Αυθαίρετες χαρακτηρίζει τις όποιες εκτιμήσεις για το κόστος μιας εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ ο καθηγητής Χρηματοοικονομικής Μιχάλης Γκλεζάκος, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι η χώρα θα παραμένει στους «17» όσο πληρώνει τα δάνεια και τους τόκους τους. 
«Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», δηλώνει χαρακτηριστικά αναφορικά με το νέο κύμα μαζικής απόσυρσης καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες το οποίο έχει προκαλέσει η πολιτική ρευστότητα, υπογραμμίζοντας ότι τα τελευταία 2 χρόνια έχουν κάνει «φτερά» αποταμιεύσεις ύψους 70 δις ευρώ. Ο ίδιος στέκεται στη σημασία της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ως καθοριστικού παράγοντα σταθερότητας.
Τα τελευταία 24ωρα έχει σημειωθεί μαζική απόσυρση καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες (700 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, έως και 1,2 δις ευρώ σύμφωνα με τους Financial Times). Εσείς πού ακριβώς αποδίδετε την εξέλιξη και τι συνεπάγεται αυτή για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα;
Η συγκεκριμένη αντίδραση των καταθετών πολιτών καταδεικνύει την ανησυχία τους για το μέλλον του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Ανάμεσα σε άλλα, έχουν συντελέσει αφενός το γεγονός ότι δεν ολοκληρώθηκε προεκλογικά η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αφετέρου η διατύπωση διάφορων προτάσεων από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, της πολιτικής δύναμης η οποία πλέον οδηγεί τις εξελίξεις, περί κρατικοποίησης τραπεζών, αξιοποίησης ιδιωτικών καταθέσεων, κ.ο.κ. Ως αποτέλεσμα, δημιουργήθηκε μία σύγχυση στο αποταμιευτικό κοινό, το οποίο οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι κινδυνεύουν οι καταθέσεις του. Συνεπώς, έσπευσε να αποσύρει ένα μέρος τους, προκειμένου να το διασφαλίσει. Θεωρώ ότι ήταν εύστοχη η απόφαση να ολοκληρωθεί τώρα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών -ελπίζω ότι θα γίνει τις επόμενες ημέρες- ώστε να μεταδοθεί το μήνυμα στους καταθέτες ότι πια οι ελληνικές τράπεζες ενισχύονται κεφαλαιακά. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο, θα εκφραστεί πανηγυρικά η βούληση της ΕΕ να στηρίξει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Συντρέχουν λόγοι ανησυχίας με αφορμή αυτό το νέο κύμα απόσυρσης καταθέσεων;
Στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει η γνωστή ρήση: «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται», καθώς από τις ελληνικές τράπεζες έχουν αποσυρθεί την τελευταία 2ετία περισσότερα από 70 δις (καταθέσεις οι οποίες μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό, χρήματα τα οποία φυλάχθηκαν σε διάφορα σημεία του σπιτιού ή σε θυρίδες λόγω ανασφάλειας, ποσά που αναλώθηκαν από επιχειρήσεις και νοικοκυριά ως συμπλήρωμα στη χρηματοδότηση των δαπανών μετά από τις μειώσεις στα εισοδήματα, κ.ο.κ.). Άρα, δεν είναι αυτό το περίπου 1 δις το οποίο δημιουργεί το πρόβλημα. Ούτε έχουμε να κάνουμε με τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι η ολοκλήρωση της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης θα σημάνει τη λήξη στην αγωνία των αποταμιευτών.
Παρεμπιπτόντως, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φέρεται να έχει σταματήσει δραστηριότητες νομισματικής πολιτικής που σχετίζονται με ορισμένες ελληνικές τράπεζες, ακριβώς λόγω των καθυστερήσεων στην ανακεφαλαιοποίηση.
