της Ελένης Πούλιου*
Είναι γνωστό ότι μέχρι σήμερα οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε) στους τομείς των θαλάσσιων μεταφορών, της αλιείας, των βιοτεχνιών και βιομηχανιών της θάλασσας, αλλά και για τις παράκτιες περιοχές και το θαλάσσιο περιβάλλον έχουν αναπτυχθεί παράλληλα, χωρίς να διερευνηθούν σε βάθος οι σχέσεις και αλληλεξαρτήσεις τους. Iδιαίτερα στη χώρα μας που το θαλάσσιο στοιχείο παίζει πρωταρχικό ρόλο στην ανάπτυξή της. Αυτό το έλλειμμα γίνεται φανερό όσο εντείνονται οι δραστηριότητες αυτές στον θαλάσσιο χώρο, οπότε δυσχεραίνεται η διαχείριση των αντικρουόμενων χρήσεων.
Σωρεία στοιχείων και γεγονότων κάνουν φανερή την ανάγκη για αυξημένη προσοχή στους παρεπόμενους κινδύνους για το σύνολο των θαλάσσιων δραστηριοτήτων, που λαμβάνουν χώρα κυρίως στη παράκτια περιοχή
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο η χώρα μας, κατεξοχήν θαλασσινή με τον μεγαλύτερο αλιευτικό (επαγγελματικό και ερασιτεχνικό) στόλο και την μεγαλύτερη «βιομηχανία» παραγωγής ευρύαλων ειδών και οστρακοειδών από υδατοκαλλιέργειες στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο, αντί να πρωτοστατεί στη λήψη αποφάσεων για την αλιεία και την προστασία του υδάτινου περιβάλλοντος απέχει συστηματικά.
Η πλήρης έλλειψη αλιευτικής πολιτικής και η απαξίωση του τομέα Αλιείας είναι τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την πρακτική που ακολουθούν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει ο αλιευτικός τομέας στην Ελλάδα είναι η έλλειψη υποδομών και τα ελάχιστα κίνητρα για την είσοδο νέων στο επάγγελμα. Ταυτόχρονα η αλιευτική νομοθεσία έχει παραμείνει στη δεκαετία του 60.
Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην πράξη οδηγούν στη συρρίκνωση του στόλου και στη συγκέντρωση της αλιευτικής ικανότητας σε μικρό αριθμό οργανωμένων μονάδων. Φυσική συνέπεια αυτών είναι η συρρίκνωση του κλάδου ενώ η ζήτηση των αλιευτικών προϊόντων αυξάνεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να αυξάνεται δραματικά η εισαγωγή νωπών και κατεψυγμένων που ανταγωνίζονται την Ελληνική παραγωγή καθηλώνουν τις τιμές γεγονός που σε συνδυασμό με την συνεχή αύξηση του κόστους παραγωγής οδηγούν τον έλληνα ψαρά και την Ελληνική αλιεία σε οικονομικό μαρασμό.
Η κατάσταση στα εσωτερικά νερά της χώρας (λίμνες, ποτάμια, λιμνοθάλασσες) είναι απελπιστική. Η ολιγωρία του κράτους (αρμόδια Υπουργεία, Νομαρχία κλπ) για την επερχόμενη ολοκληρωτική καταστροφή της λίμνης Κορώνεια η οποία οδήγησε τη χώρα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, τα παιγνίδια που παίχτηκαν σε βάρος της λιμνοθάλασσας Βιστωνίδας είναι σοβαρά δείγματα της αδιαφορίας των εκάστοτε κρατούντων
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο το ΓΕΩΤΕΕ, το οποίο θα έπρεπε να πρωτοστατεί στη διαμόρφωση των πολιτικών και στην αντιμετώπιση σοβαρών ζητημάτων όπως είναι η προστασία του υδάτινου περιβάλλοντος και των βιολογικών πόρων, την τελευταία δεκαετία απέχει ολοκληρωτικά.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο αν λάβει κανείς υπόψη του από ποιους «ιχθυολόγους» εκπροσωπείται ο τομέας της αλιείας όλο αυτό το διάστημα. Το ΓΕΩΤΕΕ αξιοποιώντας την επιστημονική γνώση των μελών του μπορεί και οφείλει να παίξει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για την προστασία και διαχείριση των υδάτινων βιολογικών πόρων, σχέδιο που θα περιλαμβάνει το σύνολο των δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων ώστε να σταματήσει κάποτε η αποσπασματική και χωρίς στρατηγική, αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Τέλος άμεση προτεραιότητα για την διασφάλιση του κύρους του ίδιου του Επιμελητηρίου είναι το νέο Δ.Σ να προχωρήσει άμεσα στην τροποποίηση του θεσμικού του πλαισίου σε ότι αφορά στην εγγραφή των ιχθυολόγων και συγχρόνως να προβεί στις ενέργειες που πρέπει για την αποκατάσταση της νομιμότητας των εγγραφών και μη εγγραφών που έχουν γίνει την τελευταία οκταετία σύμφωνα με τις προτάσεις της επιτροπής των ιχθυολόγων.
*Μέλος του ΔΣ του Πανελλήνιου Συλλόγου Ιχθυολόγων Δημοσίου(ΠΣΙΔ), υποψήφια για το ΔΣ της κεντρικής διοίκησης του ΓΕΩΤΕΕ με το ψηφοδέλτιο της Ενωτικής Προοδευτικής και Οικολογικής Συσπείρωσης Γεωτεχνικών.
