Το παιδί ήμουν εγώ. 38 χρονών δημόσια υπάλληλος με τρία παιδιά. Αλλά όσο ζει η μάννα, είμαστε παιδιά. Και γι’ αυτήν και για μας που απολαμβάνουμε την αγάπη της. Τα ράδια έλεγαν εκείνο το πρωινό ό,τι γίνεται χαμός στην Νομαρχία. Ότι αστυνομικοί απ’ το Ρέθυμνο χτυπούν τους διαδηλωτές που είχαν μαζευτεί στη Νομαρχία για να διαμαρτυρηθούν για την υπογραφή επ0έκτασης των βάσεων. Και η μάννα μου έντρομη έστελνε τον πατέρα μου να με βρει να μη με σκοτώσουν.
Η καημενούλα! «Τρέχε Γιάννη στο παιδί! Τρέχα! Θα τη σκοτώσουν αυτή!»
– Ησύχασε! Τρελάθηκες; Τέτοια ώρα είναι στη δουλειά της. Τι γυρεύει στη Νομαρχία;
– Σιγά, που θάναι στη δουλειά της. Τρέχα σου λέω! Θα ‘ναι στο συλλαλητήριο απ’ τους πρώτους. Θα τη χτυπήσουν γιατί κατσομπένει. Δεν την ξέρεις;»
Συλλογίστηκε ο πατέρας μου και λέει: «Δίκιο έχεις. Θα την έχει κοπανήσει απ’ τη δουλειά της και θα ΄ναι εκεί. Και σίγουρα θα φάει ξύλο, γιατί δεν κάθεται και ήσυχη σε μια γωνιά. Ας πάω ο κακομοίρης να την ψάξω».
Και πάνω στη μεγάλη αναμπουμπούλα εκεί στην κορφή της σκάλας, και ενώ είχα βουτήξει δύο πόδια που έκρινα πως ήταν ικανά με λίγο σπρώξιμο να κάνουν την κατάληψη που θέλαμε, ακούω μια γνώριμη φωνή:
– Ανούλαααα, γύρνα πίσω!
Αμάν, λέω! Ποια φωνή είναι αυτή; Του πατέρα μου; Καλά, δεν το πιστεύωω! Που βρέθηκε εδώ; Κι εδώ με κυνηγά; Πράγματι, ήταν ο πατέρας μου, πρώτος διαδηλωτής δυο σκαλιά πιο πίσω μου, με μάσκα ιατρική, που του ‘χε δώσει ο συχωρεμένος ο Νικηφοράκης να με σέρνει απ’ το μακρύ φουστάνι που φορούσα δια το γραφείον (τσιγγάνικο λουκ από μπουτίκ παρακαλώ!)
– Πώς βρέθηκες εσύ εδώ; Του κάνω γνωρίζοντας το νομοταγές του χαρακτήρα του πατέρα μου.
Έλα χριστέ μου, λέω, μου φάνηκε αστείος έτσι όπως ήταν, τρομαγμένος, με τη μάσκα και με γουρλωμένα μάτια απ’ την αγριότητα που έβλεπε και απ’ το ζόρι του να με βρει πριν με σκοτώσουν. Και πριν προλάβω να συνέλθω απ’ την έκπληξη μου ακούω έναν με πολιτικά μέσα απ’ τα ΜΑΤ να μου κάνει υποτιμητικά:
– Μπράαβο σας κυρία τάδε. Και εσείς, με τους αναρχικούς είστε εεε;
Εε ας το διάολο, λέω εγώ από μέσα μου. Ποιος είναι αυτός που δεν είναι μαζί μας αλλά με τους ΜΑΤατζήδες και με ξέρει και με το επίθετό μου; Και τι τον νοιάζει τι είμαι εγώ; Εγώ Πασοκατζού είμαι αλλά και με τους αναρχικούς να ‘μουνα κουμανταδόρο θα τον βάλω; Σιγά! Και γυρνώ να δω ποιος ήτανε ο βλαξ που φαντάστηκε πως θα γίνει κουμανταδόρος μου και τι να δώ; Βλέπω τον Πίτσιο τον ασφαλίτη. Αμάν, λέω, μπροστά ο Πίτσιος και πίσω ο πατέρας μου. Τώρα, πως θα κάνω την κατάληψη;
Εν τω μεταξύ η Λευτερία έτρεχε αγκαλιά με τα εξαρτήματα που τις είχαμε οι γυναίκες πασάρει κραδαίνοντάς τα ψηλά, μην τις τα πάρουν και κραυγάζοντας με πολεμική: «Λάφυρα, λάφυρα Αννούλα». Ο συχωρεμένος ο Στράτος ο Ευταξίας ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα πάνω στο στέγαστρο της στάσης των λεωφορείων και φώναζε: Εεεπανάσταση! Ήρθε η ώρα της Επανάστασης. Οπλισμένοι Σελινιώτες, Λακκιώτες κατεβαίνουν για ενίσχυση του Αγώνα μας κι άλλοι απ’ το Αρκάδι. Ήρθε η ώρα!! Χαρά εμείς! Ενθουσιασμός. Ζητωκραυγές. Θα τις πετάξουμε τις διαβολοβάσεις τώρα!
