Της χώρας μας οι υποθέσεις, μα και το μέλλον του λαού βγάζουν αράχνες στις καρέκλες που είναι φορτωμένες κώλους χοντρούς, λεπτούς ή αδύνατους, αλλ’ όμως γένους εκλεκτού που ιδροκοπούν οι κάτοχοί των μπας και μας σώσουν όλες κι όλους!
Η χώρα έχει ακουμπήσει σ’ αυτά τα αναπαυτικά τα επιπλάκια, που ‘χουν πάρει από τους πισινούς αξία κι από τη σκέψη των κατόχων ούτε μια ώρα δεν περνά που να μη σκέφτονται… πρωτίστως της τάξης των τη σωτηρία!
Μα είναι και στιγμές που τρίζουν και υποψίες προκαλούν σ’ αυτούς που είναι καθισμένοι: θέλουνε την καρέκλα μου άλλοι… Όμως γνωρίζουνε την τέχνη: Τον «ώριμο λαό» καλούν για εκλογές κι ο ξεχασιάρης εγκρίνει να καθίσουν πάλι!!
Και ευδοκίμως παραμένουν στην ενεργό υπηρεσία! Αυτής της χώρας το συμφέρον πάνω απ’ όλα φυσικά μα και κοντά σ’ αυτό βεβαίως των πολιτών η ευτυχία για να ‘ναι καθιστοί και εκείνοι άνετα κι αναπαυτικά!!
Και έτσι παίζουν οι καρέκλες ρόλο… αντηρίδων εθνικών, εφ’ όσον κάθονται απάνω… χοντρά ντουβάρια από την χώρα που ανεξαρτήτως αν ακούνε τα «εξ αμάξης» των πολλών, είναι και κάποιοι που ουρλιάζουν: «εσένα θέλουμε, προχώρα!»
Και το μπλά – μπλά παίρνει και δίνει από εξώστες και πλατείες και «κουτιά» και ότι «πικρό» του χθες το σβήνει και κάνει Αλήθεια και ψευτιά!
Ω τι λαός κι αυτός Θεέ μου! Καμπόσοι τόσα τους χρεώνουν εφ’ όσον έχουν τις «φωλιές» των βρωμήσει κυριολεκτικά και άλλοι (οπαδοί-πελάτες) συνέχεια τους αποθεώνουν οπότε άνετα ο καθείς την… καρεκλάρα του κρατά!!
Αντώνης Χαρχαλάκης
συγγραφέας – ερευνητής – ποιητής
