Τις τελευταίες εβδομάδες ζήσαμε μια κατάσταση όπου το τραγικό και το γελοίο, η θλίψη και η αγανάκτηση, ήταν τα συναισθήματα όσων άντεχαν να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα: Η κρίση βρισκόταν σε παροξυσμό. Η κυβέρνηση ήταν πελαγωμένη, ανίκανη να χαράξει μία γραμμή αντίστασης και διεξόδου. Οι τράπεζες και οι διεθνείς κερδοσκόποι καραδοκούσαν σαν γύπες να αρπάξουν τη λεία. Και ο κληρονομικώ δικαίω πρωθυπουργός, περιδεής, σαν να μην ήξερε πού βρισκόταν και τι έκανε! Εν τέλει, «μας την έφερε»: Μας έριξε στο νέο «λάκκο των λεόντων» (όρος της ΕΔΑ για την ΕΟΚ), δηλαδή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όργανο της αμερικανικής πολιτικής (έστω και αν προεδρεύεται από Ευρωπαίο).
Του Ευτύχη Μπιτσάκη
Ο κ. Παπανδρέου έκανε αυτό που διαφαινόταν από την αρχή. Από ανικανότητα ή γνωρίζοντας τι έκανε; Πώς φτάσαμε λοιπόν στο ΔΝΤ; Ας θυμηθούμε τα γεγονότα: «Πρώτα, “υπήρχαν λεφτά”! Λίγους μήνες μετά, “δεν υπήρχε σάλιο”! Πάλι κατά τον πρωθυπουργό, η χώρα βρισκόταν σε κώμα, βρισκόταν στην εντατική, είχε απωλέσει ή κινδύνευε να απωλέσει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με τις δηλώσεις του, υπονόμευε το κύρος της χώρας που υποτίθεται ότι κυβερνούσε. Αλλά αν ήταν έτσι, ο πρωθυπουργός όφειλε να παραιτηθεί και να ζητήσει από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας το σχηματισμό κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας”. Πίστευε ο κ. Παπανδρέου αυτά που έλεγε; Ή καταλάβαινε τι έλεγε;
Ακόμα: Δεν θέλουμε λεφτά! Θέλουμε πολιτική στήριξη! Μπλόφαρε με το ΔΝΤ, δεν ήθελε το ΔΝΤ, και έκανε το παν για να ελέγχει τη χώρα όχι μόνο η ΚΕΤ αλλά και το ΔΝΤ. Και όλες αυτές τις μέρες το θέατρο, η ιλαροτραγωδία με την ΕΕ: Μηχανισμοί επί μηχανισμών και στο τέλος όταν υπάρξει “βοήθεια” επιτόκιο 6,7 ή 11%! Τι βγήκε λοιπόν απ’ αυτό το θέατρο; Ότι οι γκαουλάιτερ του ΔΝΤ βρίσκονταν εδώ για να μας ελέγχουν. Και ο πρωθυπουργός κάλεσε κάποιον καθηγητή από το Χάρβαρντ, να κάνει φροντιστήριο στους υπουργούς του! Και μετά την καταστροφή και τον ορυμαγδό, η αισιοδοξία τις μέρες της Ανάστασης: “Σήμερα η ανάγκη για μια νέα παλιγγενεσία αποτυπώνεται στη Νέα Πορεία που χαράζουμε για να ξεφύγουμε οριστικά από την παρακμή. Η νέα εθνική παλιγγενεσία ταυτίζεται με το νέο πατριωτισμό που όλοι πρέπει να δείξουμε, προκειμένου να γυρίσουμε σελίδα. Να χτίσουμε μια διαφορετική, μια καλύτερη Ελλάδα»! Νέα Παλιγγενεσία (μετά το 1821)! Νέα Πορεία! Νέα Ελλάδα! Σώσον Κύριε το λαόν Σου!
