127 χρόνια, 127 σταγόνες δυνατού αλκοόλ η πορεία της ποτοποιίας Μανωλακάκη με τη σκυτάλη να περνάει από τον έναν επιχειρηματία στον άλλον για τέσσερις συνεχόμενες γενιές της οικογένειας. Δυναμική και ακμάζουσα χάρη στο κέφι και το μεράκι των ιδιοκτητών της η επιχείρηση παραμένει σταθερά προσηλωμένη στην ποιότητα ακολουθώντας την παράδοση του ιδρυτή της.
Λίγες δεκαετίες πριν το τέλος του 19ου αιώνα, κυνηγημένος σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση από το φόβο των αντιποίνων για τον τραυματισμό ενός Τούρκου στην Ανώσκελη Κισσάμου της τουρκοκρατούμενης τότε Κρήτης, ο Ιωάννης Γεωργίου Μανωλακάκης καταφεύγει στον Πειραιά. Η εργατικότητα του πείθει τον εργοδότη του να τον στείλει για σπουδές χημείας στη Γαλλία, μετά την ολοκλήρωση των οποίων επιστρέφει στον Πειραιά και εργάζεται για μερικά ακόμα χρόνια
Ο νόστος όμως σιγοκαίει μέσα του όλα αυτά τα χρόνια και τον οδηγεί το 1884 να πάρει τη μεγάλη απόφαση της επιστροφής στην Κρήτη. Εγκαθίσταται στον Ταυρωνίτη, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τη γειτνίαση με το λιμανάκι της περιοχής που υποδέχονταν μικρά εμπορευματικά καράβια, και βάζει τα θεμέλια μιας ρηξικέλευθης για την εποχή και τον τόπο επιχείρησης και μιας όμορφης οικογένειας που έμελλε μέχρι τις μέρες μας να κρατήσει άσβεστο το πρωτοποριακό του πνεύμα και να το εξελίξει στις νέες εποχές.
Προϊόντα που βλέπουμε σήμερα στα ράφια της ποτοποιίας Μανωλακάκη, όπως μπράντυ, βερμούτ και λικέρ ήταν τα πρώτα που βγήκαν το 1884 από τα εργαστήρια του δαιμόνιου επιχειρηματία που γύρω στο 1920 παρέδωσε τα ηνία της επιχείρησης στον γιό του Γιώργο ο οποίος βλέποντας τις εποχές να αλλάζουν αποφάσισε την μετεγκατάσταση της επιχείρησης στα Χανιά, στις αρχές της οδού Κυδωνίας όπου βρίσκεται ως και σήμερα.
Ο Γεώργιος Μανωλακάκης ακολουθώντας το πρωτοπόρο πνεύμα του πατέρα του εμπλουτίζει την επιχείρηση με νέα προϊόντα όπως το τσίπουρο και το ούζο που μετά τον ερχομό των προσφύγων του 1922 είχαν μεγάλη ζήτηση στην ντόπια αγορά και ταυτόχρονα κάνει και τα πρώτα βήματα στον τομέα της τυποποίησης. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1949, η επιχείρηση μεγαλώνει ακόμα περισσότερο λειτουργώντας και κατάστημα καφεκοπτείου ενώ στο τιμόνι της βρίσκεται πλέον η τρίτη γενιά με τον Ιωάννη Μανωλακάκη. Αυτή ήταν και η τελευταία επιτυχία που πρόλαβε να ζήσει ο ιδρυτής της ο οποίος έφυγε υπερπλήρης ημερών, έχοντας ξεπεράσει τα 100 χρόνια δημιουργικής πορείας.
Η σειρά της τέταρτης γενιάς φτάνει το 1988 όταν και μπαίνουν στην επιχείρηση οι γιοί του Ιωάννη Μανωλακάκη, στην αρχή ο Γιώργος που όπως και ο ιδρυτής της επιχείρησης σπούδασε χημικός και στη συνέχεια ο Ευτύχης. Η επιχείρηση, ηλικίας ήδη 100 ετών ανθεί, και η φίρμα «Μανωλακάκης» εισέρχεται δυναμικά στα ράφια των πολυκαταστημάτων και στον χώρο της μαζικής εστίασης και διασκέδασης των Χανίων όπου παραμένει σταθερά ως και σήμερα με ποιότητα και συνέπεια. Νέα προϊόντα προστίθενται στη γκάμα της επιχείρησης με ένα τολμηρό άνοιγμα στην τυποποίηση της τσικουδιάς, ενώ πολλές συσκευασίες εκσυγχρονίζονται και αλλάζουν προσαρμοζόμενες στα σύγχρονα πρότυπα.
