Πολλές φορές από ετούτη τη θέση που μου κάνει την τιμή να μου παραχωρεί η εφημερίδα, έκανα τη σκέψη απευθυνόμενος στον κόσμο που με διαβάζει να πω πως από την άνεση που μας προσφέρει ο καναπές το μόνο που επιταχύνομαι είναι να μετρούμε τις οικονομικές πληγές που μας ανοίγουν καθημερινά οι ηγεμόνες του ΔΝΤ και οι τοποτηρητές τους.
Θέλω να πω, πως μονάχα με το μέτρημα των πληγών και την αγανάκτηση, θα βλέπουμε τις πληγές ολοένα να αυξάνονται και να βαθαίνουν, χωρίς ο εχθρός να νοιάζεται ποτέ για τις αιμορραγίες που μας προκαλεί, και δίχως να χορταίνει με το αίμα που καθημερινά μας ρουφά. Αντίθετα μάλιστα, με την αδράνεια που μας διακρίνει, αναπτύσσει καθημερινά μια βουλημία και το πώς θα μας καταντήσει το βλέπουμε από τις χώρες που πάτησαν τη βρωμερή τους μπότα. Πολλές φορές λοιπόν θα ήθελα απευθυνόμενος στον κόσμο, να πω πως με τους «κερατάδες» που μπλέξαμε, αν δεν ξεσηκωθούμε όλοι μαζί, όχι με γιαούρτια αλλά με σούβλες, να τους πετάξουμε στη θάλασσα, δεν πρόκειται να απαλλαχτούμε από δαύτους. Όμως δεν το αποτολμούσα – και δεν το αποτολμώ – για δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι πως σε μια δημοκρατία – όσο «πουτάνα» κι αν μας την έχουν κάνει – δεν επιτρέπονται τέτοιες σκέψεις. Να γιατί σήμερα θα προτιμούσα ένα συνταγματάρχη να με κυβερνά, όχι γιατί ξαφνικά τρελάθηκα, ούτε έγινα θιασώτης αυταρχικών καθεστώτων, αλλά γιατί έτσι θα νομιμοποιούμουν να μπω στην παρανομία, αντιδρώντας στα ληστρικά μέτρα που παίρνουν καθημερινά σε βάρος μου. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που δεν το αποτόλμησα.
Ο δεύτερος είναι, πως δεν τόχουν οι αφιλότιμοι σε τίποτα να με τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί για προσπάθεια σύστασης συμμορίας και άντε καθάριζε, αφού και το μαχαίρι και το πεπόνι είναι στα χέρια τους. Στις ημέρες αυτές είδα στον ΑΝΤ1 το μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη, και μεταξύ άλλων να καλεί το λαό σε ένα πανεθνικό ειρηνικό ξεσηκωμό, ενάντια στα μέτρα και τους ανθρώπους που μας τα επιβάλλουν. Η θέση αυτή του μεγάλου Θεοδωράκη, με εκφράζει απόλυτα, και θα αποτελούσε λιποψυχία από μέρους μου, αν το έκανα γαργάρα ενώ με εκφράζει. Συντάσσομαι μάλιστα με τις απόψεις του μεγάλου Άντρα, γνωρίζοντας μάλιστα πως πίσω από τα λόγια του υπάρχει μια κίνηση που την αποτελούν διαπρεπείς προσωπικότητες. Ο Θεοδωράκης και η Κίνηση προτείνουν μια Κυβέρνηση προσωπικοτήτων που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο που μας βάλανε οι φαύλοι πολιτικοί. Η ταπεινότητά μου το πάει ακόμη παραπέρα. Προσωπικότητες επαγγελματίες που δεν έχουν περάσει ποτέ το κατώφλι της Βουλής, ούτε για τα θεωρία. Άνθρωποι που να έχουν διακριθεί για το ήθος τους, και για την διάκρισή τους στο χώρο της δουλειάς τους, απαλλαγμένοι από τις διαπλοκές των πολιτικάντηδων και των παχυδερμισμό τους. Αφού θα βάλλουν τη χώρα σε μια ανοδική πορεία να γίνουν εκλογές μονάχα με καινούργια κόμματα, που στις τάξεις τους δε θα υπάρχει κανένας από τους σημερινούς πολιτικούς, με το φόβο να μη μολύνουν και το καινούργιο πολιτικό ξεκίνημα. Αυτό θα αποτελέσει και μια αφορμή, να απαλλαχτούμε και από την οικογενειοκρατία, που πάρα πολλές δεκαετίες αποτέλεσε – και αποτελεί – μάστιγα στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Μια παράδοση που αποτελεί κόλαφο και καταισχύνη για το λαό. Ένα λαό που ενώ αποτίναξε από τον σβέρκο του την μοναρχική φαμίλια, φορτώθηκε τρεις φαμίλιες να τον ταλαιπωρούν ελέω Θεού. Ευ όρου ζωής.
Και θα τελειώσε μα δύο λόγια, θαρρώ του Θεοδωράκη.
Όταν υποχωρείς παθητικά στις πιέσεις του αντιπάλου, κάποια στιγμή θα βρεθείς με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.
Και τότε θάναι πολύ αργά. Γι’ αυτό λοιπόν Έλληνες γρηγορείται. Θα πρόσθετα εγώ.
Κώστας Π. Μανιάς
