Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Ο αθλητισμός είναι χαρά και παιγνίδι, δεν πρέπει να γίνεται εμπόρευμα προς πώληση. Όμως η δίψα του κέρδους έχει εισχωρήσει στα αθλητικά σωματεία, στις ομοσπονδίες και στις κρατικές δομές. Η εξουσία εκμεταλλεύεται τις νίκες των αθλητών για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά της προβλήματα και την ουσία τους. Αναγάγει σε «εθνικές νίκες» τις νίκες των αθλητών για να καρπωθεί πολιτικά τις νίκες αυτές. Η οικονομική εξουσία, τα μονοπώλια, τα ολιγοπώλια, οι πολυεθνικές χρυσοπληρώνουν τους αθλητές των χρυσών μεταλλίων ενώ οι άλλοι μένουν στην αφάνεια.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις με την ανοχή ενίοτε και με την συνεργασία των κυβερνήσεων είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτοί που εξωθούν τους αθλητές να μπουκώνονται με αναβολικά και να καταστρέφουν μακροπρόθεσμα τη ζωή τους για να κερδίσουν δόξα και χρήματα. Τα δικτατορικά καθεστώτα κατά κόρον εκμεταλλεύονταν τον αθλητισμό για να στρέψουν εκεί την προσοχή της κοινής γνώμης όπως στην αρχαία Ρώμη όπου σκοτώνονταν οι σκλάβοι – μονομάχοι στο Κολοσσαίο παρουσία του Αυτοκράτορα και των Συγκλητικών.
Στην αρχαία Ελλάδα όμως οι αθλητές στεφανώνονταν μονάχα μ’ ένα στεφάνι ελιάς και για να τους τιμήσουν έριχναν τα τείχη της πόλης στο πέρασμά τους. Στην εποχή του ανεπτυγμένου αλλά και απάνθρωπου καπιταλισμού όπου έχουν καταρριφθεί οι ανθρωπιστικές αξίες και θεοποιηθεί το κέρδος και ο αθλητισμός απογυμνώθηκε από την ουσία του και χρησιμοποιείται ως εμπόρευμα ανταλλάξιμο που δημιουργεί υπεραξίες όπως οι μετοχές στο χρηματιστήριο. Όσο η κοινωνία των πολιτών δεν ενεργοποιείται όσο θα αντιμετωπίζει τον αθλητισμό με την λογική των πολυεθνικών, δηλαδή του πρωταθλητισμού και του κέρδους, τότε η κοινωνία θα είναι συνυπεύθυνη για την ντοπαρισμένη πολιτεία και το ανυπόληπτο κράτος.