Θεωρώ ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει στην πράξη. Αν έγινε προσωρινά, για λόγους τακτικής, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Διότι αν η ΕΚΤ επιθυμούσε να τραβήξει το σωληνάκι το οποίο δίνει οξυγόνο στις ελληνικές τράπεζες, που είναι ο δανεισμός (διότι μόνο από αυτή δανείζονται πια), τότε δεν θα συναινούσε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών η οποία εκτελείται με λεφτά της ΕΕ και δείχνει έμπρακτα ότι συνεχίζεται η υποστήριξη στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Η βρετανική εφημερίδα Guardian μεταφέρει εκτιμήσεις σύμφωνα με τις οποίες το κόστος για την Ευρωζώνη από ένα «διαζύγιο» με την Ελλάδα θα ανέλθει σε 1 τρις δολάρια. Ισχύει αυτό το ποσό και πώς προκύπτει;
Όπως και να έχει προκύψει, πρόκειται για μία αυθαίρετη εκτίμηση, διότι οι καταστάσεις οι οποίες επικρατούν μετά από ένα ανάλογο σοκ στην αγορά είναι απρόβλεπτες αλλά και αυτοτροφοδοτούμενες. Για παράδειγμα, αν βγει η Ελλάδα από το Ευρώ, θα μεταδοθεί το μήνυμα ότι η Ευρωζώνη δεν είναι πια σε θέση να διαφυλάξει την ενότητά της και να προστατέψει μία χώρα – μέλος της. Άρα, θα μπορεί στη συνέχεια να συμβεί το ίδιο και με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ιταλία. Αυτομάτως, τα spreads θα εκτοξευθούν στα ουράνια. Οι παραπάνω χώρες πρακτικά δεν θα μπορούν να δανειστούν, διότι τα επιτόκια θα βρίσκονται στο 15-20%, και η ΕΕ είτε θα εκδώσει χρήμα είτε θα αφήσει και αυτές τις χώρες να εγκαταλείψουν. Συνεπώς, θα διαλυθεί το Ευρώ. Επομένως, γεγονότα όπως αυτά θα μπορούσαν να κοστίσουν έως και πολλά τρις. Βέβαια, η έξοδος της Ελλάδας θα μπορούσε να κοστίσει λιγότερο, αν δεν διεκπεραιωνόταν ως επείγουσα. Δηλαδή, αν το «διαζύγιο» Ευρωζώνης και Ελλάδας γινόταν με έναν αργό ρυθμό, σε βάθος χρόνου, και οι αγορές το εισέπρατταν όχι ως πρόβλημα της ΕΕ να στηρίξει την Ελλάδα αλλά ως πρόβλημα της Ελλάδας να δεχτεί και να προχωρήσει στην αναπροσαρμογή της οικονομίας της και των ελλειμμάτων του Δημοσίου ώστε να σταθεί στα πόδια της.
Αναφέρεστε δηλαδή και στην επικοινωνιακή διαχείριση μιας ανάλογης εξέλιξης;
Ακριβώς. Έχει μεγάλη σημασία πώς η Ευρωζώνη θα επικοινωνήσει ένα αντίστοιχο γεγονός. Διότι σκεφτείτε, για παράδειγμα, πώς θα το εισπράξετε εσείς ως αποταμιευτής ο οποίος έχει δανείσει ή θα δανείσει την Ιταλία. Αν κρίνετε την εξέλιξη στη λογική πως ό,τι και να κάνουμε με τους Έλληνες εκείνοι δεν θέλουν να συμμορφωθούν, τότε θα θεωρήσετε πως η Ευρώπη θέλει και μπορεί, αλλά η Ελλάδα δεν θέλει και δεν μπορεί.
Ποια είναι η δική σας αίσθηση; Θεωρείτε σε τελική ανάλυση ότι η Ευρωζώνη μπορεί να δείξει την έξοδο στην Ελλάδα;
Θεωρώ ότι η Ευρωζώνη επιθυμεί διακαώς να παραμείνει η Ελλάδα στο Ευρώ, λόγω των κινδύνων τους οποίους αναφέραμε. Από την άλλη μεριά, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και αυτό είναι θέμα κόστους και ωφέλειας. Θα γίνει αυτή η αποτίμηση. Αν η Ελλάδα βγει αύριο με μια διακήρυξη με την οποία θα λέει: «δεν σας πληρώνω και εξακολουθείστε να με δανείζετε για να παραμείνω στο Ευρώ», τότε αυτό θα είναι ακόμη πιο επικίνδυνο για την ΕΕ. Διότι μεθαύριο θα βγουν να πουν το ίδιο και η Ιταλία και η Ισπανία και η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Ας μην υποτιμάμε τις κοινωνικές αντιδράσεις, οι οποίες είναι ήδη ισχυρές και θα γίνουν ακόμη πιο έντονες. Άρα, σε αυτή την περίπτωση η Ευρωζώνη θα δείξει στην Ελλάδα την έξοδο. Διαφορετικά, το κόστος θα είναι για εκείνη πολύ μεγαλύτερο από το όφελος.