127 χρόνια, τέσσερεις γενιές δημιουργικότητας και πρωτοπορίας στον κλάδο της ποτοποιίας και το ταξίδι συνεχίζεται με σταθερή προσήλωση στην ποιότητα και την εξυπηρέτηση του καταναλωτή. Παρά τις δυσκολίες που γεννά η οικονομική κρίση και την καταιγιστική επίθεση που δέχεται σήμερα στη χώρα μας η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα γενικά και ο κλάδος της ποτοποιίας ειδικότερα ο δρόμος για ανθρώπους που με μεράκι και αγάπη στηρίζουν τις επιλογές τους είναι ανοιχτός..
Φόροι και έλλειψη ρευστότητας
βρόχος για τον κλάδο της ποτοποιίας
Σε «τεντωμένο σχοινί» ισορροπεί ο κλάδος της αποσταγματοποιϊας – ποτοποιίας καθώς μαστίζεται από την ύφεση και την έλλειψη ρευστότητας που πλήττει τους περισσότερους νευραλγικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας. Η μεγάλη αύξηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης, με δικαιολογία την ανάγκη αύξησης των κρατικών εσόδων βάσει των οδηγιών της τρόικας, σε συνδυασμό με τις αυξήσεις των συντελεστών ΦΠΑ, η έλλειψη ρευστότητας λόγω της απαίτησης να καταβάλλεται άμεσα ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης, παρότι η αγορά κινείται με οκτάμηνες και πλέον επιταγές και το κλείσιμο της στρόφιγγας των δανειοδοτήσεων από τις τράπεζες οδηγούν σε εξόντωση δεκάδες μέχρι πρότινος υγιείς και δραστήριες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις ποτοποιίας και τυποποίησης αλκοολούχων που αγωνίζονται να συγκρατήσουν την κάμψη των πωλήσεων που το 2011 ξεπέρασε το 30%. Η κρίση, ο γενικός διωγμός της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, τα λουκέτα και η μετατροπή πολλών επιχειρήσεων παραγωγής και τυποποίησης σε εισαγωγικές θέτουν σε αμφισβήτηση έναν από τους παραδοσιακούς, δυναμικούς έως χθες, τομείς της ελληνικής οικονομίας με δεκάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις πολλές από τις οποίες υπερβαίνουν τα 100 και 150 χρόνια ζωής και λειτουργίας. Έναν κλάδο που παράγει παραδοσιακά ελληνικά προϊόντα στην πλειοψηφία τους αναγνωρισμένα σαν γεωγραφικές ενδείξεις από την ΕΕ δηλαδή που μπορούν να παραχθούν μόνο στην Ελλάδα (πχ ούζο, τσίπουρο, τεντούρα κλπ), έχει σημαντική συνεισφορά στο εξαγωγικό εμπόριο και προσφέρει θέσεις εργασίας στηρίζοντας σε μεγάλο βαθμό το εισόδημα της περιφέρειας.
Όπως εξηγεί στον «Αγώνα της Κρήτης» ο κ. Ευτύχης Μανωλακάκης, η κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει άμεσα δράση για να αποτραπούν τα χειρότερα, προχωρώντας σε μείωση της φορολογίας, ώστε να τονωθεί η κατανάλωση και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για αναζωογόνηση του κλάδου, να διασωθούν θέσεις εργασίας και να προστατευτεί το καταναλωτικό κοινό από νοθευμένα ποτά που τον τελευταίο καιρό κατακλύζουν την αγορά.
Τι αντίκτυπο έχουν για μια μικρομεσαία επιχείρηση ποτοποιίας οι διαδοχικές αυξήσεις του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης που επιβλήθηκαν την τελευταία τριετία; Τι ποσοστό της αξίας των προϊόντων σας αντιπροσωπεύει τελικά ο ειδικός φόρος;
Ο ειδικός φόρος κατανάλωσης έχει από το Φλεβάρη του 2009 υποστεί τέσσερις διαδοχικές αυξήσεις που τελικά οδηγούν σε συνολική αύξηση του κατά 124%. Αν συνυπολογίσουμε και την αύξηση του ΦΠΑ από το 19% στο 23% φτάνουμε στο σημείο για μια φιάλη αλκοόλης οι φόροι να αποτελούν περίπου το 70% της αξίας της, χωρίς να υπολογίσουμε τα υπόλοιπα τεράστια έξοδα των επιχειρήσεων και την πτώση της κατανάλωσης – υπολογίζεται πως ξεπερνά το 30% – εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα το καταναλωτικό κοινό.
