Αποκαλυπτική ήταν η από 8.5.2008 ομιλία του Υπουργού Θρησκευμάτων για τα υψηλά οράματά του περί Δημοσίου Πανεπιστημίου, σεβασμού στο σύνταγμα, επενδυτικών δυνατοτήτων του κεφαλαίου στα Α.Ε.Ι. που συνοδεύονται από προτροπές προς τους απανταχού προθύμους πανεπιστημιακούς και διοικήσεις, ώστε να εμπεδωθεί το απρόσκοπτον της αντιδραστικής «μεταρρύθμισης» (από τα περιφερειακά Α.Ε.Ι. προς το κέντρο)…
Του Δημήτρη Πατέλη*
Η κυβέρνηση της οριακής καλπονοθευτικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, αντιλαμβανόμενη την επικίνδυνη για το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο δυναμική που τροφοδότησε από πέρυσι η αδυναμία της να καταργήσει το άρθρο 16 του Συντάγματος, εν μέσω γενικευμένης λαϊκής δυσαρέσκειας (λόγω ληστρικής κερδοσκοπίας των δυνάμεων της αγοράς, αντιασφαλιστικών μέτρων, εκποίησης φιλέτων της δημόσιας περιουσίας, κ.ο.κ.), προβαίνει σε απροκάλυπτη συνταγματική εκτροπή. Η τελευταία αφορά την ρητή πλέον πρόθεση της κυβέρνησης για την ίδρυση ιδιωτικών «πανεπιστημίων», κατά παράβαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που το απαγορεύει ρητά και αδιαφορώντας για την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, η οποία απέρριψε την αναθεώρηση του άρθρου αυτού.
Ως γνωστόν, οι απανταχού συνταγματικές εκτροπές ανέκαθεν ευνοούνται από καταστάσεις χάους που προκαλούνται συνειδητά. Ο κύριος υπουργός, επιλέγει συνειδητά το ρόλο του υποκινητή εκτρόπων (προβοκάτορα) υποσχόμενος σοκ και δέος στα πανεπιστήμια, εκτοξεύοντας εκβιαστικές-απαξιωτικές ύβρεις και αγοραία επιθετικότητα, κραυγές και νεοφιλελεύθερα δόγματα στη θέση της επιστημονικής διερεύνησης και φυσικά: θρασεία συγκάλυψη της ιδίας ένδειας και ρηχότητας με κορώνες περί «δυνάμεων της αδράνειας, που παρότι μειοψηφούν συνεχίζουν να κρατούν καθηλωμένη την ελληνική εκπαίδευση σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, σε ακραίες μειοψηφίες και σε βολεμένα κατεστημένα που φοβούνται μήπως και αποκαλυφθεί η επιστημονική τους γύμνια» (βλ. δηλώσεις ΥΠΕΠΘ στο από 8.5.2008 Δελτίο Τύπου).
Η αυθαίρετη στρεψοδικία σε όλο το μεγαλείο της! Οι πολιτικοί υπάλληλοι των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου, και μέχρι πρότινος επιθετικοί φοιτητοπατέρες του κυβερνώντος κόμματος, οι κατ’ εξοχήν φορείς του σκληρού πυρήνα του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου, οι ιεροκήρυκες της ακραίας αγοραίας ιδεοληψίας, που διαρρήδην και απροκάλυπτα ανάγουν τον ρόλο τους σε αυτόν του πλασιέ «σημαντικών ελληνικών και ξένων κεφαλαίων», ώστε αυτά «να επενδύσουν στο χώρο της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα» (Δελτίο Τύπου), έχουν το θράσος να γίνονται αυτόκλητοι κριτές επιστήμης και επιστημόνων. Προφανώς, η «επιστημονική γύμνια» όσων δεν συμμερίζονται τα αγοραία ιδανικά τους καθίσταται πάνδηλη σε αντιπαραβολή με το βαθυστόχαστο μανδύα του «επιστημονικώς ενδεδυμένου» εμβριθούς και ρηξικέλευθου πονήματος του ιδίου (βλ. το βιβλίο του κ. Ευρ. Στυλιανίδη «Σπάστε τη Σιωπή». http://alex.eled.duth.gr/stylian/texts/stylian.pdf).
