Η αγία απλότητα κι’ η μακαρία αφάνεια
«Τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά …και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα ίνα τα όντα καταργήση» (Α’ Κορινθ. 1, 27-28).
Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Στα δύσκολα χρόνια της διακονίας μου στην Μονή Γωνιάς είχα και ευλογίες και διδακτικές εμπειρίες να γνωρίζω ταπεινές ψυχές, γαλήνιες μορφές σωστοί δάσκαλοί μου. Με ευγνωμοσύνη και πολλή τιμή αναφέρω μία από τις λίγες αυτές, τον προσφάτως αφ’ ημών μεταστάντα αείμνηστον και όντως αξιομακάριστον Δημήτριον Παπαδερόν, υιόν του Κωνσταντίνου και της Μαρίας Παπαδερού από τον Λειβαδά Σελίνου.
Τον έζησα εργαζόμενο στην Ορθόδοξο Ακαδημία Κρήτης και τον εβίωσα τακτικά ερχόμενον στην Μονή Γωνιάς ταπεινό, ευλαβή, διακριτικό και πάντα θα θυμάμαι τον σεβαρμόν του προς το πρόσωπό μου, τα καλά του λόγια και την άγια ταπείνωση. Περιθωριοποιημένος από τους «μεγάλους», τους μεγαλοϊδεάτες, τους «εμφανίσιμους», τους πτυχιούχους και μεγαλοθεσίτες, αυτές τις δυστυχισμένες φιγούρες, όμως μεγάλος στα μάτια του Θεούς και εκλεκτός Του, όπως μας διαβεβαιώνει κι ο απόστολος Παύλος που καταχωρήσαμε πριν από την αρχή του γραφτού μας αυτού, ευλαβική και ταπεινή αναφορά στην, αγιασμένη ψυχή του Δημητρίου Παπαδερού.
Κάθε φορά που τον έβλεπα ελεεινολογούσα τον εαυτόν μου για τα δικά μου χάλια και την δική του τελειότητα.
Επέρασε πολλές δοκιμασίες, όμως δεν απελπίστηκε, δεν αλλαξοπίστησε, δεν απομακρύνθηκε από τον Εσταυρωμένο Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας. Προσευχότανε, αλλά και κατέγραφε με τα γράμματα τα λίγα που εγνώριζε, αλλά και τον αμύθητο θησαυρό της πίστεώς του. Μια τέτοια καταγραφή μου έδωσε στις 17-10-1998, ιδιόχειρη βέβαια, την οποίαν έχω φυλάξει όχι μόνον ως ενθύμιο και ευλογία, αλλά κυρίως για να βλέπω τα δικά μου χάλια και αθλιότητα και την απαξία που έχουν τα πτυχία και τα λαμπερά αξιώματα και οι υψηλοθεσίες ! Γράφει ο πανάρετος δάσκαλός μου μακαριστός Δημήτρης Παπαδερός : «Σε σταύρωσαν στον Γολγοθά οι άπιστοι βάρβαροι σε ένα πολύ βαρύ Σταυρό, μπροστά εις την Μητέρα σου την Παναγία μας και δεν την λυπηθήκανε ούτε εκείνη, ούτε τον Θεό !!! Εκάρφωσαν τα χέρια και τα πόδια σου με ατσάλινα καρφιά και εκέντησαν με λόγχη φοβερή την δεξιά σου την πλευρά, και έτρεξε αίμα κόκκινο και εζήτησες νερό μα οι άπιστοι όξος σου ‘δωσαν με ένα ξηρό σφουγγάρι. Και τότε βοήθεια εζήτησες από τον Πατέρα σου τον Θεό! Και έγειρες το κεφάλι και αμέσως ακούστηκε μια δυνατή βροντή και άνοιξε στα δυο η γη και άνοιξαν τα μνήματα και ανεστήθηκαν οι νεκροί την άλλη μέρα το πρωί – πρωί τρεις φίλοι σου σε εκατέβασαν από τον Σταυρό και σε έβαλαν σε ένα τάφο που ήτο λαξευτός. Τρεις μέρες έκαμες Χριστέ μας εις τον τάφο και ανεστήθης και πήγες εις τον ουρανό και τώρα εμείς Χριστέ μας σου ζητάμε να μας δίνεις υγεία, δύναμη και καθαρό μυαλό». Υπογραφή Δ. Παπαδερός.
Και από κάτω: «Το δωρίζω στον Πάτερ Ιγνάτιο, ηγούμενο της Ιεράς Μονής Γωνιάς για να του δίνει ο Θεός υγεία, δύναμη και μακροχρόνια ζωή».
Στο πλευρό του πάντα με πολλή αφοσίωση η καλή του σύζυγος κ. Χρυσούλα και τα παιδιά της Κωνσταντίνα και Ευτύχιος. Αξιοχρέως να αναφέρουμε ανάμεσα στα αδέλφια του και στενούς συγγενείς του τον αιδεσιμολογιώτατον Πρωτοπρεσβύτερον π. Ευτύχιον Παπαδερόν και τον συσπουδαστήν μας στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, και τέως Γεν. Διευθυντήν της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης δρα κ. Αλέξανδρον Παπαδερόν.
Σεβαστέ μου Δάσκαλε, ταπεινέ κι αθόρυβε, σταυρούμενε και ανιστάμενε και νυν οικήτορα των ουρανίων σκηνωμάτων, εκλεκτέ του Θεού Δημήτριε, από τα βάθη της καρδιάς μου σ’ ευχαριστώ και θεωρώ υπερήφανο τον εαυτόν μου που εθήτευσα κοντά σου. Είσελθε στην χαρά του Κυρίου σου, άγιέ μου που εμένε …
