Του Α. Χαρχαλάκη
Για καιρούς (και χρόνους) είχαμε ν’ ακούσωμε κάτι θετικό, από μέρος του ιερατείου. Μόνο που αυτό δεν αφορά κατ’ ελάχιστον το ιερατείο, σαν μέρος του, αλλά τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο, που και άλλες φορές μας έχει εκπλήξει. Όπως τότε με τη συνέντευξη στο περιοδικό «Πεντχάουζ», στην οποία δήλωνε πως είναι υπέρ της εσχάτης των ποινών, για το θέμα εμπορίας των ναρκωτικών. Αν και στο ιερατείο υπάρχουν στεγανά – από αιώνες τώρα – ο θαρραλέος μητροπολίτης τα παραβίασε, σοκάροντας και τους «εν σχήματι αδελφούς», αλλά και μέρος του ποιμνίου, που τόχουν συνηθίσει ν’ ακολουθεί την πεπατημένη, ασχέτως των δόσεων υποκρισίας που αυτό συνεπάγεται…
Ο Ζακύνθου προσδιορίζει τους χώρους όπου πρέπει να καταργηθεί ο θρησκευτικός όρκος: Δικαστήρια – Βουλή. Εγώ προχωρώ πιο πέρα, και έχω την άποψη πως πρέπει να καταργηθεί ο θρησκ. όρκος των δημοσίων λειτουργών και των στελεχών του στρατεύματος καθώς και των επί θητεία στρατευμένων. Κατ’ αρχήν ας πούμε για τον όρκο στη Βουλή: Αυτός ο όρκος, και το λέγω μετά λόγου γνώσεως, αποτελεί τον μεγαλύτερο εμπαιγμό του λαού, και του εκλογικού σώματος που αναδείχνει τους «πατέρες του έθνους»! Λογικά, δεν πρέπει η θητεία αυτών των… πατέρων, να δεσμεύεται απ’ αυτό τον όρκο; Τι λέτε, υπάρχει αντιστοιχία όρκου και βουλευτικής δραστηριότητας; Υπάρχει ίχνος έστω σχέσης αυτών των δύο;
Κι αποτελεί ύψιστη παράσταση υποκρισίας το ακούμπισμα στον ώμο καθενός εκ της κουστωδίας των βουλευτών, για να μεταδοθεί (λες και πρόκειται για… συγκοινωνούντα δοχεία) η ευθύνη που συνεπάγεται – και πρέπει να συνεπάγεται – η ορκωμοσία! Απονέμω εύσημα στα κόμματα και στους βουλευτές που αρνούνται να δώσουν τον «νενομισμένον» θρησκευτικόν όρκον. Δυστυχώς ο θρησκευτικός όρκος αφορά και τον ύπατο θεσμό του προέδρου της Δημοκρατίας, κάτι που, κατά τη γνώμη μου, υπαγορεύει το «από Θεού άρξασθε». Και υποδηλώνει τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία. Εναγκαλισμό που απομυζά την ικμάδα του έθνους, και το καταδικάζει στην πολιτισμική ένδεια.
Ανίκανο να αρθρώσει λόγο ρωμαλέο, στην Παιδεία στην διανόηση στην επιστημονική έρευνα! Περνώντας έτσι το ψευδεπίγραφο δόγμα περί «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» και κάνοντας την μονίμως γονυπετή «διανόησή μας» να το πιπιλίζει, βιοπορισμού και αποδοχής ένεκεν! Ενώ καμία σχέση δεν υπάρχει μεταξύ δόγματος ελληνικής πραγματικότητας και σημερινών δεδομένων. Τουναντίον, ο Χριστιανισμός και το ορθόδοξο δόγμα, ήταν πάντα αβυσσαλέα εχθρικό προς ο,τιδήποτε το ελληνικό!