Τέτοια τύχη επιφυλάσσεται στην επιστήμη όταν η άκριτη υιοθέτηση των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού, οδηγεί τους προφήτες της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος της «Αοράτου Χειρός» της αγοράς σε έναν θρησκευτικών χαρακτηριστικών λόγο… Δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν τα παραπάνω: το θράσος της άγνοιας και της δογματικής αγοραίας ημιμάθειας, σπεύδει να απαξιώσει συλλήβδην τους ανυπότακτους πανεπιστημιακούς, ερευνητές και φοιτητές και να απορρίψει εκ προοιμίου κάθε επιστημονική πραγμάτευση, στο βωμό της ως άνω υψηλής αποστολής του πλασιέ…
Ωστόσο ο κ. υπουργός «προκαλεί καθημερινά τους φοιτητές και τον δημοκρατικό κόσμο της χώρας, επιδιώκοντας να υποδαυλίσει συγκρούσεις μέσα στα πανεπιστήμια, θεωρώντας βάσιμα ότι αν προκληθεί χάος, θα διευκολυνθεί η υλοποίηση των κυβερνητικών σχεδίων. Τα θλιβερά επεισόδια που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες δείχνουν ότι ο Ευρ. Στυλιανίδης πετυχαίνει τον στόχο του…Αγανάκτησε μέχρι και η πρώην υπουργός Παιδείας της ΝΔ Μ. Γιαννάκου με τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί προσφυγής σε συνταγματική εκτροπή» (Γ. Δελαστίκ: Νέρωνας η κυβέρνηση στα ΑΕΙ, http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8777&pubid=1052425).
Βασικός στόχος των εμπνευστών αυτής της προβοκάτσιας είναι να προκληθεί χάος και εμφύλιος πόλεμος στα πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση, για να δικαιώσει την πολιτική της και την απροκάλυπτη συνταγματική εκτροπή που δρομολογεί, επιλέγει τον πόλεμο. Η ιστορία δείχνει ότι όπου δρομολογούνται παρόμοιες πολιτικές επιλογές, είναι αδιάφορο το ποιόν, οι προθέσεις και η ταυτότητα των εκάστοτε διεκπεραιωτών της απαιτούμενης προβοκάτσιας. Εκείνο που χρειάζεται είναι κάποιος «εμπρησμός του Ράιχσταγκ» ή κάποιο «πλήγμα τρομοκρατών στους δίδυμους πύργους», ώστε να δρομολογηθεί ο πόλεμος. Το κυριότερο για τους εμπνευστές του σχεδίου είναι να μεταφερθεί ο πόλεμος από τους δρόμους (όπου η κυβέρνηση έχανε τις εντυπώσεις με την ωμή βία και τον αυταρχισμό) στο εσωτερικό των Α.Ε.Ι.
Πρόσφορη ευκαιρία ήταν η εφαρμογή σε κάποια ιδρύματα (λόγω της λήξης της θητείας των σχετικών οργάνων) του νέου Νόμου-Πλαισίου κατά την εκλογή Πρυτανικών αρχών, προέδρων, κ.ο.κ., δηλαδή, του μέρους εκείνου αυτού του εκτρωματικού νόμου, που έχει τη μέγιστη επίφαση δημοκρατικότητας και δήθεν πρεσβεύει την κατάργησης της «συναλλαγής». Κατ’ ουσία, πρόκειται για μέτρο επιβολής δήθεν «διευρυμένης δημοκρατικής εντολής» σε αρχές, ο ρόλος των οποίων ανάγεται τελικά σε αυτόν των managers του «επιχειρηματικού πανεπιστημίου»-αυταρχικού εκπαιδευτηρίου.
Το σενάριο απαιτούσε διακαώς και κάποιον ή κάποιους οσιομάρτυρες. Το αμφιλεγόμενο επεισόδιο στην από 29.5.2008 συνεδρίαση της Συγκλήτου του Α.Π.Θ. με την λιποθυμία του Πρύτανη, ήλθε σαν κερασάκι στην τούρτα του σεναρίου. Και να μη συνέβαινε τίποτε, θα το κατασκεύαζαν. Άγνωστο παραμένει για πόσο ακόμα θα αναπαράγεται η εικόνα του κλινήρους Πρύτανη από τα Μ.Μ.Ε….
