«Κι εκεί που όλα είχαν χαθεί βρέθηκε μια άλλη γλώσσα» Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ
Η πολιτική διαφθορά δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος κι όχι μόνο. Είναι συνυφασμένη με την εξουσία, την αδυναμία των ανθρώπων της πολιτικής ν’ αντισταθούν στις σειρήνες του χρήματος και στην έλλειψη επαρκούς ελέγχου από όσο είναι δυνατόν ανεξάρτητες αρχές. Μπορεί να αποκαλύφθηκε πρόσφατα το σκάνδαλο της SIEMENS.
Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
Από το 1974 όμως που έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία κανείς πολιτικός άραγε δεν χρηματίστηκε, δεν πλούτισε από την πολιτική, δεν βρέθηκε με βίλες, κότερα και πολυτελή ζωή; Αστεία πράγματα. Ο λαός λέει το σοφό ρητό: «Αν δεν ξέρεις να κρύψεις μην κλέψεις».
Άρα, επί 34 χρόνια μεταπολίτευσης τεράστια ποσά μιζών διακινήθηκαν στις προμήθειες των ενόπλων δυνάμεων, των ΔΕΚΟ, των κρατικών προμηθειών εν γένει αλλά και καλύφθηκαν από πέπλο αδιαφάνειας. Το πολιτικό προσωπικό γνωρίζει κατά καιρούς ποιοι τα παίρνουν χοντρά, και οι δημοσιογράφοι γνωρίζουν, αλλά χρειάζονται αποδείξεις που να συνδέουν το πολιτικό πρόσωπο με την συγκεκριμένη προμήθεια.
Οι φήμες δεν είναι αποδείξεις. Ίσως και να σπιλώνουν άδικα υπολήψεις.
Διότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Πάντως, το πολιτικό σύστημα πάσχει την στιγμή που τα κόμματα αυτονομήθηκαν από την λαϊκή τους βάση (αυτό για τα κόμματα εξουσίας) και διαμορφώθηκαν σε μια ιδιαίτερη κάστα επαγγελματιών πολιτικών που εργάζεται για τα ιδιοτελή συμφέροντά της, νόμιμα και παράνομα. Γράφει ο καθηγητής κοινωνιολογίας ΑΛΕΝ ΤΟΥΡΕΝ στην ECOLE DES HAUTES ETUDES του Παρισιού:
«Αυτή η απώλεια αντιπροσωπευτικότητας είναι σήμερα πολύ ορατή. Τα κόμματα εξέφρασαν για πολύ καιρό τις κοινωνικές συγκρούσεις που γεννήθηκαν από τη βιομηχανική κοινωνία. Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει πλέον. Τα σοσιαλιστικά κόμματα έχουν γίνει κόμματα των μεσαίων τάξεων ή και κόμματα χωρίς κοινωνικό στίγμα.
*Η δημοκρατία απειλήθηκε πάντα από δύο μεριές. Από τα έξω, από την ισχύ μιας οικονομικής, διοικητικής ή στρατιωτικής ηγετικής ελίτ. Από τα μέσα, από την κομματοκρατία. Στις χώρες μας ο κίνδυνος μιας δικτατορίας είναι λιγότερο πιθανός από εκείνον της πολιτικής διαφθοράς, δηλαδή της απώλειας υπευθυνότητας από μέρους των πολιτικών, οι οποίοι αισθάνονται όλο και λιγότερο εκλεγμένοι και όλο και περισσότερο επαγγελματίες, λιγότερο εκπρόσωποι και περισσότερο ιθύνοντες.
*Δίνοντας μεγαλύτερη δύναμη και αυτονομία στις κοινωνικές δυνάμεις, αποκαθιστώντας τη νομοθετική λειτουργία, ενισχύοντας τον επαγγελματικό χαρακτήρα της δημόσιας διοίκησης και διασφαλίζοντας την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας, θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε την πολιτική διαφθορά, που καταστρέφει από τα μέσα τη δημοκρατία.»
Ο καθηγητής Άλφο Μαστροπάολο, πολιτικός επιστήμων, στο πανεπιστήμιο του Τορίνου, μιλάει επίσης για την παρακμή των κομμάτων και το ιερό πάθος και την ανιδιοτέλεια που πρέπει να χαρακτηρίζει τον πολιτικό. Από την «Κυριακάτικη Ελευθ. 6-7-2008
«Αυτό που ξέρουμε εμείς είναι ότι η εθελούσια στράτευση, αλλά και οι συνδρομές των μελών καθώς και η παιδαγωγική δράση που ανέπτυσσαν τα κόμματα, υπήρξαν για καιρό θαυμαστά μέσα με τα οποία τα κόμματα αντιτάχθηκαν στα ισχυρά συμφέροντα. Οπως επίσης γνωρίζουμε ότι το φάρμακο που επινοήθηκε για να μειωθούν οι οικονομικές δυσκολίες των κομμάτων -δηλαδή η δημόσια χρηματοδότηση- δεν είχε λαμπρά αποτελέσματα.
*Συμπερασματικά: τα κόμματα παρακμάζουν ή μετασχηματίζονται. Οι ηγετικές πολιτικές τάξεις χάνουν τη δημοκρατική τους νομιμοποίηση. Τα λαϊκά στρώματα απομακρύνονται. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, που ελέγχονται από την οικονομική εξουσία, ασκούν μιαν υπερβολική επιρροή. Ιδιαίτερη προσοχή αξίζουν η κουλτούρα και το ήθος των πολιτικών. Η πολιτική φροντίζει για τις υποθέσεις του κοινωνικού συνόλου. Και, στη δημοκρατία, η πολιτική είναι υποχρεωτικά μια ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
*Αυτό λέει η δημοκρατική ρητορική και αυτή είναι η άποψη του κοινού πολίτη, ο οποίος δεν είναι διόλου διατεθειμένος να θεωρήσει την εκλογή ως λόγο για να αποκτηθούν προνόμια. Στα μάτια του μεγάλου κοινού το πολιτικό επάγγελμα δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ένα επάγγελμα σαν τα άλλα. Με κίνδυνο να φανούμε παλιομοδίτες, πρέπει να πούμε ότι έχει κάτι το ιερό, προϋποθέτει μια δόση «πάθους». Και είναι και αυτή μια διάσταση που πρέπει να αποκατασταθεί, αν θέλουμε αληθινά να αναχαιτίσουμε την εισβολή του χρήματος. Αλλη μία φορά, αν οι καλοί νόμοι είναι επιθυμητοί, τα καλά ήθη είναι αναγκαία».
