Lynn Beisner: Αγαπώ τη μητέρα μου. Αν είχε κάνει έκτρωση θα είχε μια καλύτερη ζωή
Αν υπάρχει ένα πράγμα που με εξοργίζει σε ακτιβιστές κατά της έκτρωσης είναι όταν βάζουν στα πόστερ τους άντρες, γυναίκες και παιδιά που «είχαν καταδικαστεί σε έκτρωση». Μας λένε ότι «αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ήταν σήμερα ζωντανοί αν η έκτρωση ήταν νόμιμη και αν οι μητέρες τους είχαν κάνει διαφορετική επιλογή.»
Τους τελευταίους μήνες έχω διαβάσει δύο τέτοιες ιστορίες που ήταν ιδιαίτερα προσβλητικές. Η πρώτη ιστορία αναπαράγεται από την Rebecca Kiessling, το πρότυπο αυτού που δεν δικαιολογεί εκτρώσεις ακόμα και στην περίπτωση βιασμού ή αιμομιξίας. Στο σάιτ της η Kiessling λέει ότι κάθε φορά που λέμε ότι η έκτρωση θα έπρεπε να επιτρέπεται, τουλάχιστον σε περιπτώσεις βιασμού ή αιμομιξίας, της λέμε ότι «αν γινόταν τα πράγματα με τον τρόπο που θέλω εγώ, τώρα θα ήσουν νεκρή.» Συνεχίζει λέγοντας «θα ήμουν σίγουρα θύμα έκτρωσης αν ήταν νόμιμη στο Μίσιγκαν όταν ήμουν αγέννητο βρέφος, και μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι αυτό πονάει [όταν λένε ότι η έκτρωση θα έπρεπε να είναι νόμιμη.]»
Η δεύτερη ιστορία ήταν αυτή την εβδομάδα στο Good Men Project. Σε ένα άρθρο με τίτλο Delivered from abortion: healing a forgotten memory, o Gordon Dalbey μας λέει μια ιδιαίτερα απίθανη ιστορία για το πώς η μητέρα του αποφάσισε να κάνει έκτρωση όταν ήταν έγκυος στον ίδιο και πώς τελικά άλλαξε γνώμη. Λέω ότι η ιστορία δεν είναι ιδιαίτερα πιστευτή γιατί η μέθοδος έκτρωσης που ισχυρίζεται πως σκεφτόταν να κάνει η μητέρα του εμφανίστηκε μετά από 50 χρόνια. Πάντως, ο Dalbey ισχυρίζεται ότι θυμάται το πώς σώθηκε από την έκτρωση επειδή ως έμβρυο απευθύνθηκε στο Θεό. Ισχυρίζεται ότι η παραλίγο έκτρωση του προκάλεσε ψυχολογικά προβλήματα για όλη του τη ζωή. Από τότε που ανακάλεσε τη μνήμη αυτή, αντιμετωπίζει τις τύψεις επειδή κατάφερε να επιβιώσει ενώ τόσα άλλα έμβρυα δεν τα κατάφεραν.
Αυτό που κάνει αυτές τις ιστορίες τόσο εξοργιστικές για μένα είναι ότι είναι συναισθηματικοί εκβιασμοί. Ως αναγνώστες ή ως ακροατές είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να πούμε «Ω, είμαι τόσο ευτυχής που γεννήθηκες.» Και κατ’ επέκταση, είμαστε αναγκασμένοι να πούμε «ναι, φυσικά, κάθε σύμπλεγμα κυττάρων πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί σε ένα ανθρώπινο ον.»
Και αυτές οι ιστορίες, φωτισμένες από το ευτυχισμένο τέλος, είναι πολύ αποτελεσματικές. Και να γιατί: ο κόσμος φρικάρει όταν τους λες την αντίθετη ιστορία. Ακόμα και οι πιο φανατικοί υπέρ τις έκτρωσης φίλοι μου νιώθουν άβολα όταν τους εξηγώ γιατί η μητέρα μου έπρεπε να είχε κάνει έκτρωση. Για κάποιο λόγο μπερδεύουν το καλά υπολογισμένο και λογικό «η καλύτερη επιλογή για τη μητέρα μου και για μένα ήταν η έκτρωση» με την διάσημη έκφραση κατάθλιψης και υπαρξιακού άγχους «μακάρι να μην είχα γεννηθεί.» Πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά πράγματα, και πρέπει να κάνουμε αυτή τη διαφοροποίηση σαφή.
