Αισθανόμενοι εκτός συναγωνισμού, πήραν φόρα και για να τιμήσουν τον αείμνηστο Μιχ. Γρηγοράκη, πρότειναν να ξεβαφτιστεί η οδός Σέλινου και να νεοβαφτιστεί σε οδό Μιχ. Γρηγοράκη. Και βέβαια ο αείμνηστος Μιχάλης άφησε το έργο του, που κανείς μα κανείς, δε θα μπορέσει να το ξεβαφτίσει , αφού είναι έργο του Μιχάλη Γρηγοράκη. Όμως τον ενέπλεξαν κάποιοι σε μία ιστορία που ο δημοφιλής Χανιώτης ούτε θα ενέκρινε ούτε και την είχε ανάγκη. Τώρα, ήθελαν να τον τιμήσουν, ήθελαν κάποιον να κολακεύσουν, τους προέκυψε έμπνευσις αιφνιδία; Ποιος ξέρει;
Γεγονός είναι πάντως πως βγήκε προς τα έξω το «εδώ εμείς είμαστε τα αφεντικά και βαφτίζουμε και ξεβαφτίζουμε όποιον μας γουστάρει». Και εκεί που πήγε να επικρατήσει … Ειρήνη , κάποιοι πήραν φόρα κι’ ενώ είχαν σιωπήσει καιρούς και ζαμάνια, αποφάσισαν τώρα να βαφτίσουν άλλο δρόμο προς τιμήν άλλου Μιχάλη. Και τώρα βγαίνει προς τα έξω το «εμείς» είμαστε τα αφεντικά και βαφτίζομε και ξεβαφτίζομε όποιον μας γουστάρει». Μοιάζει λίγο, έστω πολύ λίγο, με το βραβείο Νόμπελ και το βραβείο Λένιν. Και οι δύο αείμνηστοι; Αυτοί είναι τελείως αμέτοχοι.
Πώς έγινε αυτό; Έτσι συνηθίζεται στην Ελλάδα. Τι θα έλεγε από μια μεριά ο αείμνηστος και δημοφιλέστατος Γρηγοράκης; Κάτι θα λεγε. Άλλωστε διέθετε προσωπικότατο χιούμορ. Όμως όπως πάντα, γι’ αυτούς που τον έζησαν επί έτη και από πολύ κοντά, θα μιλούσε μόνο σε πολύ-πολύ στενό κύκλο.
