Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Σκόπια (Π.Γ.Δ.Μ.), Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Σερβία, Κόσοβο. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί ότι η ισχυρή πρώην Γιουγκοσλαβία που επί Γιόζεφ Μπρος (ΤΙΤΟ) έχαιρε εκτιμήσεων και προήδρευε των αδέσμευτων χωρών επί διπολισμού ΗΠΑ – ΕΣΣΔ σήμερα θα κοίτετο κλινικώς νεκρή. Ότι επιπλέον θα είχαν αλληλοεξοντωθεί τα επί μέρους κρατίδια, θα είχε βομβαρδισθεί από το ΝΑΤΟ η Σερβία και θα δικάζοντο στη ΧΑΓΗ ως εγκληματίες πολέμου ο Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς και ορισμένοι Κροάτες και Μουσουλμάνοι ηγέτες.
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Αν τα πράγματα δεν είχαν φθάσει στα άκρα, αν δεν αφυπνίζοντο οι εθνικισμοί και δεν δημιουργήτο μίσος και διχόνοια μεταξύ των εθνοτήτων οι οποίες ζούσαν ειρηνικά μέχρι την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, σήμερα θα ήταν η Γιουγκοσλαβία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και τα υπόλοιπα κράτη του πρώην Σοβιετικού στρατοπέδου.
Με την πτώση όμως του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αλλά και πριν, μετά τον θάνατο του Τίτο, αναζωπυρώθηκαν οι διαφορές και οι εχθρότητες των διαφορετικών εθνοτήτων. Με την αλλαγή στην ΕΣΣΔ άνοιξε ο ασκός του Αιόλου στα βόρεια σύνορά μας. Η Γερμανία αναγνώρισε στη δεκαετία του 90 την Κροατία η οποία συνεργάσθηκε με τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί Κροάτες δε, έχουν Γερμανικές ρίζες. Άρα έχουν τεράστια ευθύνη οι Ευρωπαίοι ηγέτες οι οποίοι πυροδότησαν το φυτίλι και άναψαν την φλόγα καίγοντας τη Γιουγκοσλαβία.
Και όχι μόνο, αλλά την βομβάρδισαν κι από πάνω θυμίζοντας σκηνές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που η ανθρωπότητα θέλει να ξεχάσει για να κλείσει τις πληγές της. Θυμάμαι ότι τότε είχε πει η γηραίος και πολύπειρη αλεπού Μητσοτάκης, ότι «δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ευρώπη». Τα εφτά κρατίδια της πρώην Γιουγκοσλαβίας ελέγχονται άνετα από τα ισχυρά κράτη και κινούνται σαν μαριονέτες στην δική τους ιμπεριαλιστική πολιτική. Δεν έχετε παρά να δείτε πως συμπεριφέρεται προς την Ελλάδα το μειράκιον των Σκοπίων του υπερεθνικιστή Γκρουέφσκι με τις αλυτρωτικές του διαθέσεις. Παρά τα πισωγυρίσματα οι πόλεμοι στην Ευρώπη μεταξύ των Κρατών είναι παρελθόν. Η ιστορία προχωρεί χωρίς να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία.
