Η επικίνδυνη και δύστροπη εποχή που αντιμετωπίζουμε μας έχει φέρει όλους στα ακρότατα όρια της ύπαρξης μας και της επιβίωσης. Καθημερινά στην γειτονιά, το σχολείο και την εργασία μας βλέπουμε ότι η κρίση τον από πάνω ισοπεδώνει καταστάσεις και βεβαιότητες χρόνων που όμως, πιστέψτε με, μόνο δική μας δεν ήταν η ευθύνη για αυτό το κατάντημα. Το καπιταλιστικό όνειρο πεθαίνει και θέλει να πάρει και εμάς στον τάφο του, όσο και να προσπαθεί να αναστηθεί την ύστατη ώρα.
Είναι τα πράγματα τόσο μαύρα λοιπόν; Ασφαλώς δεν λάμπουν σαν τον καλοκαιρινό ήλιο αλλά αν το δικό τους τέλος (των καπιταλιστών) πλησιάζει ή τουλάχιστον, θα έρθει αν εμείς το εκβιάσουμε, τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει από το να χτίσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για την δική μας αναγέννηση. Βλέπετε, δεν ζούμε σε εποχές μαύρης αντίδρασης και καθημερινά ξεπροβάλλουν αντιστάσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής από το αυθόρμητο των Πλατειών στην άρνηση πληρωμής των χαρατσιών, τον αγώνα για κατάργηση των απολύσεων, την πάλη ενάντια στον ρατσισμό και τον φασισμό, τον συντεταγμένο αγώνα στους χώρους δουλειάς με τις απεργιακές επιτροπές και τις δεκατρείς πανεργατικές απεργίες μέσα σε δύο χρόνια που στις 19-20 Οκτωβρίου έριξαν την λαομίσητη κυβέρνηση Παπανδρέου και σήμερα αντιπαλεύουν το μαύρο μπλοκ τραπεζιτών – φασιστών της συγκυβέρνησης για την ανατροπή μια και καλή της πολιτικής της εκμετάλλευσης.
Με λίγα λόγια, η οργανωμένη παρέμβαση της εργατικής τάξης κι ο ανώνυμος διαδηλωτής είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της απεργιακής χρονιάς που σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά οριστικά κι αμετάκλητα, κάνοντας τους αστούς, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να τρομάξουν. Όσο και να προσπαθούν οι καπιταλιστές και τα “παπαγαλάκια” τους λέγοντας ότι μετά το μεγαλειώδες διήμερο του Οκτώβρη και την παρέμβαση της 28ης φύγαμε από τους αγώνες και τους δρόμους, έρχονται οι συνάδελφοι και σύντροφοι της Χαλυβουργίας να αποδείξουν του λόγου τους το αναληθές. Τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά των Αγώνων είναι εδώ ζωντανά και μας καλούν στην κοινή προσπάθεια , για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου η πραγματική (εργατική) δημοκρατία θα είναι κατάκτηση όλων μας και θα μπορούμε, επιτέλους, να ζούμε ελεύθεροι.
Πώς μπορούμε όμως, να φτάσουμε σε μια οριστική νίκη κι όχι σε ένα πισωγύρισμα των αγώνων; Αυτό είναι το μεγάλο, κρίσιμο ερώτημα για την νέα χρονιά που έρχεται. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σειρές επί σειρών αλλά θα αρκεστούμε σε μια σχηματικη παρουσίαση των απαραίτητων βημάτων για την επίτευξη της νίκης και την αποφυγή της ήττας, που μόνο τα αστικά επιτελεία θα ωφελήσει. Πρώτα από όλα, είναι αναγκαία η στοιχειοθέτηση μιας σειράς πολιτικών και αντικαπιταλιστικών αιτημάτων για ολική διαγραφή του επαχθούς, χιλιοπληρωμένου χρέους κι όχι προτάσεις για αναδιαπραγματευσή του, που απλώς ανακυκλώνουν τα αίτια της κρίσης. Παράλληλα προχωράμε σε εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, σε απαλλοτρίωση της εκκλησιαστικής και μοναστικής περιουσίας με πραγματικό εργατικό έλεγχο στην παραγωγή ώστε να εξαφανίσουμε και να ανατρέψουμε τον χρεωκοπημένο καπιταλισμό και την διαιώνιση της υποταγής μας. Απαραίτητο εργαλείο η οικοδόμηση εργατικών/απεργιακών επιτροπών και συμβουλίων σε κάθε χώρο δουλειάς, που θα είναι ικανά να οδηγήσουν την πάλη μας στην οργάνωση της αλληλεγγύης, στην πραγματοποίηση γενικής απεργίας διάρκειας και στην εφαρμογή του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Ακόμα, αρνούμαστε τη αποκατάσταση της “δημοκρατικής νομιμότητας” που στο όνομα της το αστικό κράτος περνάει τις επιθέσεις του, χτίζουμε διεθνές πανεργατικό μέτωπο – το οποίο ήδη διανύει τα πρώτα του βήματα, από την εξέργεση του Λονδίνου ως το κίνημα των Αγανακτισμένων σε Ισπανία, Η.Π.Α. – και βαδίζοντας στον δρόμο της επαναστατικής Αιγύπτου, δρούμε αντίιμπεριαλιστικά με εμπράγματη υποστήριξη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και στα κινήματα της Μέσης Ανατολής, λέγοντας ένα μεγάλο όχι στα σχέδια της τρόικα Ισραήλ – Ελλάδας – Κύπρου για εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στην Μεσόγειο που εγκυμονούν πολεμικούς και οικολογικούς κινδύνους. Επίσης, δεν ξεχνάμε να πολεμήσουμε στην ρίζα της την φασιστική απειλή και τις οργανώσεις που πρεσβεύουν το μίσος στο διαφορετικό και την βίαιη εξάλειψη του, διεκδικώντας να κηρυχθούν παράνομες. Τέλος, τολμάμε να αναδείξουμε την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού ως της μόνης ικανής κι οριστικής λύσης να γίνει η εργαζόμενη πλειοψηφία κύριος του εαυτού της, να απελευθερωθεί από τις προλήψεις και τα σύνορα που τη χωρίζουν, να νιώσει ελεύθερη να δημιουργήσει πραγματική τέχνη και πολιτισμό.
Όλα λοιπόν, βρίσκονται στα χέρια μας και στους αγώνες για δημόσια υγεία, παιδεία, συγκοινωνία, ενέργεια, ραδιοτηλεόραση. Θα τους αγνοήσουμε (τους αγώνες), αγνοώντας παράλληλα και τις ανάγκες μας; Η νέα απεργιακή χρονιά θα αποδείξει ακριβώς το αντίθετο.
Ειρηναίος Μαράκης
Χανιά, 28 Δεκεμβρίου 2011
