Το αίτημά μας για δωρεάν φύλαξη των βρεφών και των μικρών παιδιών μας αποτελεί σήμερα προϋπόθεση για την ίδια την επιβίωση των οικογενειών εργαζομένων με παιδιά στην προσχολική ηλικία. Κι όχι μόνο εργαζόμενων αφού, ενώ η ανεργία καλπάζει, η έλλειψη υποδομών για τη φύλαξη του παιδιού στερεί από τους άνεργους γονείς και τη δυνατότητα ακόμα να αναζητήσουν εργασία.
Το κόστος για τις υποδομές αυτές– που στην τελική δεν είναι μεγάλο για τον προϋπολογισμό ενός μεγάλου δήμου – το έχουμε προκαταβάλει και μάλιστα πολλές φορές, ως συνεπείς φορολογούμενοι και πληρώνοντας τα τσουχτερά δημοτικά τέλη. Από κει και πέρα η κάλυψη αυτής της ανάγκης της λαϊκής οικογένειας με μικρά παιδιά, αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση της δημοτικής αρχής.
Το ερώτημα είναι: θέλει η δημοτική αρχή να σταθεί στο ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, υποστηρίζοντας την κοινωνία στις ανάγκες της;
Αν η απάντηση σε αυτό είναι θετική, ο Δήμος θα μπορούσε
– να αναζητήσει πόρους με αυξήσεις στα τέλη για τις αλυσίδες καταστημάτων και τις πολυεθνικές, που καθημερινά σβήνουν τη μικρομεσαία επιχείρηση
– να διεκδικήσει τα χρήματα που το κράτος του χρωστάει. Αυτά τα χρήματα , τα δικά μας λεφτά, έχουμε κάθε δικαίωμα να τα διεκδικούμε για τις ανάγκες των δημοτών.
– να ενισχύσει λειτουργίες του δήμου όπως η καθαριότητα και η περαίωση/ συντήρηση δημοσίων έργων, αντί να τις εκχωρεί σε ιδιώτες. Άλλωστε από πείρα ξέρουμε πια καλά ότι ο κύριος (αν όχι αποκλειστικός) ωφελημένος από τέτοιες συναλλαγές με το δημόσιο είναι πάντα ο μεγάλος εργολάβος. Μια τέτοια επιλογή, άλλωστε, θα υποστήριζε θέσεις εργασίας, την ώρα που η ανεργία χτυπά την πόρτα όλο και περισσότερων.
Ως εκ τούτου για μας είναι δεδομένο ότι αν η δημοτική αρχή ήθελε, θα μπορούσε να εξοικονομήσει τα χρήματα που χρειάζονται για τη στήριξη των δημοτικών παιδικών σταθμών.
Μαθαίνουμε πως μια σειρά δήμοι στη χώρα, στην Πετρούπολη, στο Ίλιο, στο Δήμο Αρταίων και αλλού μείωσαν ή και κατήργησαν τα τροφεία. Γιατί όχι και ο Δήμος Χανίων; Αντίθετα εδώ, με πρόσχημα την «εξισορρόπηση» του ποσού των τροφείων μετά τη συνένωση με τους περιαστικούς δήμους, τα τροφεία αυξήθηκαν. Απαράδεκτο σε καιρό οικονομικής κρίσης.
Οι αντιδράσεις των γονιών απέναντι σε αυτές τις αυξήσεις υπήρξαν περιορισμένες και από λίγους μόνο . Είναι ένα θέμα τι συμπεραίνει καθείς από αυτό. Εμείς κατανοούμε την ψυχολογία όλων εκείνων που -παρά την όποια δυσαρέσκειά τους – δεν αντιδρούν, θεωρώντας τον εαυτό τους «τυχερό» και μόνο που έγιναν δεκτοί στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, αφού η πλειοψηφία πληρώνει αδρά σε δίδακτρα στους ιδιώτες. «Τυχεροί» ακόμα και στην περίπτωση που πληρώνουν τροφεία χωρίς να παρέχεται στα παιδιά τους τροφή! Καταλαβαίνουμε, ακόμα, γιατί κάποιος μπορεί και να σιωπά σε ένα ζήτημα που σήμερα φαίνεται «μερικό» ή ακόμα και «μικρό» μπροστά στο σύνολο των πραγμάτων που καλείται να αντιμετωπίσει μια οικογένεια στη βιοπάλη. Ας σκεφτούμε όμως την προοπτική: Αν σήμερα δεν αντιδράσουμε, ποιος μας διασφαλίζει ότι αύριο δε θα κληθούμε να πληρώνουμε τροφεία στο ύψος των διδάκτρων; Ποιος διασφαλίζει ότι και αυτός ο -από χρόνια «υποσιτιζόμενος»- χώρος των παιδικών σταθμών δε θα ακολουθήσει το δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων ή του λουκέτου, όπως φαίνεται για το σύνολο σχεδόν των δημόσιων κοινωνικών δομών. Ποιος αν όχι εμείς, οι ίδιοι οι γονείς, μαζί και οι εργαζόμενοι του χώρου με την κοινή και ενεργητική μας διεκδίκηση;
Ας είμαστε σε εγρήγορση και -όχι πια- ας μην αφήνουμε το αύριο για… αύριο. Όχι πια, αφού διάγουμε ήδη μέρες ζοφερές.
Με τις παραπάνω σκέψεις, ο Σύλλογός μας στηρίζει την προσπάθεια γονιών για διαμαρτυρία ενάντια στα τροφεία και καλεί τους γονείς με παιδιά στους παιδικούς σταθμούς να υπογράψουν σχετικό ψήφισμα διαμαρτυρίας (στα βιβλιοπωλεία ΠΟΛΥΕΔΡΟ- Μπονιαλή 26 και ΔΙΑΥΛΟΣ στις Μουρνιές).
Σύλλογος Γονέων Παιδιών Προσχολικής Ηλικίας
