Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Το καθεστώς μας είναι «αντιπροσωπευτική Δημοκρατία». Το «Δ» γεννήθηκε και το «αναβιώσαμε», όπως και όλη η ανθρωπότητα, από τους αρχαίους προγόνους μας, ιδιαίτερα από την «Αθηναϊκή Δημοκρατία». Το «αντιπροσωπευτική» όμως, δηλ., την εκλογή των κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών αρχόντων για ορισμένο χρονικό διάστημα, σε μας ανά τετραετία, και αυτούς να εξουσιοδοτούν οι εκλογείς για να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους δεν προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα, υπό την έννοια: εκεί ίσχυε η «άμεση Δημοκρατία», δηλ., οι αποφάσεις για όλα τα θέματα λαμβάνονταν με την ψήφο όλων των πολιτών στις συνελεύσεις των. Αυτή η συμμετοχή εξεπαίδευε κιόλας τους πολίτες να γίνονται ικανοί για τη διαχείριση των «κοινών». Ο μη μετέχων, ο ιδιώτης χαρακτηρίζεται από τον Περικλή (Θουκυδίδης Β, 35 – 46) «των μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απρόγμονα αλλά αχρείον νομίζομεν», δηλ., τον μη μετέχοντα στα κοινά δεν τον θεωρούμεν φιλήσυχο αλλά άχρηστο».
Κατά τον Θουκυδίδη «ο με τα κοινά ασχολούμενος είναι «εραστής της πόλεως». Ίσχυε και η αρχή του «Ανακλητού» δηλ., οι πολίτες ανά πάσαν στιγμή άρχοντα που διαπίστωναν ότι δεν ήτανε ικανός ή παρανομούσε τον ανακαλούσαν, του αφαιρούσαν το αξίωμα. Επίσης, πριν ο καθένας αναλάβει το αξίωμά του καταγραφόταν η περιουσία του, όπως και όταν αποχωρούσε. Και μία δραχμή αν βρισκόταν πως αύξησε την περιουσία του λόγω της άσκησης του αξιώματός του όχι μόνον την επέστρεφε στο δημόσιο αλλά είχε και ποινικές ευθύνες. (Παρ’ ημίν, με τη δολιότητα της «παραγραφής» οι κλέφτες κυβερνώντες και βουλευτές τη γλιτώνουν, τρωγοπίνουν τα κλεμμένα εις υγείαν του κορόιδου λαού – μπορεί να την πληρώσουν κάποιοι υπάλληλοι, για τα Βατοπεδιανά παρεπέμφθησαν σε δίκη καμμιά δεκαριά – αυτοί, οι κυρίως υπεύθυνοι ξαναεκλέγονται, μας ξανακυβερνάνε μαζί με τους μη μεν διαπιστωμένους κλέφτες συναδέλφους τους αλλά ανίκανους, που μας έφεραν στο σημερινό χάλι και χωρίς τσίπα, χωρίς την ελάχιστη αίσθηση χρέους που διαθέτει και ο πι κατώτερος πολίτης. Εάν τα είχαν, τουλάχιστον θα ζητούσαν συγνώμη και θ’ αποσύρονταν από τη δημόσια σκηνή, έχουν το θράσος να κομορρημονούν δημοσίως πως θα μας σώσουν!!! Και ο λαός; Θα εξακολουθεί να τους πιστεύει; Έλεος συν-Έλληνες πλέον!).
Ίσχυε και η αρχή της τοποθέτησης στα αξιώματα με κλήρο. «Δημοκρατικόν το κληρωτόν αιρείσθαι, το δε αιρετόν ολιγαρχικόν» – Θουκυδίδης. Η Δημοκρατία είναι η τοποθέτηση σε αξιώματα με κλήρο, με εκλογές είναι ολιγαρχία.
Πήραμε την έννοια της Δημοκρατίας (σύνθετη λέξη από το κρατώ, ίσον κυβερνώ και δήμος, ίσον λαός – κυβερνά ο λαός), χωρίς τα άλλα συστατικά της που προηγούμενα κατονόμασα.
Τα προηγούμενα, μακάρι να είναι γνωστά τοις πάσι, αλλά πιστεύω η υπενθύμιση, η επανάληψη δε βλάφτει – «Επανάληψις μητήρ πάσης σπουδής» λέγανε πάλι οι πρόγονοί μας.
Με βάση την εμπειρία, τα καταστροφικά γεγον΄τα που ζούμε, που είναι αποτέλεσμα της «λαμογιάς και της ανικανότητας» των κυβερνώντων καθώς και των αυτοδιοικητικών αρχόντων, η θέση των πολιτών, μήπως και σωθούμε από την κατρακύλα, το φάρμακο, κατ’ εμέ, είναι: Επαγρύπνηση, Επέμβαση, Δράση! Ο κάθε πολίτης μόνος του σε κάθε γειτονιά και στο μικρότερο, πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι, καλύτερα Επιτροπής, που η κομματική ταυτότητα των μελών δεν θα παίζει ρόλο παρά μόνον η αξιοσύνη και το ενδιαφέρον τους – τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι ενιαία, οι κομματικές ταυτότητες δεν αλλάζουν αυτή την κοινή μοίρα – να παρακολουθούν, να καταγράφουν και την παραμικρή παρανομία των αξιωματούχων της Αυτοδιοίκησης και των κυβερνώντων, να τα δημοσιοποιούν, όπως και κάθε πρόβλημα μερικότερο ή γενικότερο, να υποβάλλουν τις απόψεις τους στους αρμοδίους, να τα δημοσιεύουν σε όλα τα ΜΜΕ, έντυπα, ίντερνετ, κανάλια τηλεόρασης, να τα παλεύουν μέχρι τη λύση τους.
Ίσως προβληθεί και το: μα τι ξέρει ο λαός… Ξέρει και παραξέρει ο λαός, ο κάθε πολίτης τα προβλήματά του καλύτερα από κάθε αξιωματούχο που μπορεί να έχει άγνοια – όσο πιο ψηλά βρίσκεται τόσο πιο απομακρυσμένος είναι από τα λαϊκά προβλήματα – ή και να είναι αντίθετα με τα δικά του – αυτά βοά, επαληθεύει η πραγματικότητα που ζούμε.
Εάν εφησυχάσουμε καιπούμε «εντάξει, ψηφίσαμε, κάναμε το καθήκον μας ως πολίτες» το βέβαιο είναι ότι θα συμβεί όχι μόνο το της παροιμίας «τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου» αλλά ανυπολογίστως τρισχειρότερα… Οι ασκούντες την πολιτική και οικονομική εξουσία θα περνάνε όλο και καλύτερα και ο εργαζόμενος λαός, ο παραγωγός του εθνικού πλούτου, όλο και χειρότερα – θα τραβάμε «κατά διαβόλου»…
