Διαβάζω στον τοπικό τύπο: «ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. 7 συλλήψεις μαθητών στα Χανιά. Μαθήτρια στο Νοσοκομείο από αλκόολ». Φρίκη! Ρίγος! Κι όμως τόνοι μελάνι έχουν καταναλωθεί, τόνοι… σάλιο έχουν χυθεί, από σχετικούς – άσχετους, αμέτρητες προτάσεις, ιδέες, απόψεις, έχουν διατυπωθεί για τον πιο κακοήθη όγκο, που μεγαλώνει στο σώμα της Κοινωνίας μας. Και δεν δείχνει ικανό κανένα «εμβόλιο» να εξαφανίσει ή έστω να ανακόψει αυτό τον όγκο, που πλήττει πρώτα και κύρια τα πρωτογενή κοινωνικά μας κύτταρα, τις οικογένειες δηλαδή τα παιδιά των, αγόρια – κορίτσια…
Του Α. Χαρχαλάκη
Πάμε πια, πολλοί εξ ημών, να συνηθίσουμε (αλλοίμονο μας οι τραγικοί κάτοικοι αυτής τη χώρας!) αυτό το δράμα, που μπορεί να το ζει η οικογένεια του συγγενούς, του γείτονα, του συμπολίτη μας βρε αδερφέ… Γιατί όπως πάει το πράγμα, μπορεί μια μέρα να αφορά και το σπίτι μας, τα σπίτια των παιδιών μας, την υγεία των εγγονιών μας… Ποιος μπορεί να θωρακιστεί ενάντια σ’ αυτή τη μάστιγα; Περιττόν να επαναλάβουμε πως «φταίει η κακούργα κοινωνία», οι έμποροι, το νομικό καθεστώς, και τόσα άλλα… Όμως εκτός απ’ αυτά, είναι κι άλλοι οι ένοχοι, όσο κι αν τους παραβλέπουμε ή αρνούμαστε να τους δούμε… Μέσα σ’ αυτούς, σαφώς παίζουν ρόλο ένα σωρό παράγοντες: Κρίσω αξιών, κοινωνική αφασία, κρίση οικονομική, έλλειψη υγείων προτύπων, ανεργία, μηδενική κοινωνική ορατότητα, μοναξιά, προσωπικά αδιέξοδα, παρέες χωρίς αυστηρή επιλογή, κάτι που αφορά και τους γονείς.
Και φυσικά, παράγοντες που υπάρχουν και δρουν καταλυτικά, στο εσωτερικό των οικογενειών. Παράγοντες που λειτουργούν περίπου σαν θερμοκήπια, για την τραγωδία που ίσως μια μέρα χτυπήσει αυτές τις οικογένειες. Ποιοι είναι αυτοί; Έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των μελών, απουσία διαλόγου, ενδοοικογενειακή βία, μετατροπή του οίκου σε χώρο σίτισης και κατάκλυσης μόνο, λόγω διπλής βάρδιας του ανδρογύνου κ.α.
Μπορώ να πώ, πως όλα αυτά δρουν καταλυτικά όσον αφορά την αντοχή στους πειρασμούς για τα εξαρτησιογόνα και στις (πιθανές) παροτρύνσεις καλοθελητών, δηλαδή στις παρέες των παιδιών. Ας πούμε… Όμως η μεγαλύτερη αρνητική επίδραση, έρχεται απ’ έξω δηλ. από το κοινωνικό μας Σύστημα. Που λειτουργεί αρνητικά εις ό,τι αφορά τα κοινωνικά αιτήματα και τις ανάγκες.
Το ζήτημα βεβαίως, ας μην το δούμε μόνο σαν εσωτερικό, αλλά να το δούμε στην παγκόσμια διάστασή του. Ήδη από χρόνια πριν από τώρα, είχαμε «πρόγευση» γι’ αυτά που συμβαίνουν, αλλά και γι’ αυτά που μέλλει να συμβούν: Ο Αμερικάνος Μάθιου Χάξλεϋ, σύμβουλος στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ προέβλεψε για το 2034 (!!) τα εξής: «Η Αμερικ. Κυβέρνηση, θα πάρει μια σειρά μέτρα, όπως ένα κοινωνικής αποδεκτό, ψυχεδελικό φάρμακο – ναρκωτικό και θα κατασκευάσει μιαν αλυσίδα από «Κόσμους του Ντίσνεϋ», με στόχο τον έλεγχο του λαού και βασικά των ανέργων».
