Ιδού το ερώτημα! Ένα ερώτημα που έπρεπε νάχει τεθεί προ πολλού, για απάντηση, στην ελληνική κοινωνία. Που δυστυχώς δεν ήταν – και ούτε είναι ακόμη συνολικά – έτοιμη ν’ απαντήσει τασσόμενη υπέρ της Αποτέφρωσης. Κι αυτή η μικρή έστω αποδοχή που παρουσιάζεται υπέρ της, ευτυχώς, έχει σχέση με την διαλεκτική θεώρηση της πραγματικότητας. Που άρχισε δειλά – δειλά, να κάνει την παρουσία της στην εν πολλοίς παπαδοκρατούμενη (εν έτει 2008) ελληνική κοινωνία. Όμως το «Χριστεπώνυμον πλήρωμα», πέραν των ψυχολογικών και αρτηριοσκληρωτικών συνδρόμων που εξακολουθούν να το κατέχουν, σκανδαλίζεται εξακολουθητικώς από τον κλήρο.
Του Α. Χαρχαλάκη
Ο οποίος για να λέμε την αλήθεια, ομιλεί περισσότερον ωφελιμιστικά και λιγότερα βάσει των ορθοδόξων δοξασιών, κανόνων, και προβλέψεων… Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να τοποθετήσουμε, την αξιολόγηση της «διαμάχης» Πολιτείας – Κλήρου, διαμάχης ουσιαστικά ψευδεπίγραφης, αφού ποτέ σχεδόν μέχρι τώρα, δεν αντιδίκησαν. Φυσικά υπηρετώντας κοινά συμφέροντα!
Για να μιλήσουμε χωρίς φόβο και πάθος, (και επιπλέον μειδιώντας ειρωνικά, έως απαξιωτικά) πρέπει να πούμε πως το Ιερατείο φέρεται σαν… γηραιά αλώπηξ, γηράσασαν εν σκοταδισμού! Τη μία μιλάει πολύ μακάβρια, παρομοιάζοντας τα αποτεφρωτήρια με τα χιτλερικά κρεματόρια!!! Την άλλη – κι εδώ είναι το γελοίον του πράγματος – επικαλείται πως με την τεφροποίηση του σώματος, δεν θα γίνει… Ανάσταση νεκρών!!! Δικαιολογία πέρα για πέρα ηλίθια, αν και άκρως ωφελιμιστικού χαρακτήρα. Όμως εδώ πρέπει να ρωτήσω: εννοούν ανάσταση του σώματος ή ανάσταση του ψυχικού κόσμου, που θα σταθεί στο «φοβερόν κριτήριον» κατά τις σαχλαμάρες του ιερατείου, Γιαχβικού – Χριστιανικού;
Τι τέλος πάντων είναι γιαυτούς η «ανάσταση νεκρών»; Σαφώς κι αν ταφεί «παραδοσιακά» το σώμα, δεν γίνεται να μιλούν γι’ ανάσταση, εκτός αν ψεύδονται πρόστυχα, επειδή θεωρούν περίπου διαχρονική την ισχύ του θρησκευτικού ψεύδους! Αν μιλούν για ανάσταση του ψυχικού κόσμου (ψυχής) πάλι ψεύδονται, γιατί η λειτουργία και αποστολή της τελειώνει με τον βιολογικό θάνατο. Αν πάλι πιστεύουν πως δεν τελειώνει, εξυπακούεται πως «εγκαταλείπει το φθαρτόν σαρκίον», ταυτόχρονα με τον βιολογικό θάνατο. Τζίφος λοιπόν οι πομφόλυγες για «ανάσταση νεκρών». Το… ζουμί είναι άλλο: Δεν θα συνοδεύσουν τους εκλιπόντας στο Νεκροταφείο με το αζημίωτο! Επιπλέον, φοβούνται μήπως ανατραπεί η πεπατημένη με τα μνημόσυνα, τις αιτήσεις, τα συγχωροχάρτια, πάλι με το αζημίωτο…
Όμως όποιος οικείος των νεκρών ή του νεκρού, είναι Χριστιανός, εξυπακούεται πως θα ποιεί μνημόσυνα και επί της τέφρας, εκτός αν έχει αφήσει παραγγελία περί του αντιθέτου ο εκλιπών. Προσωπικά δεν πιστεύω τα περί αθανασίας της ψυχής και τα θεωρώ ως αρχέγονων θρησκειών κατάλοιπα, αλλά και αιτιολογίες εκμετάλλευσης της ανθρώπινης επιθυμίας για συνέχιση μεταφυσική του φορέα της ψυχής, έστω υπό άϋλη μορφή… Κοντολογίς ανοησίες φιλόζωες… Όμως ας έρθουμε στα οφέλη της αποτέφρωσης, από αισθητική, οικολογική και ψυχολογική άποψη.
Δεν είναι θλιβερό και άκρως αντιαισθητικό το θέαμα των Νεκροταφείων, που κυρίως όσον αφορά τα αστικά κέντρα, τ’ «αγκαλιάζει» σιγά – σιγά ο αστικός ιστός, εξ αιτίας της όλο και μεγαλύτερης αστυφυλίας; Ακόμη κι αν έχουν εγκατασταθεί εκτός αστικού ιστού, κι ένα τέτοιο παράδειγμα έχουμε από την πόλη μας, με το νεκροταφείο του Αγίου Λουκά, για να περιοριστούμε μόνο στα δικά μας. Έναν άλλο κίνδυνο, που πιθανώς τον παραβλέπουμε, αποτελούν τα τρωκτικά.
Που εισδύουν εντός των ταφών, τρυπώντας τα ενίοτε μη μαρμάρινα εξωτερικά τοιχεία. Ροκανίζουν τα οστά, και μετά μπορούν να μπαίνουν στα σπίτια μας, μολύνοντας σε κάποιες περιπτώσεις τρόφιμα. Δεν είναι άκρως επικίνδυνη η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα – όπου διέρχεται – από τη σήψη της ανθρώπινης σάρκας; Άρα δεν προκύπτει θέμα οικολογικής φύσεως; Και όπου γίνονται αθρόες – και επί σειράν ετών (ή αιώνων) – ταφές, ισχύει ή διευκολύνεται τουλάχιστον το «γή ην και εις γην απελεύσηται»;
Βάζοντας λοιπόν από τη μια τις παραδοσιακές και εκκλησιαστικές αγκυλώσεις κι από την άλλη τα παραπάνω που παραθέτω, αποδεικνύεται πως η αποτέφρωση είναι πιεστικό αίτημα του Σήμερα και του Μέλλοντος! Προ ετών βρέθηκα τουρίστας στην ΝοτιοΑφρικανική Ένωση. Πουθενά δεν είδα νεκροταφείο, κι όταν ρώτησα ομογενείς μου είπαν πως υπάρχει η αποτέφρωση. Άρα λοιπόν, και όσον αφορά τη χώρα μας, ήγγηκεν η ώρα, παρά τις αντιδράσεις της εκκλησίας. Πρέπει επιτέλους να προχωρήσει η Πολιτεία, θαρραλέα, μη λογαριάζοντας την Βυζαντινή κληρική στειρότητα. Και επιπλέον, να κόψει τον ομφάλιο λώρο που συνδέει εκκλησία – πολιτεία… καιρός είναι…
