Τα παλιά τα χρόνια – για όσους δεν το γνωρίζουν – οι Άνθρωποι τα υγρά τους προϊόντα, κυρίως λάδι και κρασί, τα διακινούσαν με τα ασκιά. Τα ασκιά ήταν το δέρμα μεγαλόσωμων τράγων ή αιγών, που αφαιρούσαν με επιμέλεια και δεξιοτεχνία από το σώμα τους, χωρίς να το τραυματίσουν. Χωρίς να το τρυπήσουν. Μια φορά ο Γιώργος – ο γείτονας του Μανωλιού – αποφάσισε για κάποιο λόγο να πάει στη χώρα.
– Μωρέ Γιώργη. Να σου δώσω μπρε και την Γαρουφαλιά μου, με δυο ασκιά λάδι, να τση το πουλήσεις και να κάνετε ψώνια για το σπίτι;
– Και δε τα δίνεις Μανωλιό. Στη ράχη μου θα την πάρω…
Πρωί, πρωί ο Μανωλιός, φορτώνει τα δύο ασκιά το λάδι στην φοράδα, και εμπειστευόμενος την αγαπημένη του κόρη στον καλό γείτονα τον Γιώργη, τους ξεπροβοδίζει από το χωριό για τη χώρα. Το ταξίδι όμως ήταν πολύωρο. Για να περνά πιο εύκολα ο χρόνος, ανοίξανε διάφορες κουβέντες. Άλλες λιγότερο, και άλλες περισσότερο πιπεράτες. Κάποια στιγμή όμως, το ανήθικο του Γιώργη ανέβηκε επικίνδυνα για την Γαρουφαλιά, που αρνιόταν στις επίμονες ανήθικες προτάσεις του Γιώργη, με το ανεβασμένο ανήθικο.
Ο παμπόνηρος ο Γιώργης όμως, για να εξουδετερώσει τις επίμονες αρνητικές αντιστάσεις της Γαρουφαλιάς, να τι επινόησε. Ξεφορτώνει τα δύο ασκιά με το λάδι από τη φοράδα, έλυσε τα λουριά από το άνοιγμα των ασκιών, και δίδει στη Γαρουφαλιά να κρατεί στο κάθε χέρι από ένα ανοιγμένο ασκί. Μπροστά σ’ αυτές τις ανυπέρβλητες δυσκολίες της Γαρουφαλιάς να αντιδράσεις, ο Γιώργης – όπως ήταν φυσικό – μπόρεσε να ικανοποιήσει τις ανήθικες ορέξεις του. Την ιστορία αυτή δεν την περιέγραψα για να αναδείξω το χυδαίο της υπόθεσης, αλλά για να καταδείξω τις ομοιότητες που υπάρχουν μεταξύ της άμοιρης Γαρουφαλιάς στα χέρια του γείτονα βιαστή, και της άμοιρης της χώρας μας, και κατ’ επέκταση του Λαού της, στα χέρια και στις ακόρεστες οικονομικές ορέξεις των «βιαστών» μας. Πρώτα μας φέρανε την κατάσταση που μας φέρανε οι πάσης φύσεως Γιώργηδες, πρώτα μας προμήθευσαν από ένα ανοιγμένο ασκί στα χέρια και μετά μας λένε: – Μην κουνιέστε γιατί θα χύσετε το λάδι. Μην κουνιέστε γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να πτωχεύσουμε. Λες και στα όρια της πτώχευσης τη χώρα τη φέραμε εμείς. Οι αμοιβόμενοι των επτακοσίων ευρώ. Αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Και που μας φέρανε οι πάσης φύσεως απατεώνες, σ’ αυτή την κατάσταση, πάλι θα μπορούσαν να αποφύγουν να μας δώσουν από ένα ανοιγμένο ασκί στο κάθε χέρι, αν δεν ήτανε πουλημένα – άνευ όρων – τομάρια, στη Δύση.
Αν η χώρα μας, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά, εγκατέλειπε αυτό το σκουριασμένο από το χρόνο δόγμα του «ανήκωμεν εις τη Δύση» και αν τις συμφωνίες άνευ όρων που συνάψαμε, με τους απατεώνες της Δύσης, της κάναμε με την ανερχόμενη δύναμη της Κίνας, και μάλιστα αντί της επιστροφής πολλαπλάσιων ποσών σε ρευστό, τους προσφέραμε υπηρεσίες στη χώρα μας, τα πράγματα για τη χώρα μας θα ήταν πολύ διαφορετικά. Τότε, και μόνο τότε, θα βλέπαμε αυτό το πολυπόθητο, ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ. Αυτό όμως δεν το θέλουν, οι πουλημένοι που μας κυβερνούν.
Κώστας Π. Μανιάς