Ο έγκριτος δημοσιογράφος Αλεξ. Βέλιος, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό «Δαυλός» (τεύχος Σεπτεμβρίου 2007) είπε πως «… είμαστε η τελευταία Θεοκρατία της Ευρώπης». Και παίρνοντας αφορμή απ’ αυτό, σας πληροφορώ πως είμαστε η μόνη ευρωπ. χώρα με υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων! Οι δε ορκομωσίες δημοσίων λειτουργών από του προέδρου της Δημοκρ. ως την Πολιτειακή βάση, προς όνειδός μας, θυμίζουν Βυζάντιο. Ντροπή! Όσο για το θρησκευτικό όρκο στα δικαστήρια, θυμίζει το «Ο Κόσμος τόχει τούμπανο κι οι κατηγορούμενοι κρυφό καμάρι» αν και κάποιες φορές τους κοστίζει, οικονομικά, ο ψεύτικος όρκος των μαρτύρων υπεράσπισης!
Το πράγμα με τον όρκο αυτό έχει ξεφτίσει τελείως και το Ευαγγέλιο λειτουργεί περίπου σαν… Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για τις «συνειδήσεις» κάποιων μαρτύρων που πιθανόν να τάχουν τσεπώσει κιόλας! Μιλάμε δηλαδή για ένα θέατρο της ελεεινής μορφής, με εμπαιγμό, εκτός της νοημοσύνης μας, και του βιβλίου που θεωρείται υπέρτατης ιερότητας. Θα μου πήτε, σ’ έναν κόσμο που βουλιάζει – μάλλον έχει βουλιάξει – στη σήψη, αυτή η ιερότητα τον μάρανε; Σιγά τα ωά! Κι αφού η πρακτική της Πολιτείας και των διακριτών εξουσιών της, μεταξύ των οποίων και της Δικαιοσύνης είναι υποκριτική, με το «Δίκαιον του ισχυροτέρου» να καθορίζει τη λειτουργία της, γιατί μια ακόμη υποκρισία όπως αυτή του θρησκευτικού όρκου;
Ας είμαστε σοβαροί… Να σας εξομολογηθώ κάτι: Στόχευα από καιρό τώρα – αν κληθώ να παραστώ σαν μάρτυς – να αρνηθώ το θρησκευτικό όρκο, και να ζητήσω να μου επιτραπεί να επικαλεστώ τη συνείδησή μου. Βεβαίως δεν έτυχε να κληθώ. Όμως ένα μεγάλο δείγμα πολιτών, είναι υπέρ της διατήρησης του θρησκευτικού όρκου, και στη Βουλή και στα δικαστήρια. Είναι εκείνοι που εν μέρει ισχύει γιαυτούς το «έτσι τα βρήκαμε, έτσι να τ’ αφήσουμε». Λυπούμαι που λαμβάνουν το όπιο της αυταπάτης, από το οποίο εξαρτήθηκαν παιδιόθεν.
Είναι ισχυρή βεβαίως η συνήθεια, όμως καιρός να πνεύσει καινούργιος αέρας στα εθνικά και κοινωνικά μας δρώμενα. Η στατικότητα οδηγεί στη μούχλα, που βολεύει κάποιους έσωθεν και έξωθεν της μάνδρας της εκκλησίας. Καιρός όμως να εκκοσμικεύσουμε την εθνική και κοινωνική μας ζωή! Έτσι ίσως βαδίσουμε προς την συνειδησιακή και πνευματική χειραφέτηση. Απαραίτητη για να γνωρίσουμε τους εαυτούς μας, μέσα στο θολό τοπίο της Παγκοσμιοποίησης. Που δεν δείχνει να ενοχλεί, ούτε κατ’ ελάχιστον την εκκλησία. Γιατί λαός χαυνωμένος (πολιτιστικά) πάντα δεμένος. Με τα δεσμά, τα αόρατα που θυμίζουν τριχιά (κατά το Βάρναλη). Και… προοιωνίζουν μεταθανάτιες διευθετήσεις, τρομάρα μας…