Για ευνόητους λόγους, στο απυρόβλητο έμεινε το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν δίστασε «να προωθήσει μέσα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά δεξιούς παρακρατικούς μπράβους της νύχτας με λοστούς και παραλυτικά σπρέι, ενώ έξω από το ίδρυμα αυτό είχαν προσέλθει αναρχικοί, άσχετοι με τους φοιτητές και οπλισμένοι με μολότοφ, οι οποίοι συγκρούονταν με τα ΜΑΤ…Ωραίο μοντέλο… «δημοκρατικών εκλογών»! Τι τη νοιάζει, όμως, την κυβέρνηση; Αυτή στόχο έχει να απαξιώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο» (ό.π.).
Σε αυτό το κλίμα, δεν αποκλείεται να πυκνώσουν τα συνειδητά ή αυθόρμητα έκτροπα, με σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή και την ακεραιότητα ανθρώπων. Στο Πολυτεχνείο Κρήτης, υπήρξαν δραματικές εμπειρίες στο πρόσφατο παρελθόν. Στην περίοδο του εγχειρήματος επιβολής της αντιμεταρρύθμισης του «νόμου Αρσένη», με τα αλήστου μνήμης Προγράμματα Σπουδών Επιλογής (ΠΣΕ), είχαν προσληφθεί επί τούτου από τις τότε πρυτανικές αρχές άνθρωποι της νύχτας, επαγγελματίες τραμπούκοι, οι οποίοι κτυπούσαν αδίστακτα κόσμο εντός και εκτός του ιδρύματος.
Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα «ανεξάρτητα» και «άδολα» Μ.Μ.Ε. (τύπου συγκροτήματος Λαμπράκη), κάποια από τα οποία έχουν δεδηλωμένες προθέσεις και τις κυβερνητικές ευλογίες για επιχειρηματικές δραστηριότητες στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ο γνωστός εσμός αυλοκολάκων-τηλεεισαγγελέων (πρετεντέρηδων, τραγκαουνάκηδων, κ.ο.κ.) αναλαμβάνει τη σχετική πλύση εγκεφάλων με εμμονή στο θυμικό και στα ένστικτα μικροαστικού καθωσπρεπισμού των νοικοκυραίων και της νομιμοφροσύνης.
Ο λεγόμενος «μέσος ανθρωπάκος» πρέπει πάσει θυσία να πειστεί ότι το Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι κατά το λαϊκόν «μπάχαλο», ότι φοιτητές και καθηγητές είναι ένα αξιοθρήνητο συνονθύλευμα αλληλοσπαρασσόμενων ομάδων, που χειροδικούν και επιδίδονται σε τραμπουκισμούς, έτσι ώστε να αγανακτήσει, να απαιτήσει την επιβολή της όποιας «νομιμότητας και τάξης», για να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου η επιβολή των θεσμικών αλλαγών από την κυβέρνηση…
Δεν ήθελε κόπο το όλο εγχείρημα, αλλά τρόπο. Το λεπτό σημείο των χονδροειδέστατων αυτών χειρισμών, ήταν η ανάδειξη εικόνας χάους στο εσωτερικό των Α.Ε.Ι. Εδώ οι κρατούντες εκμεταλλεύονται αριστοτεχνικά την ύπαρξη πολλών ταχυτήτων μελών Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ), τις σχετικές ομαδοποιήσεις, ιδιοτέλειες και φιλοδοξίες, τον εσωτερικό εκφυλισμό των σχέσεων της ακαδημαϊκής κοινότητας, ακόμα και τους ανεγκέφαλους τακτικισμούς και τις καιροσκοπικές ηγεμονικές βλέψεις φορέων και συνιστωσών της αριστεράς, που επιλέγουν τώρα τον ρόλο της «φερέγγυας νομιμοφροσύνης» στο πανεπιστημιακό κίνημα και αποσπούν τα σχετικά εύσημα.