Τι σημαίνει για μια μικρομεσαία επιχείρηση η υποχρέωση να καταβάλει στο τελωνείο των Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης μέχρι τις 25 κάθε μήνα για τις πωλήσεις του αμέσως προηγούμενου μηνός;
Η ρύθμιση αυτή δημιουργεί τεράστια οικονομικά προβλήματα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις του κλάδου, καθώς καθυστέρηση καταβολής του ποσού αυτού έστω και για μια ημέρα συνεπάγεται κυρώσεις που ισοδυναμούν ουσιαστικά με πτώχευση της επιχείρησης. Κι αυτό παρότι είναι γνωστό πως οι πελάτες μας αδυνατούν να πληρώσουν με μετρητά και οι επιταγές που παίρνουμε ξεπερνούν πλέον κατά κανόνα το διάστημα των έξι μηνών.
Τα ποσά που προσδοκά να εισπράξει το κράτος από τις αυξήσεις του φόρου κατανάλωσης και του ΦΠΑ τελικά καταλήγουν στον δημόσιο κορβανά;
Το παράδοξο είναι ότι παρά την μεγάλη αύξηση των φόρων το κράτος που αδυνατεί να ελέγξει την αγορά εισπράττει λιγότερα. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί πως κάθε αύξηση φόρου μετακυλιώμενη στη λιανική τιμή σημαίνει μείωση των πωλήσεων και μετακίνηση της κατανάλωσης είτε προς κατηγορίες που δεν φορολογούνται είτε προς παράνομες πρακτικές (λαθραία ποτά) τα κρατικά έσοδα καθόλου δεν αυξάνονται.
Πόσους εργαζόμενους υπολογίζετε πως απασχολεί ο κλάδος; Υπάρχει εικόνα για τον αριθμό των απολύσεων στην παραγωγή και την απώλεια θέσεων στην υπόλοιπη αλυσίδα (τυποποίηση, διακίνηση κλπ);
Ο κλάδος μόνο στην παραγωγή υπολογίζεται πως απασχολεί πάνω από 2000 εργαζόμενους πανελλαδικά. Αν συνυπολογίσουμε και τον τομέα της διάθεσης και διακίνησης (εταιρείες, παραγωγοί, ποτοποιίες, χονδρεμπόριο και κάβες) ο αριθμός των εργαζομένων αγγίζει τα 100.000 άτομα. Με το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων που δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες, σαφώς υπάρχει απώλεια θέσεων εργασίας. Οι απολύσεις από τα μέσα του 2010 έφτασαν το 20% και το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο.
Τι κινδύνους για την υγεία του καταναλωτή μπορεί να σημαίνει η αύξηση της διακίνηση παράνομου και νοθευμένου αλκοόλ; Πώς πιστεύετε πως πρέπει να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο;
Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι για την υγεία όλων και ιδιαίτερα της νεολαίας που λόγω της τάσης της για διασκέδαση αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του καταναλωτικού κοινού. Το παράνομο και νοθευμένο αλκοόλ μπορεί ακόμα και να σκοτώσει όπως είδαμε τραγικά να επιβεβαιώνεται πέρσι στο Ρέθυμνο με το χαμό της μαθήτριας. Το ύψος του ειδικού φόρου κατανάλωσης αποτελεί ισχυρό κίνητρο για την παραγωγή και διακίνηση νοθευμένων ποτών, επιλογή στην οποία δυστυχώς κάποιοι καταφεύγουν καθώς δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν τα υπερβολικά βάρη. Ο έλεγχος της αγοράς είναι η μόνη λύση, αλλά με την διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών αυτό δεν είναι δυνατόν. Με τα προβλήματα που δημιουργεί το μέτρο της εφεδρείας και οι απολύσεις η υποστελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών επιδεινώνεται και η κατάσταση χειροτερεύει. Όσο δε συνεχίζεται ο διωγμός του κλάδου από τους κυβερνώντες, αντί για μια επιλογή συνεργασίας που θα απέφερε και έσοδα στο κράτος, η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί.
Ρ.Μ.
