότητα της εικόνας του θεανθρώπινου.
Ο Θεός υποκλείνεται ενώπιόν μας και μας τιμά με την εμπιστοσύνη του.
Είμαστε οι εκλεκτοί του Θεού ή ότι πολυτιμότερο έχει ο Θεός. Για τούτο βρίσκεται στην απόλυτη διάθεσή μας. Η ζωή του ζωή μας. Η αγάπη του αγάπη μας. Η δύναμή του, δύναμή μας. Όχι μετά θάνατον, αλλά από τούτη τη ζωή, «από τον νυν και ως του αιώνος».
Η λαϊκή κρίση ως ετυμηγορία: «αυτός ο άνθρωπος είναι άγιος άνθρωπος». Ενώ δηλαδή ακόμα ζει, αναγνωρίζεται η αγιότητά του. Αλλά και εκείνων των αγίων, που η αγιότητά τους αναγνωρίζεται μετά θάνατο, είναι υπαρκτή από τούτη τη ζωή.
Αυτό είναι το μεγαλείο και η ομορφιά της πίστης μας.
Η αγιότητα δεν είναι υπόσχεση που πραγματώνεται στο μέλλον, είναι εμπράγματη από «του νυν καιρού».
Μιλούμε και συνομιλούμε, ακόμα και αντιμιλούμε με το Θεό από το χώρο και το χρόνο που υπάρχουμε και ζούμε, όχι αόριστα στο μέλλον. Εξάλλου στο μέλλον, μετά θάνατο δεν έχουμε αυτή τη δυνατότητα, του αγιασμού και της χάρης «ουκ έστι μετάνοια».
Η πεντηκοστή είναι γεγονός του παρόντος αιώνος.
Η κάθοδος του αγίου Πνεύματος είναι γεγονός του παρόντος αιώνος.
Η Εκκλησία ως Θεανθρώπινη κοινότητα δεν εγκαινιάζεται μόνον, αλλά και λειτουργεί στα πλαίσια του παρόντος αιώνος. «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός».
Η ευαγγελική πρόσκληση «ερχέσθω προς με» δεν αφορά το μέλλον, αφορά τον παρόντα αιώνα οι κουρασμένοι, οι απογοητευμένοι, οι στερημένοι, οι πεινασμένοι και διψασμένοι, οι ανήμποροι, οι ξένοι και οι αποξενωμένοι, είναι μόνιμα και διαχρονικά καλεσμένοι του Χριστού, όχι για το μέλλον, αλλά για τον παρόντα αιώνα.
Ο Χριστός δίνει σε όλους αυτούς, αυτά που δε μπορεί να τους δώσει ο κόσμος.
Εν Χριστώ βρίσκουμε το πλήρωμα και την πληρότητα της ζωής.
Στην εν Χριστώ ζωή δεν υπάρχουν κενά, αναταράξεις, φόβος, ούδε αυτός ο φόβος του θανάτου, γιατί ο Χριστός δεν είναι μόνο ζωή, είναι και ανάσταση.
Αυτά δεν ισχύουν μόνο για τους απόστολους ή έστω και τους πρώτους χριστιανούς, το πνεύμα του Θεού δίδεται και παραμένει σε όλους τους πιστούς του Χριστού, όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Ο κάθε πιστός είναι ένας Ναός του «Εν ημίν οικούντος πνεύματος του Θεού».
Ο προβληματισμός που εύκολα μπορεί να διατυπώνεται είναι αν πράγματι είμαστε πιστοί του Χριστού, απ’ όπου και εξαρτάται πόσο θετικοί δέκτες είμαστε του πνεύματος του Θεού.
Η Πεντηκοστή, που είναι η πρώτη και μεγαλύτερη εορτή στην πορεία του λειτουργικού χρόνου μετά το Πάσχα, είναι γεγονός και εορτή του παρόντος αιώνος.
Είναι υπαρκτή πραγματικότητα η γέννηση και ο εγκαινισμός της Τριαδικής Εκκλησίας του Θεού, τόσο πάνω στη γη, όσον και μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας.
Αυτό είναι Πεντηκοστή κι αυτό εορτάζουμε, την άμεση, την ζώσα και ζωντανή συνάντηση, επικοινωνία και ταύτισή μας με τον ίδιο τον Τριαδικό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιο Πνεύμα.
Το υπερώο των Ιεροσολήμων είναι η συμβολική αποτύπωση της οικουμένης και οι απόστολοι και μαθητές του Χριστού είναι επίσης η ζώσα αποτύπωση του πανανθρώπινου.
Την Πεντηκοστή πραγματώνεται το άνοιγμα των ουρανών και η αλληλοπεριχώρηση των ίδιων των ουρανών και της γης. Του ίδιου του θεού με τον άνθρωπο.
Κατόπιν τούτων είναι προφανές ότι η εορτή της Πεντηκοστής είναι εορτή της γης και του ουρανού, του πρόσκαιρου και του αιωνίου, του ανθρώπινου και του θεϊκού.
Η επιδημία του Πνεύματος του Θεού αναζωογονεί τη δημιουργία, τη σύμπασα κτήση, τη γη και τον ουρανό.
Όλα φωτεινά και φωτόμορφα «από τη μιαν άκρη των άκρων ώσπου να πας στην άλλη».
Χαιρόμαστε την εορτή της Πεντηκοστής, χαιρόμαστε την υπαρκτή χαρά της γης και του ουρανού και αφήνουμε τα βάσανα της καθημερινότητας πίσω μας, ακόμα και αυτή την οικονομική κρίση που ταλανίζει την κοινωνία και τον τόπο μας, αφήνουμε πίσω μας κι αυτούς που τη δημιουργούν κι αυτούς που την αναπαράγουν.
Φιλοξενούμε το θεό στον κόσμο μας, του παρέχουμε στέγη στο πρόσωπο και την ύπαρξή μας και ανήκει σε μας, όχι η ευθύνη μόνον, αλλά και το προνόμιο να νοιώθουμε την πνοή της ζωής του, στη ζωή μας, να ζούμε την ίδια τη ζωή του, να έχουμε μόνιμα και διαχρονικά τη χαρά του.
«Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε», αυτό ως ευχή, όχι μόνον του αγίου αποστόλου Παύλου, αλλά και δική μας, για όλες και όλους, δικούς μας και ξένους.