Για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η χειραγώγηση των μαζών δια της προβοκάτσιας, πρέπει να επιβληθούν και υποβληθούν στερεοτυπικά διλήμματα-ερωτήματα. Πρέπει να ταυτιστεί στο υποσυνείδητο του κοινού κάθε αντίθεση στην επιχειρούμενη από το καθεστώς αντιδραστική μεταρρύθμιση με το «μπάχαλο», τους τραμπουκισμούς και την προβοκάτσια. Γι’ αυτό καλούνται άπαντες «να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας τη βία», δηλαδή, να παραιτηθούν από κάθε αγώνα, από κάθε διεκδίκηση του πανεκπαιδευτικού κινήματος, διότι εάν τολμήσουν να μη διαχωρίσουν τη θέση τους από το τελευταίο, «υποθάλπουν την τρομοκρατία»…Πολλοί έσπευσαν ήδη να δώσουν γη και ύδωρ…
Γι’ αυτό ακριβώς έχει τεράστια σημασία να μην ενδώσει το πανεπιστημιακό κίνημα σε αυτές τις ενορχηστρωμένες προκλήσεις, να αρνηθεί να εγκλωβιστεί στα προβοκατόρικα διλήμματα, να μη πέσει στην στημένη παγίδα της νομιμοφροσύνης, της αποκήρυξης του αγώνα και της υποταγής. Όποιοι ενδίδουν σήμερα και επιδίδονται σε διασπαστικές του κινήματος δηλώσεις και πρακτικές, φέρουν βαρύτατες ιστορικές ευθύνες που ενδέχεται να τροφοδοτήσουν περαιτέρω κλιμάκωση της προβοκάτσιας με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Οι δυνάμεις των φοιτητών και των καθηγητών των ΑΕΙ που τάσσονται κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αντιεκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης» αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα. Οι δυνάμεις που απεργάζονται την ακόμα πιο άμεση υπαγωγή επιστήμης και πανεπιστημίου στο κεφάλαιο, αδυνατούν να αντιπαρατεθούν δημόσια με επιστημονικά επιχειρήματα σε αυτό το κίνημα. Αυτό καθίσταται σαφές σε κάθε ευκαιρία, όπως συνέβη και στην πρόσφατη (14.5.2008) ημερίδα του Συλλόγου Δ.Ε.Π. του Πολυτεχνείου Κρήτης. Αδυνατούν να προτάξουν ηθικά ερείσματα ικανά να τους εξασφαλίσουν ηγεμονικές θέσεις στις συνειδήσεις της νεολαίας και ευρύτερα στην κοινωνία. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στην προβοκάτσια, στις κραυγές, στην κατασυκοφάντηση, στην ανομία και στη συνταγματική εκτροπή.
Οι δυνάμεις του πανεκπαιδευτικού κινήματος, του μετώπου παιδείας-εργασίας, μπορούν να αποτελέσουν φραγμό στα σχέδια της ανωμαλίας στα ΑΕΙ που απεργάζεται η κυβέρνηση και οι όποιοι υποστηρικτές της. Αρκεί να μετατρέπουν διαρκώς την αδιαμφισβήτητη επιστημονική και ηθική υπεροχή τους σε συλλογικές αποφάσεις των οργάνων των πανεπιστημίων και των αντίστοιχων φορέων.
Οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να ανακτήσουν την ενότητά τους και την πρωτοβουλία των κινήσεων, διαλύοντας τη σύγχυση που σπείρουν τόσο μεμονωμένες ομάδες αυτόκλητων «ακτιβιστών», όσο και εκείνοι που σπεύδουν να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα με δηλώσεις νομιμοφροσύνης και υπακοής. Οι δυνάμεις του μετώπου παιδείας-εργασίας εκφράζουν τη δημοκρατική νομιμότητα εντός και εκτός των Α.Ε.Ι. και όχι η κυβέρνηση, η οποία (αν και είναι ο εμπνευστής και ο ηθικός αυτουργός των εκτρόπων), πασχίζει να τα κεφαλαιοποιήσει κατασυκοφαντώντας το κίνημα.
Στην αντίθετη περίπτωση, αν σε αυτή τη συγκυρία, ως αποτέλεσμα της λυσσώδους και πανταχόθεν εξαπολυόμενης επίθεσης εναντίον του, επέλθει κάμψη αυτού του κινήματος και υποστολή της σημαίας του αγώνα, η ήττα θα είναι στρατηγική, γεγονός που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να επιδοθεί απρόσκοπτα στη συνταγματική εκτροπή που μεθοδεύει με την επιβολή του συνόλου των αντιεκπαιδευτικών μέτρων.
Πως αντιδρά το Πολυτεχνείο Κρήτης σε όλα αυτά; Η μόνη δύναμη που αντιμετώπισε τα μείζονος κλίμακας διακυβεύματα της παιδείας με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και με όρους κινήματος (όσο κι αν διαφωνεί κανείς με διάφορες συνιστώσες αυτού του κινήματος και επιμέρους χειρισμούς) ήταν και είναι οι φοιτητές του Ιδρύματός μας.
