Του Ειρηναίου Μαράκη
Το ξεπούλημα της Αγροτικής Τράπεζας (ΑΤΕ) στην Πειραιώς είναι ένα σκάνδαλο με τεράστιες επιπτώσεις, το οποίο σε συνάρτηση με την προσπάθεια της Τρόικας και της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ να επιβάλλουν τα νέα αντεργατικά μέτρα των 11,5 δις βγάζει ακόμα ένα κομμάτι εργαζομένων στο δρόμο ώστε να μην περάσει το σφαγείο που επιχειρείται πάνω στην (υποθηκευμένη) αγροτική γη, στους μισθούς και της συντάξεις της αγροτιάς χωρίς να υπολογίσουμε τις κοινωνικές ομάδες που έχουν συναλλαγές με την τράπεζα (άνεργους, δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων).
Σκάνδαλο όχι μόνο γιατί χωρίζει την τράπεζα σε “καλή” και “κακή”, όπου στην καλή περνάνε όλες οι καταθέσεις, τα περιουσιακά στοιχεία, τα καταστήματα, οι εργαζόμενοι και τα δάνεια που εξυπηρετούνται στην ώρα τους έρμαιο στα χέρια του Σάλλα (συνιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και ενός από αυτούς που υπέγραφαν την διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη) ενώ στην κακή περνάνε οι θυγατρικές εταιρείες, τα προβληματικά δάνεια και οι υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους και παραμένει στο κράτος και οδηγείται σε άλλου τύπου ξεπούλημα μέσω του “Ταμείου Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας” αλλά και γιατί τα χρήματα για την εξαγορά δεν θα δωθούν από την ιδιοκτησία της Πειραιώς αλλά από το ίδιο το κράτος και την κυβέρνηση μέσω της διαδικασίας της “ανακεφαλαιοποίησης”.
Ο τρόπος είναι απλός. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ “η Πειραιώς είναι ενταγμένη στη διαδικασία της “ανακεφαλαιοποίησης”, δηλαδή θα πάρει μια ένεση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ για να αποζημιωθεί για το κουρεμα που εφαρμόστηκε στα ομόλογα του δημοσίου. Μόνο στην επόμενη δόση που θα περιμένει το ελληνικό κράτος από το Ταμείο, από τα 31 δις τα 23 θα πάνε για ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων τραπεζών που κρίθηκαν βιώσιμες: Εθνική, Alpha, Eurobank, Πειραιώς. Η Αγροτική, όπως και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο κρίθηκαν μη βιώσιμες, χωρίς όμως να ενταχθούν στη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης. Δηλαδή η Αγροτική δέχτηκε να κουρευτούν τα ομόλογά της, όπως όλες οι τράπεζες, αλλά χωρίς να ανακεφαλαιοποιηθεί. Και τώρα ο Σάλλας χρησιμοποιεί τα λεφτά που του χαρίζει το Δημόσιο για να απορροφήσει μια τράπεζα του Δημοσίου. Στο δημόσιο φορτώνονται μόνο οι ζημιές.” Στη συνέχεια το ρεπορτάζ επισημαίνει ότι “η Αγροτική δεν είναι μόνο οι καταθέσεις. Οι θυγατρικές επιχειρήσεις: Δωδώνη, ΣΕΚΑΠ, Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (ΕΒΖ), Ελληνική Βιομηχανία Ζωοτροφών (ΕΛΒΙΖ), Εταιρεία Ανάπτυξης Αλιείας (ΕΤΑΝΑΛ), μένουν στον αέρα και έχουν μπροστά τους τον κίνδυνο της διάλυσης. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες, καταναλωτές, αλλά και η περιουσία και παραγωγή αυτών των εταιρειών μπαίνουν σε κίνδυνο. Η Αγροτική ελέγχει πάνω από 70% των χορηγήσεων στον αγροτικό τομέα και 40% του έγγειου αγροτικού κεφαλαίου. Αυτο σημαίνει ότι για χιλάδες αγρότες η πίεση να χάσουν τη γη τους και να δουν την υποθηκευμένη περιουσία τους να περνάει στα χέρια του Σάλλα, αυξάνεται κατακόρυφα. Βλέπουν μπροστά τους περισσότερες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς.”
Σ’ αυτό το σημείο είναι που οι εργαζόμενοι της ΑΤΕ, η αγροτιά, το σύνολο των μισθωτών και η Αριστερά να αντιμετωπίσουν το ζήτημα στη σωστή του βάση και να οργανώσουν την αντίσταση τους. Είναι κοινά αποδεκτό ότι κι αυτή είναι μια μάχη που θα έπρεπε να δωθεί από καιρό αλλά, ως συνήθως γίνεται, οι ηγεσίες των σωματείων και των συλλόγων προσπαθούν να περιορίσουν τις διεκδικήσεις ενός αγώνα ή και να τον κλείσουν πριν την ώρα του. Ο επαίσχυντος τρόπος που έκλεισε η απεργία στη Χαλυβουργία είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, το οποίο στο τέλος δεν κέρδισε κανένα από τα αιτηματά του με αποτέλεσμα 120 εργαζόμενους στην ανεργία… Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει. Πρώτα απ’ όλα και στη Χαλυβουργία υπάρχουν οι πιέσεις από το μαχητικό κομμάτι των εργαζομένων για να ξαναρχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και στην ΑΤΕ υπάρχει η διάθεση και οργανώνεται η απεργία διαρκείας, που έχει ήδη ξεκινήσει, μέχρι να γκρεμίσουμε κάθε ανίερο σχέδιο της Τρόικας και της συγκυβέρνησης. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ μπορούν να κάνουν κατάληψη σε κομβικά σημεία της τράπεζας όπως το μηχανογραφικό κέντρο και τις διευθύνσεις, κρίσιμες όπως του ανθρώπινου δυναμικού που αυτή τη στιγμή ετοιμάζει τα χαρτιά των απολύσεών τους και να έρθουν σε επαφή με όλους τους κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις όπως τους γιατρούς αλλά και τους εργαζόμενους στις θυγατρικές της ΑΤΕ. Το παράδειγμα της 1ης Αυγούστου και της συγκέντρωσης των εργαζομένων της ΑΤΕ στην Αθήνα δείχνουν τον δρόμο.
Η Αριστερά και το κίνημα δεν πρέπει να μείνουν πίσω από τις εξελίξεις και από την αντίσταση χρειάζεται να περάσουν στην αντεπίθεση. Απαραίτητη συνθήκη να συγκρουστούν με τα όσα γίνονται και να μην υποχωρούν στις πιέσεις των “από πάνω”. Να μην ξοδεύουν τη δύναμη τους σε συμβολικές κινήσεις και απαντήσεις, να μην υποτιμούν τη διάθεση του κόσμου να παλέψει αλλά και να σταθεί αλληλέγγυος στους απεργούς της ΑΤΕ αλλά να προχωρήσει σε απεργίες διαρκείας σε όλους τους χώρους προβάλλοντας το δικό μας συμφέρον απέναντι στα εγκληματικά σχέδια τους. Στα Χανιά, για παράδειγμα, θα μπορούσε κάλλιστα να πραγματοποιηθεί γενική πολιτική απεργία αντίστοιχη με αυτή του Θριάσιου Πεδίου και της Χαλυβουργίας φέτος τον χειμώνα. Ήδη στην Ισπανία υπάρχουν μάχες εμπνευσμένες από την Ελλάδα και κλιμακώνουν κι αυτές των αγώνα τους. Δεν είναι κρίμα εμείς να γυρίσουμε πίσω από κάθε πρόοδο που έχουμε κάνει;