Είναι σίγουρο ότι η έκτρωση ήταν καλύτερη επιλογή για τη μητέρα μου. Αν την είχε κάνει πιθανόν να είχε τελειώσει το σχολείο και να είχε αποκτήσει κολεγιακή μόρφωση. Σε ένα κολλέγιο της δεκαετίας του ’60 ήταν πιθανό να είχε ανακαλύψει το φεμινισμό ή την ψυχολογία ή κάτι που θα την είχε βοηθήσει να ξεπεράσει τα παιδικά της τραύματα και να βρει καταλληλότερους συντρόφους. Θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένη για να αποκτήσει παιδιά. Αν μη τι άλλο, η έκτρωση θα την είχε αποτρέψει από το να βυθιστεί στη φτώχια. Θα είχε καταφέρει να παραμείνει στο κοινωνική και οικονομική τάξη των γονιών της και των παππούδων της, που ήταν καθηγητές. Μακάρι να είχε κάνει έκτρωση γιατί την αγαπώ και θέλω το καλύτερο γι’ αυτήν.
Η έκτρωση θα ήταν καλύτερη και για μένα γιατί δεν υπήρχε περίπτωση η μητέρα μου, η οποία διψούσε για αγάπη και ήταν ταλαιπωρημένη από ψυχολογικά τραύματα να με δώσει για υιοθεσία. Ή θα έκανε έκτρωση ή θα με μεγάλωνε μόνη της, και δεν ήταν σε καμία περίπτωση σε θέση να μεγαλώσει ένα παιδί. Είχε σοβαρό τραύμα στο κεφάλι της, αντιμετώπισε και ήταν μάρτυρας σοβαρής ενδοοικογενειακής κακοποίησης, όταν ήταν στο γυμνάσιο βιάστηκε από έναν άγνωστο και η μητέρα της αυτοκτόνησε. Υπέφερε από βαριά κατάθλιψη και είχε αυτοκτονικές σκέψεις, δεν είχε καμία υποστήριξη από το περιβάλλον της, έμεινε έγκυος μετά από βιασμό και ήταν τόσο νέα που ο εγκέφαλός της δεν ήταν πλήρως ανεπτυγμένος.
Με τέτοιο ιστορικό ήταν πολύ πιθανό να γίνει μια μητέρα που κακοποιεί το παιδί της, να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μέσα σε απόλυτη φτώχια και ναι είναι ευάλωτη σε επιθετικούς άντρες. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Με κακοποιούσε, με χτυπούσε βίαια και συχνά. Ζούσαμε σε συνταρακτική φτώχια και η μικρή μας οικογένεια έγινε μαγνήτης αρπαχτικών οργανισμών και αντρών. Η μητέρα μου βρήκε κάποια στήριξη σε μια μικρή εκκλησία και έμπλεξε με τον πάστορα, ο οποίος ήταν σχιζοφρενής, ναρκισσιστής και σαδιστής. Μέχρι να γίνω 14 χρονών, δεν είχα περάσει μια νύχτα σε σπίτι φίλων, δεν επιτρεπόταν να μιλάω με φίλους στο τηλέφωνο, να φάω σε εστιατόρια, να δω τηλεόραση, να ακούσω ραδιόφωνο, να διαβάσω ένα μη-χριστιανικό βιβλίο ή να φορέσω ένα τζιν παντελόνι.
Αν η ιστορία μου ήταν κατά των εκτρώσεων, τώρα θα σας έλεγα πώς ξεπέρασα όλες αυτές τις δυσκολίες και πώς η ζωή μου τώρα έχει κάποια ειδική βαρύτητα. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 12 χρόνια κατάφερα να ξεπεράσω πολλές αντιξοότητες και να φτιάξω μια ζωή που μου αρέσει πραγματικά. Αλλά κανείς δεν θα έπρεπε να κάνει τόσο ηρωικές προσπάθειες για να καταφέρει την κανονικότητα. Ακόμα και με την ευτυχία που βιώνω τώρα, αν μπορούσα να πάω πίσω στο χρόνο και να πάρω την απόφαση για τη μητέρα μου, θα διάλεγα την έκτρωση.
Από το role/reboot
