Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ένα μικρό, αιρετικό, σχόλιο με αφορμή το τραγούδι, λέμε τώρα, που βραβεύτηκε προχθές στη Γιουροβίζιον για την πραγματική εικόνα πίσω από την γκλαμουριά ενός πρώην πανηγυριού. Ένα τολμηρό μάθημα διαλεκτικής το οποίο επισημαίνει ότι η προσπάθεια κάθαρσης και υπεράσπισης του ναζισμού στην Ευρώπη και η πολιτική στήριξη των πολιτικών απογόνων του, που εκφράζεται μέσα κι από “καλλιτεχνικά” δρώμενα τύπου Γιουροβίζιον, είναι ή πρέπει να είναι καταδικαστέα, χωρις υπεκφυγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πολιτική κριτική από την πλευρά της Αριστεράς, κυρίως της αντικαπιταλιστικής/επαναστατικής, στα κοινωνικά εγκλήματα του κρατικού καπιταλισμού στην κατ’ όνομα ΕΣΣΔ απέναντι στις εθνικές μειονότητες και στην εργατική τάξη της χώρας που αρχικά προστάτευσαν κι υπερασπίστηκαν οι Μπολσεβίκοι με την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Η υπεράσπιση συγκεκριμένων εθνικών/αστικών αφηγήσεων που υποδύονται τις αντιφασιστικές δεν βοηθάει στην καταπολέμηση της σύγχρονης φασιστικής απειλής, αντίθετα και κάτω από κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να δώσει επιχειρήματα στους υπερασπιστές των νεοναζί να προβάλλουν την αναθεώρηση της Ιστορίας που επιχειρήται εδώ και τρεις με τέσσερις δεκαετίες μέσα από τα πανεπιστήμια και τους θεσμούς της ΕΕ και άλλους. Η στοχοποίηση της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων από τις ευρωπαϊκές και όχι μόνο κυβερνήσεις και το αβαντάρισμα του νεοναζισμού προς υπεράσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων, με σκοπό το τσάκισμα κάθε συλλογικής αντίδρασης, να ποιό είναι το πρόβλημα.
Η υπεράσπιση όμως απόψεων που υποστηρίζουν τις πολιτικές επιλογές του πατερούλη Στάλιν ΑΛΛΑ και των δυτικών χωρών (ΗΠΑ κτλ) στον Β’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πολεμο και τις αναδεικνύουν ως αντιφασιστικές ειναι επίσης ένα πρόβλημα. Κι εδώ ειναι που πρέπει να.πάρουμε θέση, η οποία δεν είναι άλλη από την καταδίκη και την καταπολέμηση της φασιστικής απειλής διατηρώντας το δικαίωμα, αν όχι την υποχρέωση, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τις επιλογές της ΕΣΣΔ τόσο στις σχέσεις της με τον Χίτλερ, που μέχρι την εναρξη του πολέμου μόνο αρνητικές δεν ήταν, τόσο στην προσπάθεια καταστολής κάθε φωνής που διεκδικούσε την σοσιαλιστική προοπτική έξω από τα όρια μιας χώρας, όσο και την εφαρμογή μιας γνήσια, ριζοσπαστικης αντιφασιστικης πάλης που δεν θα ειχε ανάγκη την ικανοποίηση συγκεκριμενων κρατικών συμφερόντων στη Δύση αλλά και στην Ανατολή.