Εν τέλει, με τα λόγια και τις πράξεις του ο πρωθυπουργός κλόνισε την εμπιστοσύνη των «αγορών» (δηλαδή των κερδοσκόπων) και των κυβερνήσεων, ως προς τις δυνατότητες της χώρας μας. Και μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ, ο κ. Παπανδρέου συνεχίζει να υπονομεύει την ίδια του τη χώρα. Την ημέρα που μας έριξε στο νέο «λάκκο των λεόντων» τον είδαμε στο Καστελόριζο να ανάβει κεριά στις εικόνες, να χαϊδεύει τα κεφαλάκια παιδιών, να χαμογελά σαν να μην είχε συναίσθηση της τραγικότητας της στιγμής, και να δηλώνει ότι το σκάφος ήταν έτοιμο να βυθιστεί και ότι είμαστε υπό κηδεμονία. Τι νέο είχε προκύψει; Ότι οι ξένοι μας είπαν ότι το έλλειμμα είναι 13,5%. Δεν ήξερε λοιπόν την κατάσταση, ή το έκρυβε; Και ξανά ο αθώος μιλάει για «νέα Οδύσσεια»!
Δεν θα μπω στο λαβύρινθο των χρηματιστηριακών κόλπων, καθότι δεν διαθέτω το μίτον της Αριάδνης. Αλλά πώς φτάσαμε εδώ; Και πριν απ’ αυτό το ερώτημα: Πού φτάσαμε; Παρακμή της αγροτικής οικονομίας. Αποβιομηχάνιση. Δημόσιο χρέος 113% του ΑΕΠ. Δανεισμός με επαχθείς όρους. Άδεια ταμεία. Πρώτοι σε ποσοστό φτώχειας στην «Ευρώπη των 27». Η κυβέρνηση της ΝΔ κοιμόταν ύπνο βαθύ. Η σημερινή με σπασμωδικά μέτρα επιχειρούσε να αντιμετωπίσει την κρίση. Αλλά στρατηγική εξόδου προς μια βιώσιμη και αξιοβίωτη κοινωνία δεν είχε επεξεργαστεί ούτε η ΝΔ ούτε δυστυχώς, η κατακερματισμένη Αριστερά. Και μετά το θέατρο της ΕΕ, νέα δάνεια, φαύλος κύκλος να διευρύνεται και η καμπύλη της οικονομίας προς τα κάτω! Επειδή, όταν μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, πέφτει η αγορά, μειώνεται η παραγωγή, κλείνουν επιχειρήσεις και η καμπύλη της οικονομίας αντί να είναι ανοδική, τείνει στην καταστροφή.
Και τώρα: Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ; Σ’ ένα πρώτο επίπεδο εμπειρικών διαπιστώσεων, θα σημειώναμε τη διασπάθιση του δημόσιου πλούτου: Ολυμπιάδα, 3,5 τρισ. δραχμές (σχεδόν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτή τη «Νέα Μεγάλη Ιδέα» και τις καταστροφικές της συνέπειες), έργα βιτρίνας, δρόμοι, γραφειοκρατία, βουλευτές, δημοσιογράφοι, επιτροπές, σύμβουλοι κ.λπ. Μερικά στοιχεία από τον Τύπο: βουλευτές, 16ο μισθό συν συνεργάτες, σύμβουλοι κ.λπ. Επιτροπές ων ουκ έστιν αριθμός: Τι στοιχίζουν και τι παράγουν; Ο «ηγέτης» της εργατικής τάξης της χώρας μας, 150.000 ευρώ. Τρωκτικά του ΟΠΑΠ 15.000 ευρώ το μήνα.
Αυτά όταν ένας καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Πανεπιστήμιο έχει μισθό γύρω στα 2.300 ευρώ. Βουλή: Κάνει λέει οικονομίες και ταυτόχρονα προσλαμβάνει περίπου 200 νέους αργόσχολους. Κρατική τηλεόραση: Μισθοί 324.000, 218.976, 176.000 ευρώ κ.ο.κ. Μια λαϊκίζουσα εκπομπή, 65.000 ευρώ και ο έχων την εκπομπή, 16.000 ευρώ κάθε Σάββατο και δεν ντρέπεται. Προσθέστε τα golden boys, τους επικεφαλής οργανισμών κ.λπ. και βρείτε άκρη. Και μέχρι σήμερα δεν υπήρξε εισαγγελέας να παρέμβει. Από την άλλη, 20% του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας και ο αρμόδιος της ΕΕ έχει το θράσος να μας πει ότι 720 ευρώ αρκούν για αξιοπρεπή διαβίωση. Κρίση και σήψη: Χρηματιστήριο, Ομόλογα, Βόνταφον, Ζίμενς (μίζες για εξοπλισμούς), Βατοπέδιο, Τοπλού, Χριστιανικά ήθη. «Η Ελλάδα ταξιδεύει»! Και ο πρωθυπουργός ζητάει από το συνταξιούχο των 450 ευρώ να βοηθήσει τη «Μαμά Ελλάδα», την αναξιοπαθούσαν!