Και τι ρόλο παίζει το πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών του Ιδρύματος, ο Σύλλογος μελών ΔΕΠ; Πολλοστή φορά ως σύλλογος αποτελούμε ανύπαρκτη οντότητα στο πανελλήνιο για τα μείζονος κλίμακας διακυβεύματα του κλάδου μας, μεσούσης πανελλαδικής κινητοποίησής του, υπό όρους γενικευμένης απαξίωσης και συκοφάντησής του από τους κρατούντες (κυβέρνηση και αξιωματική συμπολίτευση). Είμαστε ίσως ο μοναδικός σύλλογος που δεν έχει λάβει απόφαση για τις κινητοποιήσεις.
Προφανώς, η πλειοψηφία των μελών μας έχει λυμένα όλα τα προβλήματά της (των μισθολογικών συμπεριλαμβανομένων) και αγνοεί και πάλι την πανελλαδική κινητοποίηση. Μήπως οι συνάδελφοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε προσωπικές λύσεις, σε κυνήγι προγραμμάτων σε ποικίλες αγοραίες επιχειρηματικές δραστηριότητες και εκδουλεύσεις;…
Η κατάσταση είναι βεβαρημένη και με την κατά καιρούς εργαλειακή χρήση του Συλλόγου μελών Δ.Ε.Π. για την αναρρίχηση στα ύπατα αξιώματα του Ιδρύματος, με την υπονόμευση-αδρανοποίησή του όταν δεν συντασσόταν πλήρως με την διοίκηση, αλλά και με τις έκδηλες διαθέσεις συγκρότησης ενός συλλόγου «τσέπης», για την στήριξη της διοίκησης (προφανώς και της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας). Οι τελευταίες εκφράστηκαν και με συλλογή υπογραφών κατά των κινητοποιήσεων των φοιτητών το παρελθόν ακαδημαϊκό έτος.
Στις τελευταίες αρχαιρεσίες (31.10.2007), υπό όρους ιδιότυπους, συνεπήγη μια πλειοψηφία, η οποία εξασφάλισε 3 από τις 5 θέσεις του Δ.Σ. Κατά το διάστημα που μεσολάβησε, επετεύχθη μόνο μία Γενική Συνέλευση (εξ’ αναβολής) η οποία κατέληξε σε μια γενικόλογη απόφαση περί ζητημάτων των ΑΕΙ. Αλλεπάλληλες απόπειρες σύγκλησης συνελεύσεων απέβησαν μάταιες. Το Δ.Σ., κατά πλειοψηφία, αρνείται να λάβει θέση επί όλων των σημαντικών ζητημάτων των ΑΕΙ και του κλάδου μας (εργασιακών, θεσμικών, μισθολογικών, εμπλοκής σε πολεμική έρευνα, κ.ο.κ.).
Τα τρία μέλη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. εξέδωσαν μονομερώς ανακοίνωση (30.5.2008), η οποία εγγράφεται πλήρως στο εν εξελίξει σενάριο της συνταγματικής εκτροπής, συντασσόμενη εκ των πραγμάτων με τους εμπνευστές της. Ο συνάδελφος Ν. Πασαδάκης άσκησε ήδη τεκμηριωμένη κριτική στην εν λόγω ανακοίνωση.
