Προχθές έγιναν τα εγκαίνια της συμβουλευτικής μονάδας Χανίων του ΚΕΘΕΑ, μια σημαντική προσπάθεια για την πόλη μας που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει έξαρση του προβλήματος των ναρκωτικών ουσιών. Το ΚΕΘΕΑ που απλώνεται σιγά – σιγά με την αυτοθυσία των ανθρώπων που το στελεχώνουν (κυρίως εθελοντικά), έχει παγιωθεί στη συνείδηση όλων μας ως το κοινωνικό μας στήριγμα κι ελπίδα. Με αφορμή τα εγκαίνια θα ήθελα να σταθώ σε δύο – τρεις διαπιστώσεις που αξίζουν να γίνουν αντικείμενο μελέτης.
Το ένα είναι η έμμεση ομολογία του κ. Νομάρχη, ο οποίος πρέπει να δεχθούμε ότι σαν άνθρωπος λειτούργησε με συναίσθημα και ενδιαφέρον στο στήσιμο της μονάδας, ότι το κράτος είναι τροχοπέδη σε τέτοιες προσπάθειες με τη γραφειοκρατία…
Το ίδιο επισήμανε και ο κ. Πουλόπουλος, εκπρόσωπος του ΚΕΘΕΑ, αναφερόμενος στο πάγωμα των προσλήψεων και γενικά των παροχών. Πλέον το ΚΕΘΕΑ στηρίζεται περισσότερο στον εθελοντισμό. Δυστυχώς θα παρατηρήσω και τη σιγή της εκκλησίας για το θέμα εύρεσης χώρου για τη δημιουργία μονάδας απεξάρτησης. Το θέμα είναι ότι πρέπει να δείξουμε σαν πολίτες και σαν άνθρωποι, ενδιαφέρον για το θέμα που είναι πολύ σοβαρό και δυστυχώς το βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας.
Είναι συνείδηση πλέον ότι το πρόβλημα των εξαρτήσεων αντιμετωπίζεται με μεγάλους αγώνες και το ΚΕΘΕΑ με τις μεθόδους που ακολουθεί είναι η σανίδα μας για καλύτερα αποτελέσματα αλλά κι η ασπίδα μας και φορέας πρόληψης. Μην κλείνουμε αυτιά και μάτια λοιπόν, ας γίνουμε αρωγοί και συνοδοιπόροι σαν απλοί άνθρωποι. Όσο για την πολιτεία και την Εκκλησία, είναι ώρα να παρακάμψουν τη γραφειοκρατία και τις τσιγκουνιές.
Καλό αγώνα εύχομαι.
Μανόλης Μπαδογιάννης