Τα προηγούμενα είναι κάτι από αυτό που απλώς φαίνεται. Αλλά η ελληνική ιδιομορφία καθορίστηκε από βαθύτερα αίτια, που σωρευτικά κατέληξαν στη σημερινή κατάσταση. Συγκεκριμένα: Ποια ήταν η στρατηγική της άρχουσας τάξης μετά τον πόλεμο; Μια απρογραμμάτιστη, περιστασιακή «ανάπτυξη», που δεν επρόκειτο να οδηγήσει σε μια κλασική βιώσιμη κοινωνία: Η ημιορεινή και ορεινή οικονομία είχε καταστραφεί από τον εμφύλιο. Οι εσωτερικοί πρόσφυγες είχαν εγκαταλειφθεί στη μοίρα τους. Το καρκίνωμα της Αθήνας και των άλλων πόλεων γενικευόταν, με συνέπεια την κυριαρχία του παρασιτισμού σε βάρος της υλικής παραγωγής. Έτσι, η Αθήνα και οι άλλες πόλεις, οι ασχημότερες της Ευρώπης, σαν «μελανές» οπές καταβρόχθιζαν όχι μόνο μέρος από το εισόδημα της υπαίθρου και από την αξία της εργατικής δύναμης, αλλά και τους εναπομείναντες από τη μετανάστευση νέους, που γίνονταν μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα.
Ποιο ήταν λοιπόν το φάρμακο; «Ανάπτυξη» μέσω του τουρισμού. «Να γίνει η Ελλάδα ένα απέραντο ξενοδοχείο» (Σεφέρης). Ανεργία και παρασιτισμός: Μόνο σε μια πιτσαρία, στο Παγκράτι, 18 μηχανάκια delivery, δηλαδή 18 νέοι, αντί για παραγωγική απασχόληση, κουβαλούν κάθε βράδυ πίτσα (άλλο σύμβολο της ελληνικής αθλιότητας) στα διαμερίσματατα – θήκες του κλεινού άστεως. Εν τέλει: Τι ποιότητα ζωής και τι νόημα ζωής μπορεί να υπάρξει στις πόλεις των άθλιων διαμερισμάτων – τάφων, της μοναξιάς, της κυριαρχίας του χυδαίου αστικο-λαϊκού «πολιτισμού»; Ο εκχυδαϊσμός της κοινωνικής ζωής είναι συνέπεια του DNA των Ελλήνων;
Από την άλλη πλευρά, οι πιο επικερδείς τομείς της ελληνικής οικονομίας έχουν ως επί το πλείστον παραδοθεί στο ξένο κεφάλαιο, από τη βιομηχανία, μέχρι τις βιομηχανίες τροφίμων και το εμπόριο τροφίμων. Και οι αγρότες; Τιμή λαδιού στην παραγωγή, 1,80 ευρώ. Στα σούπερ μάρκετ 6 ευρώ. Παρόμοια και τα άλλα αγροτικά προϊόντα. Ποιος θα καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου στη διακίνηση των αγροτικών προϊόντων, προς όφελος και των αγροτών και των κατοίκων της πόλεως;
Εν τω μεταξύ η αγροτιά πεθαίνει και οι νέοι μεταναστεύουν στις πόλεις, ελπίζοντας τι; Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε παρακμή. Η υλική παραγωγή αντιπροσωπεύει μόλις το 15% του εθνικού προϊόντος. Στη γεωργία, στην αλιεία και στη δασοκομία απασχολείται συνολικά μόλις το 12% του ενεργού πληθυσμού. Ο παρασιτισμός έχει γίνει κύριο χαρακτηριστικό της οικονομίας «μας». Είναι λοιπόν τυχαίο ότι το δημόσιο έλλειμμα ανέρχεται στο 13,5 του ΑΕΠ και ότι το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 113% του ΑΕΠ;
Άλλο σύμπτωμα παρακμής: Η προϊούσα αποβιομηχάνιση. Αλλά και οι βιομηχανίες που επιβιώνουν, πολλές φορές έχουν απλώς ελληνικό όνομα. Ακόμα: Φαρμακοβιομηχανίες, βιομηχανίες χρωμάτων, βιομηχανίες πλαστικών, κ.λπ., εισάγουν τις πρώτες ύλες και απλώς δίνουν μορφή στο τελικό προϊόν, για να μην αναφερθούμε στην ουσιαστικά ανύπαρκτη βαριά βιομηχανία ή στις βιομηχανίες τσιμέντων, ζάχαρης, λιπασμάτων που ξεπουλιούνται ή βρίσκονται στα πρόθυρα της καταστροφής.
