Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός
Ήταν 7 του Μαρτίου του 2003, που μια όμορφη ψυχή, ο αγαπητός και αλησμόνητος Σπύρος Βουτετάκης εγκατέλειπε «θείω βουλήματι» τον φθαρτόν αυτόν κόσμον και μετέστη στα ουράνια σκηνώματα.
Αγαπητός και αλησμόνητος γιατί αγάπησε πολύ. Γιατί ήταν ψυχή ευαίσθητη. Γιατί έστεκε πολύ κοντά στο συνάνθρωπό του χωρίς κανένα ψυχοφθόρο κόμπλεξ υπεροχής. Γιατί ήταν απλοϊκός και προσηνής. Γιατί είχε ταπείνωση. Χριστιανική κι αμόλυντη οικειότητα. Γιατί έδινε χαρά και ελπίδα. Γιατί στήριζε πολλούς, μεταξύ των οποίων και τον γράφοντα όταν επρόκειτο να φοιτήσει στο Πανεπιστήμιο που τον εμπόδιζε η φτώχεια και η μη παρακολούθησις φροντιστηρίου. Γιατί είχε δώσει όλον τον εαυτό του στην διακονία της Εκκλησίας, του λόγου του Θεού, γραπτού και προφορικού, και την μέχρις αυτοθυσίαν προσφορά του στην Παιδεία. Γιατί έγραφε, έψαλλε, εκήρυττε, κατηχούσε.
Μια φτωχή, αλλά από αγάπη και ευγνωμοσύνη, αποτύπωσις και καταγραφή των παραπάνω είναι η έκδοσις ενός αφιερωματικού βιβλίου με τίτλον: Σπυρίδωνος Κ. Βουτετάκη «Κατάθεσις ψυχής στον λειτουργικόν χρόνον της Εκκλησίας μας», Χανιά 2005. Έκδοσις προς τιμήν του μεγάλου και ταπεινού. Του φλογερού και ακούραστου σπορέα του λόγου του Θεού, του φιλοάγιου και διακόνου του Αναλογίου. Μια έκδοσις, δαπάναις της οικογενείας του, με δωρεάν προσφορά, προς όλους, μέσα από την οποίαν ομιλεί ο αγαπημένος Σπύρος και που σ’ αγκαλιάζει η φλόγα της Πίστεως, της ανθρωπιάς και του απαράμιλλου μεγαλείου του.
Την έκδοση αυτή την χαιρέτησε με θερμά λόγια ο τότε Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου, και νυν Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος καταλήγων ως εξής: «Συγχαίρω επίσης την οικογένεια του αγαπητού Σπύρου την σύζυγο και τα τρία παιδιά του όπως επίσης και τον αδελφόν του Εμμανουήλ για την απόφασίν των να προσφέρουν εις το κοινόν τους καρπούς των λόγων του ανθρώπου των και ανθρώπου όλων μας εις μνημόσυνον αιώνιον και ψυχικήν ωφελείαν όλων εκείνων, οι οποίοι θα μελετούν τους χαριτωμένους λόγους του αγαπητού Σπυρίδωνος Βουτετάκη, θα τον θυμούνται, θα ωφελούνται και θα δοξολογούν τον Θεόν, όπως και εκείνος έζησε και εργάσθηκε για την δόξα του Θεού» (σελ.4).
Ο Σπύρος μας ευρίσκεται πάντοτε κοντά μας. Δεν επέθανε ο Σπύρος. Δεν πεθαίνουν όσοι αφήνουν έργα αγαθά. Πεθαίνουν εκείνοι που σκοπρούν το μίσος, ό,τι αισχρόν εστίν και λέγειν, και πολεμούν το αγαθόν. Ο Σπύρος, δεν κατοικεί μόνο στα ουράνια σκηνώματα. Κατοικεί και στις καρδιές μας. Είναι ο αιώνιος συνοδοιπόρος μας με την ζωντανή και ολοκάθαρη παρουσία του.
Κάθε επέτειο της εκδημίας του, τον θυμόμαστε περισσότερο και μελετούμε τα μυρίπνοα κείμενά του. Ερχόμαστε κοντά στην καλή και αντάξια σύζυγό του, την ευγενέστατη κ. Μαρία και τα καλοαναθρεμμένα παιδιά του Κώστα, Αργυρώ και Κατερίνα.
Αγαπημένε μας Σπύρο: Μπορεί να σε χαίρεται ο ουρανός, να συνεορτάζεις μετά των αγγέλων και των αγίων, μα κι εμείς εδώ εορτάζομε και καυχώμαστε γιατί είσαι δικός μας, γιατί η χαρά και η τιμή σου είναι και δικές μας.
Για άλλη μια φορά επικοινωνώ μαζί σου με το γραφτό μου αυτό ευχαριστώντας τον Θεόν που και εφέτος με αξίωσε. Κάτι που θα κάνω όσο μπορώ, χάριτι Θεού, να γράφω.