Στο κείμενο αυτό, οι συνάδελφοι δεν προβαίνουν στην παραμικρή ανάλυση της συγκυρίας. Απλώς καταγγέλουν «καταστάσεις ωμής βίας από μικρές ομάδες φοιτητών ή και άλλων ατόμων» σε μια προσέγγιση που εναρμονίζεται πλήρως με το σκεπτικό αυτού του εσμού τηλεεισαγγελέων που προανέφερα. Τι είναι άραγε η βία; Ατομική νόσος, επιδημία, διαστροφή, ή μήπως μορφή εκδήλωσης κοινωνικών αντιθέσεων; Αλήθεια, που ήταν η ευαισθησία τους όταν είχαμε ποικίλες εκδηλώσεις αυταρχισμού και πόλωσης εναντίον φοιτητών μας κατά την τελευταία δεκαετία (συμπεριλαμβανομένου και του χημικού πολέμου και του άγριου ξυλοδαρμού φοιτητών μας από τις δυνάμεις καταστολής με πρόσκληση της πρυτανικής αρχής του Π.Κ.);
Στο πνεύμα της ενορχηστρωμένης προβοκάτσιας, καταγγέλλουν συλλήβδην το κίνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Θεωρούν δεδομένη την εφαρμογή του Νόμου-Πλαισίου και τις προβλεπόμενες από αυτών εκλογές οργάνων, σα να πρόκειται για αδιαμφισβήτητες δημοκρατικές διαδικασίες. Αλήθεια, ποιο είναι το «πλαίσιο δημοκρατικής λειτουργίας» που «διασφαλίζει την άμεση διεξαγωγή των πρυτανικών εκλογών», δεδομένου του χαρακτήρα του ως άνω πραξικοπηματικού νόμου που έχει καταδικαστεί στη συνείδηση της πανεπιστημιακής κοινότητας;
Προς διασκέδαση των εντυπώσεων, καταδικάζουν γενικώς και αορίστως «δηλώσεις απαξίωσης του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου από όπου και αν προέρχονται» χωρίς την παραμικρή νύξη για τους αυτουργούς αυτών των δηλώσεων. Κατά τα λοιπά, δηλώνουν ότι στηρίζουν «το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο και είναι χρέος µας να περιφρουρήσουμε την ομαλή λειτουργία του». Έναντι τίνος άραγε; Φυσικά έναντι όσων αντιτίθενται στην επιχειρούμενη συνταγματική εκτροπή και στην αντιμεταρρύθμιση.
Τόση στήριξη και περιφρούρηση! Για να μη προκύψει η παραμικρή αμφιβολία περί του ποιος είναι «ο εχθρός», κατά τους συντάκτες της ανακοίνωσης, δεν είναι η συνταγματική εκτροπή, αλλά μια μειοψηφική «ομάδα των φοιτητών που προσπαθεί να εμποδίσει µε αντιδημοκρατικά μέσα την ομαλή λειτουργία του Πολυτεχνείου Κρήτης», αυτή που «ρίχνει ουσιαστικά νερό στον μύλο της αντίδρασης, ρίχνει νερό στο μύλο όλων αυτών που προσπαθούν να απαξιώσουν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο»! Παραμένει αδιευκρίνιστο: ποιοι είναι οι φορείς της δράσης και ποιοι της αντίδρασης, τι σημαίνει πρόοδος και τι αντίδραση; Τους συντάκτες της ανακοίνωσης, δεν τους απασχολούν οι παγίδες της άνωθεν μεθοδευμένης χειραγώγησης, παρά μόνο τα «διλήμματα ομηρίας που εξαγγέλλει η φοιτητική μειοψηφία»!
Για την πλειοψηφία του Δ.Σ. οι «αγώνες» είναι πάντοτε εντός εισαγωγικών. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Απορίας άξιο είναι το από πού αντλούν οι συνάδελφοι της πλειοψηφίας ηθικό ανάστημα να κρίνουν τη μαζικότητα της συμμετοχής των φοιτητών στα συλλογικά τους όργανα. Μήπως από το ύψος της μαζικής συμμετοχής των μελών ΔΕΠ στο δικό τους σύλλογο; Και τελικά ποιοι είναι οι κρίνοντες; Φυγόμαχοι γαρ, κατά συρροήν απεργοσπάστες, μακριά από κάθε συλλογικό αγώνα του κλάδου μας, ιδιώτες (με την αρχαιοελληνική και κάθε άλλη έννοια) και δειλοί μπροστά στους φοιτητές μας… Και τολμούν, παρ’ όλα αυτά να «διδάσκουν» τους νέους σε ένα πνεύμα αγκυλωμένου εισαγγελέα και επαρχιακού γυμνασιάρχου μεταξικής περιόδου…Αλήθεια, ως δάσκαλοι, πως θα κοιτάξουν κατάματα τους νέους στα αμφιθέατρα;