Τέλος, ξεπούλημα έναντι πινακίου φακής, κερδοφόρων και εθνικής σημασίας επιχειρήσεων όπως ο ΟΤΕ, το λιμάνι του Πειραιά, ζημιογόνων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή – την οποία δεν θέλησαν να «εξυγιάνουν», χάρισμα, κυρίως στους ξένους, οι δρόμοι και το αεροδρόμιο της Αθήνας, κ.λπ. Συνολικά, η σημερινή κρίση δεν είναι κρίση ρευστότητας, δημοσιονομική κ.λπ. Είναι δομική κρίση, μιας μεταπρατικής και παρασιτικής οικονομίας.
Ήταν όμως τόσο καταστροφική η κατάσταση της οικονομίας; Και όμως βρέθηκαν 28 δισ. ευρώ για τις αναξιοπαθούσες τράπεζες. Αλλά γιατί τα λεφτά να δοθούν στις τράπεζες και όχι στους οφειλέτες, να γλιτώσουν και αυτοί, να γεμίσουν και τα ταμεία των καθ’ όλα συμπαθών καθεδρικών του τζόγου; Δεν το σκέφτηκαν οι «αρμόδιοι»; Προφανώς το σκέφτηκαν. Όμως η ταξική τους όραση, εγγενώς πάσχουσα από δαλτωνισμό, έβλεπε μόνο τις τράπεζες. Συνολικά: Σκληρή ταξική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αλλά, αρμόδιος φρόντισε να μας καθησυχάσει, δηλώνοντας ότι παρά την κρίση τα κέρδη των τραπεζών δεν πρόκειται να μειωθούν! Κι επειδή, κατά τον κύριο Λοβέρδο, «δεν υπάρχει σάλιο», πρέπει να περικοπούν μισθοί, συντάξεις, επιδόματα, να ζήσουν οι συνταξιούχοι με 350 ευρώ και οι νέοι, απόφοιτοι Λυκείου, ΤΕΙ, ΑΕΙ, με 700, αν είναι τυχεροί!
Και οι χρυσοκάνθαροι της Κομισιόν να μας συμπεριφέρονται σαν γκαουλάιτερ, να μας θεωρούν αναξιόπιστους, να ζητούν ακριβή στοιχεία, να είμαστε υπό επιτήρηση και να χαράσσουν «οδικό χάρτη» δίνοντας προθεσμία 4 μηνών. Η ελληνική κυβέρνηση είναι υπό κηδεμονία. Δεν είναι κυβέρνηση ανεξάρτητου κράτους. Συνεπώς η «ελληνική νομαρχία» δεν μπορεί να έχει τη δική της δημοσιονομική πολιτική. Ως «νομαρχία» υπόκειται στις εντολές της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Η ελληνική οικονομία δεν είναι βιώσιμη. Λοιπόν: περικοπή μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα παλαιότερα του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής κ.λπ., πρόσφατα του λιμανιού του Πειραιά κι έπεται συνέχεια. Και τώρα ετοιμάζονται να πουλήσουν, πάντα σαν παλιοσίδερα, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την Εθνική Τράπεζα και ό,τι άλλο μπορεί να πουληθεί. Και κανείς εισαγγελέας δεν τολμά να τους δικάσαει. Έτσι, ενώ υποθηκεύεται το μέλλον, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την κρίση σαν κακός λογιστής. Δάνεια, επί δανείων και διεύρυνση του φαύλου κύκλου.
