Κού- Κου! Τσα!
– Κύριε, κύριε! Κύριε!
Δεν ξέρω, πέστε μας παρακαλώ, σε μας που είμαστε καλά παιδιά. Μη μπλέξομε άδικα! Ποια κουκούλα, επιτρέπεται;
Έχω παραγγείλει στον Ασλάνη ένα παλτό με κουκούλα!
Να του πω να την κόψει;
– Κύριε, κύριε λέω, μια και υπάρχει ανεργία λέω και γω, να γίνω μετανάστης. Να πάω σε μια χώρα, στην Αμερική ας πούμε, που έχει θανατική ποινή.
Λέω, να γίνω εκτελεστής. Κουκούλα όμως θα βάλω στον μελοθάνατο;
Ή μήπως εκτός της θανατικής ποινής, αρπάξει και καμμιά άλλη ποινή, ως κουκουλοφόρος;
– Κύριε, κύριε! Το σκουφί επιτρέπεται; Το αδελφάκι μου έχει ανεμοβλογιά. Του’ βαλα και γω το σκουφί βαθιά- βαθιά μη μου το εκλάβετε για κουκουλοφόρο και μου το εκτελέσετε;
Και μετά; Θα μας κολλήσει και ανεμοβλογιά!
Την έχετε περάσει την ανεμοβλογιά;
– Κύριε , κύριε! Αυτή η ΝΕΤ όλο Ελληνικές ταινίες βάζει. Και προχτές είχε αυτόν τον Μάτσα τον ηθοποιό τον θυμάστε, που είχε ένα χαμόγελο σαρδόνιο σαν του Σημίτη. Ή μήπως ο Σημίτης είχε του Μάτσα; Τα μπλέκω. Τέλος πάντων! Είχε λοιπόν, αυτόν τον προδότη. Που’ μου’ χει μείνει απωθημένο από παιδί. Που φόραγε την κουκούλα και κάρφωνε στους Γερμανούς τους Έλληνες!
Δεν το συζητώ, ούτε αναρωτιέμαι καν. Αυτήν την κουκούλα να την βγάλετε και να τον εκτελέσετε αμέσως τον Μάτσα. Σας δίνω εγώ την άδεια. Αφού, να σκεφθείτε από παιδί, τι μου’ χε κάνει αυτός ο σιχαμερός κουκουλοφόρος.
Είχαμε δει την προηγούμενη στο σινεμά την ταινία «Η Μάχη της Κρήτης» και την Καρέζη να τραγουδά: «Σβήσε το δάκρυ με το μαντήλι σου να πιω το ήλιο μέσα απ’ τα χείλι σου». Και αυτός ο σιχαμένος, έβαλε την κουκούλα και την κάρφωσε την καημενούλα στους Γερμανούς και την εκτέλεσαν.
Άλλος νόμος ήταν τότε;
Την άλλη μέρα που γυρνούσαμε απ’ το σχολειό βλέπουμε με τον αδελφό μου τον προδότη να κάνει ποδήλατο.
– Βρε , μου λέει ο αδελφός μου, να ο προδότης που βλέπαμε χτες, με τη κουκούλα. Αυτός είναι ο ίδιος!
– Λες, Να’ ναι αυτός; Αυτός είναι , πάμε!
Τρέχομε και μεις μπροστά στο ποδήλατο, του πιάνομε το τιμόνι, βγάζομε δύο ρουχάλες φλάτς του τις αμολάμε στη μούρη και του φωνάζομε: «Φτου σου, προδότη».
Και μετά, που μας βούτηξε, γιατί ήταν μεγάλος αυτός, φάγαμε το ξύλο της χρονιάς μας.
Πώς να ξεχάσω λοιπόν την κουκούλα και το χαμόγελο του Μάτσα, με τόσο ξύλο που φάγαμε!
– Κύριε, κύριε, κύριε!
Η μάσκα όμως, δεν απαγορεύεται!
Άμα θέλομε να κάνομε κού-κου Τσα!
Παιδιά είμαστε, παιχνιδάκια να κάνομε! Μπορούμε να βάλομε μια μάσκα; Σαν του Ζορό. Ντυθήκατε ποτέ Ζορό τις απόκριες; Σας έντυνε η μαμά σας μασκαρά;
Τι σας έντυνε;
Ζορό ή κόμη;
Εμένα μ’ άρεσε ο Ζορό.
Γιατί τα ’κλεβε απ’ τους πλούσιους και τα ’δινε στους φτωχούς. Κι ήτανε κάτι κοιλαράδες οι πλούσιοι και κλέφτες και μοναχοφαγάδες και άδικοι.
Και ο Ζορό τους κορόιδευε κι ήταν ανάμεσα τους και μετά έβαζε την μάσκα και Ζήτω, παλαμάκια εμείς, τους περιποιόταν κανονικά.
Ωραία χρόνια, τα παιδικά!
Να ’μαστε πάντα παιδιά που λέει και το τραγούδι.
Πάντως, αν δεν σας αρέσει η μάσκα γιατί συνειρμικά ο Ζορό μπορεί να θυμίζει κάπως τον Παλαιοκώστα έτσι, που ξέφυγε και να ντρέπεστε.
Δεν παρεξηγώ απλά ρωτώ: Τι γνώμη έχετε για τις Βενετσιάνικες μάσκες;
Θεωρούνται κι’ αυτές κουκούλα; Αυτές έχουν ωραία εμφάνιση . είναι δόγηδες , καρδινάλιοι, ευγενείς, αριστοκράτες. Δεν μπορεί ν’ απαγορευθούν κι ‘ αυτές . Κι’ αυτός ο καημενούλης ο Αλέξης. Που φορούσε ένα ριγέ μπουφανάκι με κουκούλα. Και πάγωσαν για πάντα οι λέξεις στα χειλάκια του.
Αχ! Πως με «πιάνει μια μελαγχολία, πίσω απ’ τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης». Και το τραγούδι γράφτηκε πριν 30 χρόνια γι’ αυτόν.
«Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης». Και μας πιάνει μια μελαγχολία…..
Και σεις μιλάτε για κουκούλες!
