Κάτω από την μύτη των σερβικών αρχών κινούνταν, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, ο πρώην πρόεδρος των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς. Ασκούσε την εναλλακτική ιατρική, αρθρογραφούσε, έδινε ακόμα και διαλέξεις. Η σύλληψή του στο Βελιγράδι, μόλις δύο εβδομάδες μετά τον σχηματισμό νέας, φιλοδυτικής κυβέρνησης στην Σερβία, επιβεβαιώνει πως ήταν όλα θέμα πολιτικής βούλησης- και μιας καλής προσφοράς στη Δύση. Όπως μεταδίδουν τα σερβικά μέσα ενημέρωσης, ο Κάρατζιτς τύγχανε της προστασίας της υπηρεσίας πληροφοριών της χώρας.
«Η υπηρεσία πληροφοριών (B.I.A.) τον προστάτευε, η υπηρεσία πληροφοριών τον παρέδωσε τώρα» φέρεται να δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Ιβιτσα Ντάτσιτς (σ.σ. προέρχεται από το Σοσιαλιστικό κόμμα και μάλλον διαπραγματεύτηκε την παράδοση Κάρατζιτς για να μπει στην κυβέρνηση με την Συμμαχία για την Ευρωπαϊκή Σερβία του Μπόρις Τάντιτς).Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η αστυνομία δεν εμπλέκεται στην υπόθεση του Κάρατζιτς, ο οποίος συνελήφθη σε λεωφορείο του Βελιγραδίου και χθες έγινε η έκδοσή του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, για την πρώην Γιουγκοσλαβία.
O Kάρατζιτς γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1945, στο Σάβνικ του σημερινού Μαυροβουνίου. Το 1960 μετακομίζει στο Σεράγεβο για να σπουδάσει ψυχιατρική και συνεχίζει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, στη Νέα Υόρκη. Επιστρέφει στην πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου εργάζεται ως ψυχίατρος. Ασχολείται με την ποίηση και το 1981 παίρνει ειδικότητα στις νευρώσεις και την κατάθλιψη από την Ψυχιατρική Σχολή και τρία χρόνια αργότερα αναλαμβάνει τη θέση του ψυχολόγου στην ποδοσφαιρική ομάδα του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου.
Στις 12 Ιουλίου 1990 ιδρύει μαζί με άλλα πολιτικά πρόσωπα, το δεξιό Σερβικό Δημοκρατικό Κόμμα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και γίνεται πρόεδρός του. Δυο χρόνια αργότερα, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ξεσπά ο πόλεμος στην Βοσνία (1992-1995) μεταξύ Σέρβων, Κροατών και Βοσνίων, που ξεκινά με την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βοσνίας και λήγει με την Συμφωνία του Ντέιτον.
Πρόκειται για μια από τις βιαιότερες περιόδους στην ιστορία της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η Βοσνία χωρίζεται σύντομα σε δύο μέτωπα: τους Σέρβους από την μια πλευρά, τους Βόσνιους μουσουλμάνους και τους Κροάτες από την άλλη. Ο Κάρατζιτς φέρεται ότι έδωσε την διαβόητη «Διαταγή 7», η οποία άναψε το πράσινο φως για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Τον Ιούλιο του 1995, οι σερβικές δυνάμεις εισβάλλουν στην «ζώνη ασφαλείας» του ΟΗΕ, χωρίς να συναντήσουν την παραμικρή αντίσταση και αρχίζουν τις εκκαθαρίσεις.
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια σωστά παραπέμπεται σε δίκη. Όμως όλες αυτές οι δίκες γίνονται αποκλειστικά και μόνο για τους «ηττημένους». Με τα εγκλήματα των «νικητών» ποιος ασχολείται; Γιατί αυτά τα δικαστήρια ασχολούνται μόνο με τους χαμένους των μαχών και δεν καθίζουν στο σκαμνί και τους νικητές; Η άλλη άποψη μιλάει για …άλλους δράστες, αυτούς που διαμέλισαν την Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, που έσπειραν εθνικιστικά στοιχεία, χρησιμοποιώντας υπαρκτές και κατασκευασμένες εθνικές, θρησκευτικές και άλλες μειονότητες.
Αυτούς που εκπαίδευσαν και χρηματοδότησαν κοσσοβάρους Αλβανούς αυτονομιστές της εγκληματικής συμμορίας του ΟΥΤΣΕΚΑ από τα αμερικανο-ευρωενωσικά συμφέροντα. Ο ΟΥΤΣΕΚΑ χρησιμοποιήθηκε το 1999 σαν πρόσχημα για την εξαπόλυση των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών. Επειδή ο Μιλόσεβιτς δεν δέχτηκε την ανεμπόδιστη διέλευση στην γιουγκοσλαβική επικράτεια του ΝΑΤΟ που επιχειρούσε, με πρόσχημα την υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των Αλβανών στο Κόσσοβο. Πέρα από τους αμερικάνους ήταν και οι γερμανοί ιμπεριαλιστές και άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις που πρώτες αναγνώρισαν τις αποσχίσεις Κροατίας και Σλοβενίας και έστησαν τις θρησκευτικές συγκρούσεις στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Σε αυτό το πλαίσιο στήθηκαν και οι προβοκάτσιες – όπως αποδείχτηκε αργότερα και παραδέχτηκαν και οι Γάλλοι τοποτηρητές του ΟΗΕ – της σφαγής της Σρεμπρένιτσα και του Σεράγεβο. Με αυτό το πρόσχημα της εθνοκάθαρσης που αξιοποιήθηκε με σχεδιασμένο και συστηματικό τρόπο, δικαιολόγησαν οι ΝΑΤΟϊκοί τους βομβαρδισμούς που ισοπέδωσαν μέσα σε 11 βδομάδες τη χώρα, σχολειά, νοσοκομεία, γέφυρες , σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους όλων των εθνοτήτων και θρησκευτικών δογμάτων, με το απεμπλουτισμένο ουράνιο να υπονομεύει την υγεία των μελλοντικών γενεών.
Έτσι οι φονιάδες που ματοκύλισαν τα Βαλκάνια δημιούργησαν το έκτρωμα που φέρει το όνομα «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία». Και σύμφωνα με την απόφαση 688 του Συμβουλίου Ασφαλείας το 1991 κρίθηκε ότι «η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συνιστά απειλή για την διεθνή ασφάλεια δεν μπορεί να θεωρείται πλέον εσωτερικό ζήτημα μιας χώρας».Και μ’αυτόν τον τρόπο ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ τιμωρεί τους λαούς μέσω των ηγετών τους και προχωρά σε επιλεκτική δικαιοσύνη.
Ωραία δικαστήρια, ωραίοι οργανισμοί. Όποιος κερδίζει ένα πόλεμο απαλλάσσεται και από τα εγκλήματα πολέμου και τις γενοκτονίες που διαπράττει. Κάποτε πρέπει όλους αυτούς που το παίζουν χωροφύλακες των λαών, να τους βάλουμε στην θέση τους. Πρέπει κι αυτοί να πληρώσουν…
ΠΗΓΕΣ:
http://www.lateam.gr/forum/showthread.php?p=33137
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4652715&publDate=23/7/2008
http://kolasmenoi.blogspot.com/2008/04/uck.html
http://balkanmarxist.blogspot.com/2008/07/blog-post_4230.html
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=45283
http://www.contra.gr/pops/prart.aspx?ur=206435
