«Και αν κάτσεις φυλακή 6 μήνες, μετά έχασες τη δουλειά, και η οικογένειά σου εκεί έξω, τι γίνεται;»
Ενώ η απεργία πείνας των 300 του κτιρίου Υπατίας έχει φθάσει τη 38η μέρα και πολλοί εξ αυτών πλέον βρίσκονται σε οριακό σημείο, το κύμα αλληλεγγύης μεγαλώνει και αυτό αποτυπώθηκε στις πορείες που διοργανώθηκαν πανελλαδικά για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Το ίδιο συνέβη και στα Χανιά όπου μετά από καλέσματα που είχαν απευθύνει συλλογικότητες και φορείς τις προηγούμενες ημέρες, πραγματοποιήθηκε πορεία που ξεκίνησε λίγο μετά τις 7 από την πλατεία Δημοτικής Αγοράς.
Αρκετοί οι συμπολίτες μας που βρέθηκαν εκεί για να δείξουν και στο δρόμο την ενεργή στήριξή τους. Με βεβαιότητα ήταν η μεγαλύτερη πορεία αλληλεγγύης για το συγκεκριμένο ζήτημα, ενώ με συντηρητικούς υπολογισμούς στην πορεία πρέπει να συμμετείχαν περίπου 400 άτομα. Ακολουθήσαμε αυτή την πορεία και συνομιλήσαμε με μετανάστες που συμμετείχαν. Μας είπαν και αυτοί με τη σειρά τους για το πρόβλημα του να ζεις παράνομα σε μια χώρα.
Η πορεία ακολούθησε τη συνηθισμένη διαδρομή έως την πλατεία 1866 απ’ όπου έστριψε για να περάσει μπροστά από το Δημαρχείο. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας ακούστηκαν πολλά συνθήματα και ο παλμός ήταν έντονος και ζεστός. Το σύνθημα που κυριάρχησε ήταν το «νίκη στον αγώνα – των – μεταναστών» και «νίκη – στην – απεργία». Από την πλευρά των μεταναστών ακούστηκαν και αρκετά συνθήματα και τραγούδια υπέρ της Παλαιστίνης.
Υπήρξαν στένσιλ τα οποία και αποτυπώθηκαν σε τοίχους και πεζοδρόμια ενώ υπήρξε μία μικρή ένταση όταν έξω από το Δημαρχείο βρέθηκε παρατεταγμένη μία διμοιρία των ΜΑΤ. Η ένταση δεν είχε διάρκεια καθώς το μόνο που πετάχθηκε ήταν μια … χάρτινη σαΐτα η οποία ήρεμα και απαλά κτύπησε το έδαφος!
Μιλήσαμε με διαδηλωτές, μετανάστες οι οποίοι διαδήλωναν σε συμπαράσταση στον αγώνα των μεταναστών απεργών και με τη σειρά τους, αρκετά παθιασμένα μας εξήγησαν πως το πρόβλημα είναι υπαρκτό και ουσιώδη.
Μας είπαν, πολλοί δε βρίσκουν δουλειά στην Ελλάδα και θέλουν να φύγουν μα μένουν εγκλωβισμένοι εδώ. Δες τε τι γίνεται στα λιμάνια της Ηγουμενίτσας και της Πάτρας. Δεν έχουν φαΐ εδώ και δε μπορούν να φύγουν. Μπαίνουν κάτω από φορτηγά, στις σχάρες τους στα κλεφτά, αν είναι τυχεροί. Στη διαδρομή πολλοί πεθαίνουν. Αλλιώς τους συλλαμβάνουν ή συγκρούονται με την αστυνομία και το λιμενικό.