Προσθέτω εγώ ο …ελάχιστος των ελαχίστων: Και των Νέων, που θα επιχειρήσουν μια μέρα να μπουν στην παραγωγική αλυσίδα… Γιατί η παραδοχή – από αστούς ιδεολόγους – του γεγονότος πως και στο μέλλον η ανεργία θα «συνοδεύει» τον καπιταλισμό, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς στις δεκαετίες 1950 – 1960, ότι δήθεν το Σύστημα… έλυσε οριστικά το πρόβλημα της απασχόλησης, άρα επέκειτο μια «Νέα Χρυσή Εποχή»!! Τη βλέπετε και τη βλέπουμε φίλοι μου αυτή τη… χρυσή εποχή: ελληνική πολυσχιδής κρίση, αυτοματοποίηση της παραγωγής, με κόστος εκατομμύρια θέσεις εργασίας, ρήμαγμα της ενδοχώρας, που στέλενι χιλιάδες τα αγροτικά νιάτα στα αστικά κέντρα, χαλάρωση των οικογενειακών, κοινωνικών, διαπροσωπικών δεσμών, άφεση των Νέων να ζητούν διέξοδα στα αδιέξοδά τους στα ποικίλα «Νεανικά στέκια», χωρίς την παραδοσιακή γονεϊκή ευθύνη. Σιωπηρή αποδοχή των ελεύθερων σεξουαλικών σχέσεων, με οδυνηρό κόστος για τα κορίτσια, με εκτρώσεις, απογοητεύσεις και τα συμπαρομαρτούντα.
Διάρρηξη συχνότατα των οικογενειών (διαζύγια), που φορτώνουν προβλήματα τους Νέους, καπάκι πάνω στα δικά τους αδιέξοδα και στα προβλήματα σπουδών, εργασίας, αγάπης και κατανόησης. Και που συχνά δεν βρίσκουν ανοιχτές καρδιές, αγκαλιές και αυτιά.
Τηλεοπτικά «τοπία», όπου κοντά στην πλημμύρα προστυχιάς, χυδαιότητας, εικονικής πραγματικότητας, προβάλλεται και η δυνατότητα που… προσφέρουν τα κέντρα απεξάρτησης! Άρα… κι αν «πέσουν» στις «ουσίες» τα παιδιά του Κόσμου, δεν… χάλασε δα κι ο ντουνιάς! Και πέραν τούτου, σχεδόν… μαρτυροποίηση των Χρηστών: τα καημένα τα παιδιά, δεν άντεξαν… Για τα αιτία της πολυχρησίας, τους εμπόρους, ό,τι αφορά τη δίωξη και την καταστολή, μουγγαμάρα…
Μόνο φυτείες που βρίσκονται, που ξεριζώνονται, που βάζουν περίπου το… φωτοστέφανο στις δυνάμεις που τις ανακαλύπτουν και τις ξεριζώνουν… Η υποκρισία δηλαδή στο αποκορύφωμα! Κι όσο για τους εμπόρους του θανάτου, «φωτεινό» παράδειγμα για όσους θέλουν να τους μιμηθούν που… μπορεί κιόλας να μην συλληφθούν!
Όμως η… χωροταξία των στεκιών διακίνησης φαρδιά – πλατειά στα κανάλια και στον τύπο: «Στην τάδε οδό, πλατεία κ.λ.π, γίνεται διακίνηση…». Δηλαδή… τρέξτε παιδιά. Και οι Νεκροί να πληθαίνουν με την πάροδο του χρόνου, νέα παιδιά «προτού στα όνειρα του Κόσμου να θητεύσουν» όπως γράφω σε κάποιο μου ποίημα.
