ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Προέδρου της Ένωσης Συν/χων ΙΚΑ Ν. Χανίων
Με την ευκαιρία που γιορτάσαμε την γιορτή των ηλικιωμένων την 1η του Οκτώβρη, θα ήθελα να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν στον καιρό των αναμνήσεων. Μου έρχονται στο μυαλό τα δύσκολα εκείνα χρόνια που ζήσαμε και τους αγώνες μιας ζωής.
Λίγοι άνθρωποι μπορούν να παινευτούν ότι στη ζωή τους είδανε τόσα πολλά όσο η δική μας γενιά. Η γενιά της κατοχής. Ξεκινήσαμε μικρά παιδιά τότε, με φτώχεια και στερήσεις, μέσα σ’ ένα φονικότατο πόλεμο όπως ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ζήσαμε ανεπανάληπτες συγκινήσεις, γεμάτες ηρωικές στιγμές το 1940 στο Αλβανικό, έστω κι αν στην ηλικία μας δεν είμαστε στρατεύσιμοι.
Νιώσαμε τη μεγάλη ικανοποίηση της νίκης του πολέμου και της υποχώρησης του κατακτητή. Μπήκαμε σαν πρωτοπόροι στο μεγάλο αγώνα της ανοικοδόμησης.
Δουλέψαμε δημιουργικά, έτσι που μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, ανορθώσαμε τα ερείπια φτιάξαμε ότι ομορφότερο υπάρχει σήμερα σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτό όσα γύρω μας κοιτάτε απ’ τα χρόνια τα παλιά στη δουλειά μας τα χρωστάτε. Τα ερείπια μεταμορφώθηκαν σε μοντέρνα κτιρία. Τα άθλια προπολεμικά εργοστάσια χτίστηκαν στη θέση τους καινούρια με σύγχρονη τεχνολογία. Οι πρωτόγονοι δρόμοι έγιναν λεωφόροι που συντόμευσαν τις διαδρομές και οι αποστάσεις ελαχιστοποιήθηκαν. Τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, όλα ανοικοδομήθηκαν με πλήρη εξοπλισμό.
Η ύπαιθρος έγινε αγνώριστη από τα ευλογημένα χέρια της αγροτιάς. Εκατομμύρια δέντρα οπωροφόρα νέων ποικιλιών φυτεύτηκαν και νέα προϊόντα εμφανίστηκαν στις αγορές.
Ο τουρισμός μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με λαούς γειτονικούς και μακρινούς, που μας επισκέπτονταν κατά χιλιάδες στην αρχή και κατά εκατομμύρια στις μέρες μας, για να γνωρίσουν το κάλλος της σημερινής και το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας.
Αποκτήσαμε πολλά αγαθά που αν μας το προφήτευαν τον καιρό της κατοχής, θα μας φαίνονταν όνειρα θερινής νυχτός. Και οι κοινωνικές διαφορές ελαχιστοποιήθηκαν. Στοχάστηκε κανείς από εμάς σε τι τεράστιες κοινωνικές διαφορές έζησαν τα προπολεμικά χρόνια οι πατεράδες μας. Ελάχιστοι απολάμβαναν τη ζωή τότε. Η συντριπτική πλειοψηφία λιμοκτονούσε.
Τα έξοδα τότε, για να πας σχολείο, ήταν δυσβάσταχτα και λίγοι κατάφεραν να τελειώσουν το Γυμνάσιο. Στο μυαλό μου έρχονται τα δύσκολα εκείνα χρόνια, που πηγαίναμε ξυπόλητοι στο σχολείο με ένα ξεφτισμένο παντελόνι, με χίλιες δυο στερήσεις και όμως είχαμε όρεξη να μάθουμε γράμματα, να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Θυμάμαι που λέγαμε «δουλειά, χαρά και μόρφωση είναι το ιδανικό μας και στην Ελλάδα θέλουμε αφέντη το λαό μας». Γαλουχηθήκαμε με αξίες και ιδανικά που μας τα μετέδιδαν οι γονείς μας οι δάσκαλοί μας.
Βέβαια, δεν είχαμε τις ανέσεις και τις πολυτέλειες που έχουν τα σημερινά παιδιά τα όμορφα ρούχα, τα ακριβά παπούτσια και τις καλές τσάντες. Και όμως δεν παραπονιόμαστε είχαμε χαθεί με τα λίγα και ικανοποιούμασταν μ’ αυτά. Η αγωνία μας ήταν για το αύριο αν θα υπήρχε φαγητό για την οικογένεια, ψωμί ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε από την πείνα. Περάσαμε τόσες στερήσεις και κακουχίες όμως δεν το βάλαμε κάτω. Σταθήκαμε όρθιοι αγωνιστήκαμε, πήραμε μέρος σε όλους τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες στην Αντίσταση στη Μάχη της Κρήτης, ζήσαμε εμφύλιους, δικτατορίες, παλέψαμε για ένα καλύτερο αύριο, αλλά δυστυχώς σήμερα μετά λύπης μας διαπιστώνουμε ότι όλα γκρεμίζονται.
Σας πήρα λοιπόν από το χέρι να σας οδηγήσω πολλά χρόνια πίσω στον καιρό των αναμνήσεων για να μάθουν και οι νεώτεροι ποια είναι η δική μας γενιά, η γενιά των απομάχων του μόχθου. Οι περισσότεροι από εμάς δουλέψαμε σκληρά στη φάμπρικα, στο γιαπί, στο χωράφι, πεινάσαμε, κλάψαμε αλλά πάντα είχαμε ψηλά το κεφάλι, δεν το σκύψαμε και δεν θα το σκύψουμε ποτέ.
Βαδίσαμε βήμα – βήμα τον ανηφορικό δρόμο της προόδου, πλουτίσαμε διαρκώς τις γνώσεις μας, κάναμε οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, αγωνιστήκαμε για ένα καλύτερο αύριο. Ας το διαφυλάξουμε όπως μπορούμε με ενότητα και αγάπη. Για να ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας σε ένα καλύτερο κόσμο.
