Άρθρο του Λ. Αυγενάκη
Το νοικοκύρεμα στο χώρο των αμοιβών στο δημόσιο τομέα είναι πλέον δεδομένο ότι πρέπει να υπάρξει. Ωστόσο, η συγκεκριμένη ανάγκη δεν συνεπάγεται αυτονόητα την άκριτη και ισοπεδωτική μείωση όλων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων προς τα κάτω.
Δεν συνεπάγεται επίσης ότι για όλα τα δεινά του δημοσίου φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως συχνά διατυπώνουν κυβερνητικά στελέχη, και ότι συνεπώς πρέπει να τους κόψουμε τους μισθούς για να «σωθεί» το κράτος. Οι μισθοί, ως ανελαστική δαπάνη, δεν είναι οι βασικοί παραγωγείς των ελλειμμάτων του κοστοβόρου κράτους.
Το νέο ενιαίο μισθολόγιο του Δημοσίου χρειάζεται επομένως προσεκτική μελέτη και λεπτομερή αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης. Σε κάθε περίπτωση, οφείλει να διακρίνεται από κοινωνική ευαισθησία και σύγχρονη αντίληψη, επιδοτώντας όχι μόνο τα τυπικά προσόντα, αλλά και την παραγωγικότητα των υπαλλήλων.
Αναφορικά με το υπάρχον μισθολογικό σύστημα στο Δημόσιο είναι γεγονός ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες ενίσχυσης της παραγωγικότητας και της δημιουργίας κινήτρων. Γεγονός είναι επίσης ότι με βάση τους μισθούς του Δημοσίου διακρίνουμε υπαλλήλους «δύο ταχυτήτων», τα λεγόμενα «ρετιρέ» και τα «υπόγεια» του Δημοσίου. Εξίσου παράλογο είναι δύο υπάλληλοι που έχουν ακριβώς το ίδιο αντικείμενο εργασίας, τα ίδια προσόντα, την ίδια προϋπηρεσία και παράγουν το ίδιο ακριβώς έργο, να έχουν μεγάλες μισθολογικές διαφορές ανάλογα με το Υπουργείο ή τον τομέα του δημοσίου που αυτοί υπηρετούν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών, οι οποίοι σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αμείβονται κατά 38% – 41% πάνω από το μέσο όρο αναλόγως της κατηγορίας για έναν νεοδιόριστο, και 55 – 64% πάνω από το μέσο όρο, αναλόγως της κατηγορίας για έναν εργαζόμενο που έχει 33 έτη υπηρεσίας. (Βλ. Πίνακα)
Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η μελέτη για τις μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο, που προσφάτως δημοσιεύτηκε, καταρρίπτει το «μύθο» περί υψηλής συνολικής μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο. Η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι υψηλόμισθοι και κακώς αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως τέτοιοι. Υπογραμμίζεται μάλιστα ότι το συνολικό μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι χαμηλό έναντι άλλων χωρών της Ευρωζώνης.
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι το νοικοκύρεμα της μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο χρειάζεται λεπτούς χειρισμούς και ιδιαίτερη προσοχή. Η μείωση του μισθολογικού κόστους δεν σημαίνει ισοπέδωση μισθών και επιδομάτων των υπαλλήλων, που ήδη βιώνουν μια μείωση του εισοδήματός του έως και της τάξης του 25%.
Απεναντίας, σημαίνει ότι πρέπει να εξορθολογιστεί και να καθοριστεί συγκεκριμένη επιδοματική πολιτική, η οποία θα σέβεται τα προσόντα, την οικογενειακή κατάσταση, αλλά και την παραγωγικότητα. Το όποιο νέο ενιαίο μισθολόγιο οφείλει να λαμβάνει υπόψη ότι δεν μπορεί ισοπεδωτικά να εξισώνεται ο καθηγητής πανεπιστημίου με τον διοικητικό υπάλληλο αρχείου ενός Υπουργείου ή γενικότερα οι εκπαιδευτικοί που μεταλαμπαδεύουν γνώση στα παιδιά μας να αποτελούν από τους πιο χαμηλόμισθους δημοσίους υπαλλήλους. Οφείλουμε λοιπόν να εξετάζουμε και το αντικείμενο εργασίας μαζί με το προσφερόμενο έργο.
Το βέβαιον είναι ότι το όλο σύστημα οφείλει να ανασυνταχθεί με βάση σύγχρονες προδιαγραφές. Ως πρωτεύοντα στόχο οφείλουμε θέσουμε ότι μέσω του νέου μισθολογίου μπορούμε να κάνουμε το δημόσιο τομέα πιο παραγωγικό, πιο ελκυστικό για ανθρώπους με γνώσεις και προσόντα, ικανό να παρέχει αντικειμενικά κίνητρα ανέλιξης και επομένως κίνητρα απόδοσης και παραγωγικότητας σε ανθρώπους με υπευθυνότητα και επαγγελματισμό.