Ένας άλλος, ο Ζιντάν από την Αίγυπτο, μου είπε: «Δουλεύω χρόνια στην Ελλάδα, 8 χρόνια και έχω δώσει πολλά λεφτά σε δικηγόρους για να μπορώ να είμαι νόμιμος. Το νομοθετικό πλαίσιο συνεχώς αλλάζει και βρίσκομαι συνεχώς παράνομος. Πολλοί έχουνε κάνει οικογένειες κι όμως δεν έχουνε χαρτιά. Δε μπορούν να ταξιδέψουνε να δούνε τους γονείς τους γιατί μετά δε θα μπορούν να επιστρέψουν στις οικογένειες που έχουν εδώ. Στα νοσοκομεία πάντα παρουσιάζονται προβλήματα. Και η αστυνομία συνεχώς μας συλλαμβάνει. Ξέρω πως δε φταίνε αυτοί γιατί έτσι είναι ο νόμος στην Ελλάδα. Όμως πολλές φορές συμβαίνουνε και άσχημα πράγματα στα κρατητήρια. Όχι πάντα. Κάποιοι μας φέρονται καλά».
«Υπάρχουνε καλοί και κακοί εργοδότες. Αν είσαι παράνομος τότε μονάχα μπορείς να ελπίζεις πως ο εργοδότης σου θα είναι καλός άνθρωπος και δε θα σε εκμεταλλευθεί. Τα παιδιά μας είναι χωρίς χαρτιά και δε μπορούν να πάνε σχολείο. Στην Ελλάδα, όπως είναι τα πράγματα, δε μπορείς καν να πεθάνεις. Αφού και ο θάνατός σου θέλει έγγραφα τα οποία εμείς δεν έχουμε».
«Ξέρω κάποια από τα παιδιά που κάνουν απεργία πείνας. Είναι καλά παιδιά. Τίμιοι. Θα μπορούσε κανάς εγκληματίας να κάνει απεργία πείνας»;
Ο Ζιντάν μου είπε πως αυτός είναι από τους τυχερούς της κατάστασης αφού έχει σταθερή δουλειά, ήθελε να ζήσει στην Ελλάδα και έχει γίνει γι’ αυτόν αυτή η χώρα δεύτερη πατρίδα. Κι αυτός όμως ζει μέσα στην ανασφάλεια του να ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να συλληφθείς ή να απελαθείς. «Και αν κάτσεις φυλακή 6 μήνες, μετά έχασες τη δουλειά, και η οικογένειά σου εκεί έξω, τι γίνεται;»
Υπάρχουνε πολλοί όμως που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα χωρίς διέξοδο, κι αυτοί είναι σε χειρότερη μοίρα. «Το ελληνικό κράτος δεν τους εκδίδει τα αναγκαία χαρτιά για να μπορέσουν αν το θελήσουν να βρουν την τύχη τους σε κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης. Απλά, είναι φυλακισμένοι», μου είπε. «Για όλους πάντως, το να είσαι νόμιμος είναι βασικό. Ο πεινασμένος όμως, όταν νοιώθει και φυλακισμένος, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος. Μπορεί να κλέψει ή να συνηθίσει την παρανομία. Μπορεί και όχι. Είναι ανάλογα και με τον άνθρωπο. Αλλά πόσο μπορείς να αντέξεις μια τέτοια κατάσταση; Έτσι είναι ο άνθρωπος», κατέληξε ο Ζιντάν.
Ανεβαίνοντας προς τα πάνω η πορεία έκανε μία στάση στα φανάρια της αγοράς με τον παλμό εκ μέρους των διαδηλωτών να παραμένει έντονος, σχεδόν εορταστικός. Κατόπιν κατέβηκε την οδό Δημοκρατίας για να στρίψει από τα φανάρια του Δημοτικού Κήπου και να προχωρήσει συνταταγμένα πίσω προς την Πλατεία Αγοράς.
Στην πλατεία αγοράς απευθύνθηκε κάλεσμα για συμμετοχή σε ανοικτή συνέλευση για τον αγώνα των απεργών που θα πραγματοποιηθεί στις 6 το απόγευμα στο κτίριο της Rosa Nera. Δόθηκε αρκετή έμφαση στο ότι το κάλεσμα δεν απευθύνεται μονάχα σε συλλογικότητες και φορείς και πως είναι ιδιαίτερα επιθυμητή η παρουσία πολιτών, απλών πολιτών που θα ήθελαν να εκφράσουν την άποψη τους γύρω από τις δράσεις αλληλεγγύης που πρέπει να ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα.