Με σπαράγματα οικογενειακά, μα και κάποιες φορές έναν ιδιότυπο κοινωνικό ρατσισμό λες και η ευθύνη βαρύνει πάντα μόνο τις χαροκαμένες οικογένειες ή μόνο τους εκλιπόντες, ενώ οι μεγάλοι ένοχοι… δροσολογούν «φτιαγμένοι» στο κοινωνικό μας υπέδαφος…
Πίστη μου είναι πως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε χωρίς αναστολές, σκοπιμότητες, παρωπίδες. Κι όσοι θέλουν ας συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν! Υπ’ αυτό το Σύστημα, δεν υπάρχει σωτηρία για τα παιδιά μας και για τις οικογένειές μας. Και μην νομίσετε πως πολιτικολογώ, μιλάω με βάση του τι πρέπει να γίνει στο Νομικό θέμα, στην κοινωνική αντιμετώπιση των χρηστών, στη θεραπεία τους, στη στήριξη των οικογενειών τους. Κι εύχομαι να μην έρθει ποτέ η μέρα που θα κάνουμε στατιστική αυτών που… δεν πέσανε, γιατί αυτοί που θάχουν πέσει στις «ουσίες», θα είναι μιλιούνια…
Κι αυτό θα είναι το αποκορύφωμα της Φρίκης! Με ό,τι κι όσα κι αν μας «δέρνουν», δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια, για την τραγωδία που, κοντά στις άλλες, αποσυνθέτει τον κοινωνικό μας ιστό. Που στέλνει νιόβγαλτα λουλούδια – παιδιά κι εγγόνια μας – στον τάφο και ρημάζει οικογένειες… Όταν τα κατανοήσουμε αυτά, χωρίς να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους, επειδή πιθανόν δεν μας αφορούν προσωπικά, ίσως δεχτούμε πως είναι απόλυτη ανάγκη να θωρακίσουμε τα παιδιά μας. Που γίνονται εύκολα θύματα των επιτήδειων και των όπισθεν αυτών… Κατανοούμαστε πιστεύω… Ίσως χωνέψουμε πως η ανθρώπινη ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό και κανείς δεν δικαιούται να τη θέτει σε βιολογικό κίνδυνο για προσωπικό όφελος!
Έχω γράψει πως το ειδεχθές εμπόριο των ουσιών πρέπει να επισύρει την εσχάτη των ποινών και επιμένω να το υποστηρίζω! Γιατί «παν δέντρον καρπόν μη φέρον, εκκόπτεται και εις πυρ εμβάλλεται». Πόσο μάλλον όταν μολύνει τους υγιείς, καρπούς άλλων δέντρων… Κάποιος, σε γενόμενη συζήτηση, μου αντέτεινε: «Μόνο Θεός δικαιούται να πάρει τη ζωή και ουδείς άλλος». Απάντησα: Και δικαιούνται οι έμποροι του Θανάτου να παίρνουν τις ζωές των παιδιών μας; «Απορία ψάλτου, βήξ». Σαφώς το ζήτημα των ναρκωτικών έχει βαθιές κοινωνικές αιτίες, όπως είπα πιο πάνω.
Όμως κι έτσι που είναι τα πράγματα, έχουν θέση ανάμεσά μας αυτά τα σκουλήκια; Που πλουτίζουν σε βάρος των παιδιών μας και των οικογενειών μας…
Εδώ που τα λέμε, σε μία κοινωνία (τη δική μας) ηθικής εξαχρείωσης, εγκληματικότητας, αγριανθρωπισμού, δεν κατανοώ αυτόν τον… «ανθρωπισμό»! Που οι φορείς του διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των ενάντια στην θανατική ποινή. Και γίνονται δηλώσεις επί δηλώσεων, και διατυπώνονται νομικά επιχειρήματα ενάντια σ’ αυτήν. Όμως για τις διάφορες επεμβάσεις, τα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν από πείνα στις χώρες όχι μόνο του Τρίτου, αλλά και του Πρώτου Κόσμου, που παράγονται στα εργαστήρια ιοί, όπως του έητζ, της γρίπης των πτηνών, της γρίπης των χοίρων κ.λ.π. κανείς σχεδόν δεν μιλάει εκτός από κάποιους ακτιβιστές!
Αν αυτή η μουγκαμάρα δεν σημαίνει συνενοχή, τι άλλο να σημαίνει; Και ρωτώ εσάς άνθρωποι του Νομικού Κόσμου, εσάς κληρικοί, εσάς «υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Που αυτά δεν τα αναγνωρίζετε στα παιδιά μας, ενώ σας… έπιασε ο πόνος για τα καθάρματα καλλιέργειας και εμπορίας… Ντροπή σας! Ανάξια κοινωνικά όντα!