Έτσι λοιπόν, κατεβαίνοντας τον Αχέροντα, πλησιάζουμε την Αχερουσία. Δεν υπήρχε όμως άλλη λύση και άλλη, βιώσιμη προοπτική. Με το ξέσπασμα της κρίσης βρέθηκαν τα 28 δισ. που χρειάζονταν (;) οι τράπεζες. Δεν θα ήταν τώρα δυνατόν να βρεθούν τα 20 δισ. που χρειάζονται φέτος με την εξυπηρέτηση των δανείων; Όπως γράφει ο κ. Γ. Κατσιμπαρδής (του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ), ως οικονομία διαθέτουμε 300 δισ. ευρώ σε καταθέσεις (Ελευθεροτυπία, 21 Απριλίου). Ρωτάω λοιπόν: Δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση αυτά να απαιτεί και τελικά να καταφύγει στο ΔΝΤ, να εκδόσει ομόλογα των 1.000, 5.000, 10.000, 20.000 ευρώ, με επιτόκιο ανώτερο από αυτό των τραπεζών, τα οποία θα αγόραζαν οι Έλληνες, με τριπλό κέρδος: Οι αγοραστές θα κέρδιζαν, το κράτος δεν θα δανειζόταν με 5, 6 ή 7% και το χρήμα θα έμενε στη χώρα, συμβάλλοντας στην όποια ανάκαμψη της οικονομίας.
Δεν το σκέφτηκαν ούτε αυτό, αν όχι ο Παπανδρέου, τουλάχιστον οι πανεπιστημιακοί καθηγητές που είναι μέλη της κυβέρνησης ή του ΠΑΣΟΚ; Πάλι ταξική τύφλα; Έτσι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο ΔΝΤ. Πράξη που οδηγεί σε άλλες αντιφάσεις. Λοιπόν, νέες αντιφάσεις και νέα τύφλα. Ελπίζουμε λέει στην αλληλεγγύη των «συμμάχων» της ΕΕ. Αλλά για να μας στηρίξουν, οι μεν με γαλατική ευγένεια μας σπρώχνουν να αγοράσουμε φρεγάτες, οι δε με γερμανική αναίδεια θέλουν να μας πουλήσουν υποβρύχια. Τι τους θέλουμε όμως και μάλιστα σε περίοδο κρίσης τους πρόσθετους εξοπλισμούς; Ήδη 4,4% του ΑΕΠ σπαταλάται για άχρηστες «αμυντικές» δαπάνες. Το 2008, κατασπαταλήθηκαν 6,9 δισ. δολάρια για εξοπλισμούς.
Κατέχουμε έτσι άλλη μια θλιβερή πρωτιά: Είμαστε πρώτοι στην ΕΕ σε στρατιωτικές δαπάνες. Η γείτων Τουρκία ξόδεψε την ίδια χρονιά, και αυτή, 11,5 δισ. δολάρια για όπλα. Αυτές όμως οι σπατάλες είναι αναγκαίες; Ποιος απειλεί ποιον; Κατασκευάζουμε εχθρούς για να κερδίζουν οι βιομηχανίες όπλων; Φαίνεται όμως ότι οι τούρκοι πολιτικοί κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται. Έτσι ο τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων δήλωσε πρόσφατα: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άρματα μάχης, ούτε πυραύλους, ούτε υποβρύχια, ούτε μαχητικά αεροσκάφη. Ούτε και η Τουρκία χρειάζεται. Είναι ώρα να περικόψουμε τις αμυντικές δαπάνες σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας». Τι λέει ο κ. Βενιζέλος επ’ αυτού;
