Το ελληνικό πρόβλημα χρέους, και κατ’ επέκταση το πρόβλημα της Ευρώπης και του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από τους ευρωπαίους ηγέτες με αποσπασματικά μέτρα και ημιτελείς διευθετήσεις. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη, οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες να κατανοήσουν τα όσα διακυβεύονται για το κοινοτικό οικοδόμημα των λαών της Ευρώπης, που αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή οικονομική κρίση, να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να λάβουν γενναίες αποφάσεις.
Ο δρόμος είναι ένας, η προώθηση της οικονομικής διακυβέρνησης και της πολιτικής ενοποίησης, να εξηγηθεί στους Πολίτες της Ευρώπης το ιστορικό διακύβευμα για την Ευρώπη, ότι σήμερα ή θα πάμε μπροστά σε μια κοινή πορεία για την ευημερία ή θα αφεθούμε στο αρνητικό πισωγύρισμα του εθνοκεντρισμού και των συνεπειών της ανόδου των αντιευρωπαϊκών λαϊκιστικών σχημάτων της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς.
Με την κρίση της Ευρωζώνης να αντανακλά την ευρύτερη κρίση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίζει μια πορεία με διαστάσεις οικονομικής ισχύος και ελλείμματα πολιτικής ανωριμότητας , με ηγεμονισμούς που υπονομεύουν το κεκτημένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με την περιχαράκωση των εθνικών στρατηγικών να υπερισχύει της κοινής ευρωπαϊκής πορείας.
Απέναντι στην λογική του «ελάχιστου κοινού παρονομαστή» των στενών εθνικών υπολογισμών και προτεραιοτήτων, η κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική, προϋποθέτει την ανάπτυξη οικονομικής διακυβέρνησης μέσα από αποτελεσματικές « κοινοτικές θεσμικές δομές ».