Τι σημαίνει τελικά «ομαλή λειτουργία του Πολυτεχνείου» και «περαιτέρω ανάπτυξή του» σε συνθήκες συνταγματικής εκτροπής; Εκ μέρους τίνος άραγε ζητούν σήμερα «την μαζική συμμετοχή της Πολυτεχνικής Κοινότητας σε όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες και ειδικά στις εκλογές των οργάνων διοίκησης των ΑΕΙ, ώστε βασιζόμενα στη διευρυμένη εκλογική εντολή, αυτά να μπορούν να υποστηρίξουν από θέση ισχύος τις θέσεις για ένα καλύτερο Δημόσιο Πανεπιστήμιο»; Μήπως δυσκολεύονται να κρύψουν το γεγονός ότι συμμερίζονται την αγωνία-φιλοδοξία κάποιων από τους διεκδικητές του χρίσματος, αδιαφορώντας για το όλο πλαίσιο, το χαρακτήρα και τη συμβολική-νομιμοποιητική λειτουργία αυτών των εκλογών;
Είναι πολύ συγκινητικές και οι λεκτικές ακροβασίες: «Επειδή δεν κατέστη δυνατόν να επιτευχθεί ομοφωνία (συμφώνησαν τα τρία µέλη του Δ.Σ. και διαφώνησαν τα δύο), η ανακοίνωση δεν τέθηκε σε ψηφοφορία διότι θεωρήσαμε ότι το θέμα ξεφεύγει από τα όρια του Δ.Σ. και πρέπει να τεθεί υπόψη της Γενικής Συνέλευσης των Μελών ΔΕΠ του Πολυτεχνείου Κρήτης. Η δημοκρατική λειτουργία προϋποθέτει διάλογο και όχι στείρα αριθμητική… Ο υπογράφοντες, μέλη της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου, κοινοποιούμε την ανακοίνωση μας στα µέλη του Πολυτεχνείου Κρήτης, στην τοπική κοινωνία και σε άλλους συλλόγους Πανεπιστημίων της χώρας»!
Με τη χθεσινή ανακοίνωσή της η πλειοψηφία του Δ.Σ., εξεδήλωσε θαυμαστό ζήλο. Σε ένα πνεύμα κραυγαλέου εργοδοτικού συνδικαλισμού με νοοτροπία δοτού εγκάθετου, εξεδήλωσε την επιθυμία της να αναγάγει τις λειτουργίες του συλλόγου μας στο αλήστου μνήμης επίπεδο των παρασυνάξεων για την συλλογή υπογραφών κατά των κινητοποιήσεων των φοιτητών μας και του κλάδου μας, στο πνεύμα της ταύτισης των κινητοποιήσεων με τις μεθοδευμένες προβοκάτσιες… Αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που με απόφαση του Ενιαίου Συλλόγου Φοιτητών, το Ίδρυμα τελεί υπό κατάληψη προς υποστήριξη της κινητοποίησης του δευτεροβαθμίου οργάνου του κλάδου μας (ΠΟΣΔΕΠ).
Δηλώνω στην κοινότητα του Ιδρύματος, ότι κατέβαλλα επανειλημμένες και επίπονες προσπάθειες για να λειτουργήσει εποικοδομητικά το Δ.Σ. και ο σύλλογός μας. Θεωρώ ότι η μοναδική σημαντική συνεισφορά μου κατά τη θητεία μου στο Δ.Σ. ήταν η υιοθέτηση της ιδέας μου για την διεξαγωγή επιστημονικής ημερίδας για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο από την Γενική Συνέλευση και η επιτυχής διοργάνωσή της (14.5.2008). Δυστυχώς, κατά τα λοιπά, η πλειοψηφία του Δ.Σ. με τη στάση της δήλωνε σε κάθε βήμα την αδυναμία της να κατανοήσει τα καθήκοντα του συλλογικού πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου σε συνδυασμό με αυτά του δευτεροβάθμιου και κυρίως: σε αντιδιαστολή με τις υποχρεώσεις γραφείου δημοσίων σχέσεων της διοίκησης σε εντεταλμένη υπηρεσία. Δεν θα είχα αντίρρηση να συνεχίσω τις προσπάθειές υπό άλλες συνθήκες.
Ωστόσο, με την στάση που υιοθέτησε απροκάλυπτα η πλειοψηφία του Δ.Σ. ενώπιον της εν εξελίξει συνταγματικής εκτροπής και προβοκάτσιας, αρνούμαι να λειτουργώ πλέον ως μειοψηφία που νομιμοποιεί παρόμοιες πρακτικές. Δηλώνω την παραίτησή μου από αυτό το όργανο, για να συστρατευτώ απερίσπαστα στον αγώνα κατά της συνταγματικής εκτροπής, για την επιστήμη και το πανεπιστήμιο στην υπηρεσία των αναγκών της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου και των πολιτικών του υπάλληλων. Καλώ την κοινότητα του Πολυτεχνείου να αναστοχαστεί τις εξελίξεις, αναλαμβάνοντας τις ιστορικές της ευθύνες.
* Επίκουρος Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