Τυφλοί σαν τον Οιδίποδα βαδίζουμε προς τα πού; (Ο Οιδίποδας είχε μια στοργική κόρη να τον οδηγεί. Εμείς μια ανίκανη κυβέρνηση και μια κομπραδόρικη αστική τάξη). Αλλά τώρα θα μας σώσει το ΔΝΤ, όπως έσωσε την Αργεντινή, την Ισλανδία, την Ουκρανία, όπως σώζει τη Ρουμανία. Όπως είναι γνωστό το ΔΝΤ προωθεί προπαντός τα συμφέροντα των ΗΠΑ για παγκόσμια οικονομική ηγεμονία και επιβάλλει παντού μέτρα σκληρής λιτότητας υποθηκεύοντας το μέλλον των χωρών που «σώζει». Η Ελλάδα γίνεται πειραματόζωο, με τη χρησιμοποίηση του οποίου το ΔΝΤ βάζει πόδι στο δεύτερο ιμπεριαλιστικό πόλο: στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Τι λέει ο κ. Παπανδρέου επ’ αυτού; Δεν καταλαβαίνει τι κάνει, ή ξέρει πολύ καλά; Αλλά και η κραταιά οικονομία της ΕΕ δεν μπορούσε να μας δανείσει τα μηδαμινά για την οικονομία της 20 δισ., αντί να μας ρίξει στο λάκκο των λεόντων;
Ποια προοπτική διαγράφεται λοιπόν για έξοδο από την κρίση; Όπως παντού και πάντοτε, στις χώρες όπου κυβερνά ο Μολώχ του κεφαλαίου, η κρίση θα έχει συνέπεια μια τεράστια ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου σε βάρος των μισθωτών, των αγροτών και των μικρομεσαίων. Ειδικά για τους αγρότες: Να ξεριζωθούν. Να γίνουν και αυτοί προλετάριοι, άνεργοι, γκαρσόνια, πλασιέ. Να εισάγουμε μήλα, αχλάδια, πατάτες, βολβούς από το Μαρόκο(!), παπούτσια, ρούχα, ηλεκτρονικά. Να εισάγουμε σχεδόν τα πάντα! Και το εμπορικό ισοζύγιο; Γενειοφόρε προφήτη Μαρξ, κάτι ήξερες προβλέποντας ότι ο καπιταλισμός καταστρέφει χάριν του κέρδους και τις δύο μόνιμες πηγές του πλούτου: Τη γη και τους ανθρώπους. Σε μας, και από ανικανότητα.
Τι ελπίζουν λοιπόν οι «αρμόδιοι»; Ας σκεφτούμε μόνο τη νέα γενιά: ανεργία, μπλοκάκι, μισθός 500 ή 700 ευρώ για τους τυχερούς. Μια γενιά της περιπλάνησης, του άγχους. Μια γενιά χωρίς προοπτική. Ο μακαριστός Χριστόδουλος μεμφόταν τους Έλληνες (τις Ελληνίδες θα ήθελε να πει) επειδή δεν γεννούν! Αλλά πώς να παντρευτούν δύο νέοι; Και πώς να κάνουν παιδιά; Κλαψουρίζουν οι εθνοκάπηλοι ότι ο πληθυσμός της χώρας γερνά. Μάλιστα γερνά και θα γερνά όλο και περισσότερο, όσοι οι υπό εκμετάλλευση τάξεις και στρώματα θα ανέχονται αυτή την πραγματικότητα. Τι θα έπρεπε λοιπόν να γίνει, σαν μια πρώτη «στιγμή» μιας διαδικασίας που θα είχε ως τελικό στόχο το σοσιαλισμό;
Κάποιες σκέψεις: Να υπάρξει μια μακρόπνοη στρατηγική ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης της χώρας, προς μια κατεύθυνση βιώσιμης και αξιοβίωτης οικονομίας και κοινωνικής συμβίωσης. Που θα σήμαινε μεταξύ άλλων: Πρόγραμμα και κίνητρα για την ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας. Κίνητρα για να ξαναζωντανέψουν τα χωριά με επιστροφή κατοίκων από τις πόλεις και κίνητρα για μόνιμη εγκατάσταση μεταναστών στα χωριά (Οι εθνοκάπηλοι ας μη φοβηθούν ότι θα μολυνθεί η καθαρότητα της φυλής. Στον πρώιμο Μεσαίωνα οι Σλάβοι είχαν φτάσει μέχρι τον Ταύγετο.