Μια λέξη μόνο περιμένομε! «Εμπρός για τις βάσεις»
Είμαστε έτοιμοι. Θα πηγαίναμε! Είχαμε τέτοιο ενθουσιασμό και ορμή που δεν μας ένοιαζε τίποτα. Μια λέξη μόνο, ένα έναυσμα και θα ακολουθούσαμε. Ευτυχώς και δεν ακούστηκε η κραυγή που περιμέναμε γιατί θα χυνόταν πολύ αίμα. Πιο πίσω από μένα, η κοντή. Έτσι συνενογιόμαστε μεταξύ μας οι γυναίκες εκείνη τη μέρα, όταν δεν ξέραμε τα ονόματα
Είχε στριμωχτεί στη σκάλα και τσαλαπατιότανε άγρια απ’ τα ΜΑΤ και ο παπά – Αποστόλης δίπλα σήκωνε τα χέρια ψηλά και φώναζε: «Ειρήνη ημίν, Ειρήνη ημίν αδέλφια» Βρε παπά Αποστόλη, του λέω, παράτα μας με το Ειρήνη ημίν. Δεν κάνουμε κατάληψη με το Ειρήνη ημίν. Μας κλειδώσανε τις πόρτες, αρνήθηκαν το ψήφισμα, είχαν εγκαταστήσει τα ΜΑΤ πριν απ’ την διαδήλωση μέσα στη Νομαρχία, και ‘συ μας λές: «Ειρήνη ημίν».
Εν τω μεταξύ, ο πατέρας μου συνέχιζε να φωνάζει: «Αννούλα γύρνα πίσω»
Ωχ, λέω, μπελάς που με βρήκε. Τώρα θα πάω εγώ απ’ την αντίθετη μεριά να με χάσεις. Πράγματι, φεύγω απ’ το οπτικό του πεδίο. Ξέγνοιαστη τώρα που του ξέφυγα κραύγαζα μαζί με τους παρευρισκόμενους, ένα σύνθημα που το πέταξαν κάτι παιδιά και μας φάνηκε πολύ χαριτωμένο:
«Βγάλ’ το κράνος να σκεφτείς»
Και δώστου, «βγάλ’ το κράνος να σκεφτείς» γινότανε αυτοί με το κράτος βαπόρια. Και μόλις παίρναν την εντολή για επίθεση πέφτανε σαν τους φουρεμένους. Και να, να συρόμαστε κάτω, να κόβεται η αναπνοή μας, να βήχομε, να πεθαίνομε απ’ τα καπνογόνα και τα δακρυγόνα. Και ‘κει που σερνόμουν γονατιστή να βρω νερό από μια βρύση βλέπω πάλι τον πατέρα μου όρθιο, απτόητο, αγωνιωδώς να με ψάχνει και να κραυγάζει μόλις με εντοπίζει
«Αννούλα, σου είπα, γύρνα σπίτι»
Χριστέ και κύριε, που με βρήκε πάλι; Δε με φτάνουνε τα ΜΑΤ, έχω και τον πατέρα μου. Ααα, η μάννα μου τον έστειλε σίγουρα. Βρε μπελάς που με βρήκε! Ο καημενούλης, σε όλα τα βίντεο είναι πρώτη θέση με την μάσκα στο πρόσωπο να τρέχει αεικίνητος και όρθιος. Πρώτη θέση, γαλαρία! Όσοι έβλεπαν το βίντεο θα έλεγαν:
– Πω – πώ, αυτός ο γέρος, φοβερός αγωνιστής! Κι’ αυτός ο καημένος έτρεχε να με σώσει! Ιδέα είχε από συλλαλητήρια και ΜΑΤ και μένα με αποκαλούσε χαϊδευτικά «τρελοκομείο» γι’ αυτές τις τάσεις τις επαναστατικές.
Κι εχτές όταν συνειδητοποίησα ό,τι πέρασαν κιόλας 18 χρόνια από τότε, έκλαιγα. Έκλαιγα για τα νιάτα μας που πέρασαν, για τα χρόνια που χάθηκαν, για τα όνειρά μας που έσβησαν, για τους αγώνες μας που δεν δικαιώθηκαν, για τον συμβιβασμό μας, για την υποταγή μας! Για όλα που χάθηκαν για πάντα!! Όμως, με όλους εκείνους τους ανθρώπους που βρεθήκαμε εκεί, εντελώς αυθόρμητα, από διαφορετικούς χώρους αλλά με κοινή πεποίθηση θα μας συνδέει για πάντα μια νοερή συμμαχία.
Και θα μας κρατά για πάντα αλληλέγγυους. Σε στιγμές καλές και κακές!
Α.Κ.
