Ιστορικά το κεφάλαιο, προκειμένου να παράξει υπεραξία, δηλαδή κέρδος που στηρίζεται στην εργασία κάποιων άλλων, χρειάζεται να μετατρέψει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων σε μισθωτούς εργάτες. Για να γίνει αυτό πρέπει, περιουσιακά στοιχεία που κάποτε ανήκαν σε τάξεις ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν από τους καρπούς της περιουσίας που θεσμικά ή de facto τους ανήκε, να περάσουν στα χέρια του κεφαλαίου. Με αυτόν τον τρόπο, οι αποστερημένοι από τις περιουσίες τους -από τα μέσα παραγωγής που κατείχαν- μετατρέπονται σε ανθρώπους που κερδίζουν τα προς το ζην από το μισθό τους, παράγοντας πλούτο για τους εργοδότες τους.
Αυτή η διαδικασία νόμιμης κλοπής των μέσων παραγωγής -των περιουσιακών στοιχείων- που ανήκουν στις τάξεις των αυτοαπασχολούμενων, από το μεγάλο κεφάλαιο, ονομάζεται κεφαλαιϊκή συσσώρευση.
Σήμερα ζούμε μια περίοδο κρίσης συσσώρευσης, δηλαδή πρακτικά, μια περίοδο κατά την οποία οι όροι της κεφαλαιϊκής συσσώρευσης γίνονται ιδιαίτερα επώδυνοι για την μικρομεσαία και εργατική τάξη. Για να νομιμοποιηθεί η εφαρμογή των όρων αυτών στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, το μεγάλο κεφάλαιο επιστρατεύει τον κυρίαρχο λόγο των πολιτικών και επικοινωνιακών επιτελείων τους. Γι’αυτό, σε επικοινωνιακό επίπεδο, είναι αναγκαίο οι κοινωνικοί αγώνες των εργαζομένων να κατατείνουν στην αποδόμηση του αξιακού συστήματος το οποίο προωθείται από τα προαναφερθέντα επιτελεία, και το οποίο υπηρετεί την όξυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Το κατεστημένο αυτό αξιακό σύστημα θεωρεί ως κορυφαίο πολιτισμικό αγαθό την ελεύθερη -δηλαδή την άνευ κρατικών περιορισμών- διακίνηση των αγαθών και των κεφαλαίων, ενώ από την άλλη ποινικοποιεί την ελεύθερη κυκλοφορία, διαβίωση και αυτοδιάθεση των πληθυσμών. Βάσει αυτού του αξιακού συστήματος το κράτος τοποθετείται στο πόστο του υπαλλήλου-ρυθμιστή της ανθρώπινης κινητικότητας και του διαμορφωτή του νομικού πλαισίου θεσμικής διάκρισης ανάμεσα στους νόμιμους πολίτες και τους παράνομους λαθρομετανάστες. Κι εμείς ρωτάμε, ποιο είναι το καταλυτικό αξιακό συστατικό που καθιστά πολιτιστικό αγαθό την ελευθερία διακίνησης των εμπορικών αγαθών και των κεφαλαίων, ενώ την ίδια ώρα ανάγει την ελεύθερη κυκλοφορία, διαβίωση και αυτοδιάθεση των ανθρώπων σε μεταναστευτικό πρόβλημα; Γιατί το κράτος πρέπει να ελέγχει τους ανθρώπους σαν να ήταν πρόβατα σφαλισμένα σε μαντριά, ενώ την ίδια ώρα αφήνει τους πλούσιους να διακινούν ανεξέλεγκτα κεφάλαια και προϊόντα, οδηγώντας τους μεσαίους αυτοαπασχολούμενους σε μισθωτούς εργάτες, μια που οι τελευταίοι αδυνατούν να ανταγωνιστούν εμπορικά τους πολυεθνικούς επιχειρηματικούς ομίλους;
Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν οφείλεται στην ύπαρξη των μεταναστών, αλλά στην αναδιάρθρωση των πολιτικών διαχείρισης της φθηνής για την εργοδοσία εργασίας. Καθώς οι μεσαίες τάξεις μετατρέπονται σε μαύρη εργατική τάξη, δηλαδή σε εργατική τάξη χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες διαπραγμάτευσης των συνθηκών της εκμετάλλευσής της, οι μετανάστες σταδιακά παύουν να έχουν χρησιμότητα για τους πρώην εκμεταλλευτές τους. Και αυτή τη νέα κατάσταση προσπαθούν να τη συσκοτίσουν ως προς τις αιτιακές καταβολές της, μιλώντας μέσω των πολιτικών και μηντιακών επιτελείων τους για μεταναστευτικό πρόβλημα.
Αυτό το συστηματικό ψεύδος, αυτή τη συστηματική εξαπάτηση της εργατικής τάξης προσπαθεί εξ αντικειμένου να ξεσκεπάσει ο αγώνας των εργατών, μεταναστών, απεργών πείνας, που βρίσκονται πια μια ανάσα από το θάνατο. Η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η εξαθλίωση των γηγενών εργαζομένων και η υποχρέωση της μεγάλης μάζας των μεταναστών να διαβιούν χωρίς πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα, είναι δυο πλευρές του ίδιου σχεδίου, που προετοιμάζει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος της εργατικής τάξης.
Έλληνες εργαζόμενοι, η ήττα των αγώνων των ξένων εργατών θα γίνει μοιραία το προανάκρουσμα της ήττας και των ντόπιων εργαζομένων. Οι πατριδοκάπηλοι που μιλούν σήμερα για εθνική μεταναστευτική πολιτική είναι οι ίδιοι που αύριο, από γνήσιο πατριωτικό καθήκον, θα οδηγήσουν και σας τους ίδιους στην εξαθλίωση. Γι’ αυτό η ενεργή αλληλεγγύη από πλευράς σας σε αυτή την απεργία πείνας δεν είναι ηθικό ή ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά δράση προς την κατεύθυνση της διεξαγωγής και διαμόρφωσης της λαϊκής αντεπίθεσης.
Ζαχαρίας Νικολακάκης (καθηγητής μέσης εκπαίδευσης).