Τα τοπωνύμια σε όλη την Ελλάδα, σλαβικά, αρβανίτικα κ.λπ., ήταν αψευδείς σχετικοί μάρτυρες, προτού τα σβήσουν οι εθνικόφρονες κυβερνήσεις). Ταυτόχρονα: Ανάκτηση από το κράτος κερδοφόρων επιχειρήσεων, όπως ο ΟΤΕ, τα λιμάνια, βιομηχανίες κ.λπ. Αγροτική πολιτική που θα στοχεύει στην κατά το δυνατόν εξάλειψη των μονοκαλλιεργειών, που προοπτικά καταστρέφουν τη γονιμότητα των εδαφών και οδηγούν στην οικολογική καταστροφή. Παιδεία που δεν θα υποβαθμίζεται, σε εκπαίδευση, δωρεάν υγεία κ.λπ.
Ποιος θα τα κάνει όμως αυτά και πολλά άλλα, που δεν είναι βέβαια «σοσιαλισμός»; Να ελπίσουμε ότι η ΝΔ θα απαλλαγεί από το «ταξικό δέρμα» της; Ότι το ΠΑΣΟΚ θα ανακόψει τη νεο-φιλελεύθερη κατολίσθησή του; Ότι η Αριστερά θα σταματήσει τον εμφύλιο και θα καταστεί κοινωνική πρωτοπορία και όχι συμπλήρωμα σε νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις; Η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα έχει ήδη δοθεί και είναι αρνητική. Όμως στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας υπήρχε πάντα η ελπίδα – έτσι λέει ο μύθος.
Αλλά η ελπίδα προϋποθέτει μια Αριστερά με στρατηγική. Με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό. Επιπλέον: Συν Αθηνά και χείρα κίνει και όχι μόνο για το μεροκάματο, αλλά για μια καθολική επανάσταση, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική και ηθική. Ουτοπία; Η ουτοπία της σήμερον μπορεί να είναι η πραγματικότητα της αύριον.
Και μέχρι τότε; Αγώνας για να ανακόψουμε την καταστροφική πορεία. Αγώνας εναντίον της ανεργίας και για αξιοπρεπή αμοιβή της εργατικής δύναμης. Αγώνας για μια βιώσιμη και αξιοβίωτη ανάπτυξη. Αγώνας για την εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, με πρώτο στόχο, πρώτο εχθρό το κράτος καταστολής. Προσπάθεια για τη δημιουργία αγωνιστικών συλλογικοτήτων στο χώρο της παραγωγής, της παιδείας, της υγείας και του πολιτισμού. Αλλά, αυτά και πολλά άλλα που χρειάζονται είναι ρεφορμισμός, θα πουν ίσως οι οπαδοί της «καθαρής» μη θεωρίας. Λάθος.
Η «διαλεκτική» στην οποίαν ομνύουμε, χωρίς συνήθως να τη γνωρίζουμε (θυμηθείτε σχετική κριτική του Λένιν), λέει ότι οι επιμέρους αγώνες, όταν έχουν στόχο το σοσιαλισμό, οι μικρές κατακτήσεις, οι «ποσοτικές» αλλαγές και οι μικρές νίκες, αποτελούν προϋποθέσεις για το «ποιοτικό άλμα»: Την Επανάσταση, που δεν θα είναι άλμα από το κενό στο κενό. Να ελπίσουμε ότι οι οικονομολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι «πνευματικοί» άνθρωποι της Αριστεράς θα κάνουν θετικές προτάσεις διεξόδου, και ότι οι νέοι δεν θα αρκούνται να επικαλούνται την Ανατροπή, την Επανάσταση και την Κομμουνιστική Απελευθέρωση; Παραφράζοντας τον Καντ, θα έλεγα: η πράξη χωρίς τη θεωρία είναι τυφλή, αλλά και η θεωρία χωρίς την πράξη είναι κενή. Να ελπίσουμε;
Σημείωση: Το σημερινό κείμενο αντιστοιχεί σε άρθρο με τον ίδιο τίτλο που δημοσιεύεται στο τεύχος της Ουτοπίας, το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Αλλά το άρθρο εκείνο είχε γραφτεί πριν το «μηχανισμό» και το ΔΝΤ. Αναγκαστικά λοιπόν, συμπληρώθηκε με νέα στοιχεία και προτάσεις
