Ο όρος «Πτωχούληδες του Λαού», σε τι διαφέρει από τον όρο «Πτωχούλης (ή Πτωχούληδες) του Θεού»; Απάντηση: Οι πρώτοι αμείβονται επί γης από το Λαό, δια της ψήφου του και της αδικαιολόγητης ανοχής και αντοχής του! Οι δεύτεροι δεν αμείβονται επί της Γής, αναμένοντες (φυσικά ματαίως) να αμειφθούν εις την «Βασιλείαν των ουρανών». Αυτή είναι η διαφορά των δύο «πτωχούληδων». Βεβαίως τους πρώτους, τους αμοίβουν και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι καταστρώνουν επενδυτικά προγράμματα ή διαχειρίζονται μελέτες περιβαλλοντικές και κάθε άλλης μορφής.
Του Α. Χαρχαλάκη
Άκουσα αυτές τις μέρες από τα κανάλια για το «Πόθεν έσχες» των «Πατέρων του έθνους» (το δύστυχο κι αυτό…) και κατάλαβα πολύ καλά, τους λόγους για τους οποίους… προωθούν τα λαϊκά αιτήματα, με στήθεια και πλάτες, αυτοί οι «Πατέρες»… Φυσικά, είναι ηλίου φαεινότερον πως μια Δημοκρατία των Αρίστων, (που γιορτάστηκε προσφάτως η… αποκατάστασή της), τέτοιους στύλους χρειάζεται για να προοδεύει και να γίνεται παράδειγμα προς μίμησιν. Τουλάχιστον στην άμεση γεωγραφική γειτονιά μας, Αφρική και άλλες εξελιγμένες επικράτειες!
Σε μια τέτοια Δημοκρατία, σαφώς, δεν έχουν θέση οι εκπρόσωποι του όχλου, και φυσικά ούτε το τμήμα εκείνο του όχλου που δεν παράγει, αλλά έχει την απόλυτη ανάγκη αυτής της Δημοκρατίας. Όπως γέροντες, βρέφη, παιδιά, ΑΜΕΑ και όλες οι «ειδικές» κοινωνικές ομάδες… Και φυσικά, προκύπτει για όλες αυτές τις κατηγορίες το ερώτημα: Δεν παράγετε παππού, μπέμπη, πιτσιρίκο, μισερέ; Άρα δεν δικαιούστε τίποτε! Και σ’ αυτό συμφωνεί και επαυξάνει και η μεγάλη μητέρα μας η Ευρωπ. Ένωση! «Αν και καθήμενοι – στους σβέρκους μας – ορθώς ομίλησαν» κατά που λέει κι ο όχλος, αυτή η πλέμπα, καλή της ώρα και… σιδεροκέφαλη για όσο θα τη χρειαζόμαστε! Ας πούμε στις εκλογές κι ευρωεκλογές…
Κι εδώ ακριβώς προκύπτει ένα ακόμα ερώτημα: Τα (τεράστια) ιδιοκτησιακά στοιχεία που δηλώνονται μέσω του «Πόθεν έσχες», δικαιολογούν την ενασχόληση με την πολιτική, και τα πολλά και ποικίλα ζητήματα και προβλήματα που αυτή συνεπάγεται; Βεβαίως το ερώτημα ίσως το θεωρήσουν κάποιοι ανόητο, με βάση την ανθρώπινη ανάγκη του ακόρεστου και της δίψας για όλο και μεγαλύτερη ατομική συσσώρευση. Συνοδευτικό του ερωτήματος αυτού, είναι κι ένα άλλο ερώτημα που αφορά τα λαϊκά στρώματα, τον όχλο όπως θάλεγε κι ένας θαμώνας των σαλονιών, πολιτικών και κοσμικών:
Εσείς ταλαίπωροι, εργάτες, αγρότες, μικρέμποροι, «τοκιστές και σουλατσαδόροι», γιατί βοηθάτε με την ψήφο σας στην αύξηση αυτής της συσσώρευσης; Γιατί συχνά αυτοσυστήνεστε πολιτικά: «εγώ είμαι του τάδε… εγώ είμαι του Δείνα…» τρομάρα σας! Που σημαίνει πως δεν είστε του εαυτού σας, ένεκα που, όπως δείχνει, δεν τον εκτιμάτε ούτε τον εμπιστεύεστε… Αυτό είναι κατάντημα λαού που παθιάζεται με μια πολιτική η οποία στην ουσία δεν τον αφορά, ή ακριβέστερα είναι εναντίον του! Είναι φυσικά άκρως λυπηρόν έως αποκαρδιωτικό… ώ πολιτικά αναλφάβητοι… ώ Μεσανατολίτες…
Και δημιουργείται, από το τίποτα, άτομα που πριν δεν τα γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας των… Και τα φτάνετε στο σημείο – συχνά – να λένε αυτό που λέει ένα λαϊκό τραγουδάκι: «Και με οι παππούδες μου ήταν αγρότες» ή «εγώ προέρχομαι από το Λαό, από εργατική οικογένεια, και πονώ για τα προβλήματα της εργατικής τάξης…». Και η εργατική τάξη δέχεται ωστόσο τη μία κατραπακιά μετά την άλλη: Ανεξέλεγκτες απολύσεις, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κ.α.
Και η Αγροτική Τάξη, (που διαρρέει προς τα αστικά κέντρα) ληστεύεται από τους εμπόρους που… νομίζουν πως μαζί με τους παραγωγούς παρήγαγαν τα προϊόντα αυτά! Άρα λοιπόν, όλες αυτές τις τάξεις, τις γνωρίζουν μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, ή… και συντομότερα, όταν δίνουν ο ένας στον άλλο, χτυπήματα «κάτω από τη μέση». Με σιδερογροθιές κατασκευασμένες στα… εργαστήρια της «Ντόυτσε Τέλεκομ», «Ζήμενς», «Μπλακ Μάνεϊ», «υπουργείο πολιτισμού» και άλλων… ευαγών ιδρυμάτων…
Όμως κι αν δεν γνωρίζουν συνεχώς, παρά μόνο κατά (προεκλογικές) περιόδους το λαό, έχουν γνωριμίες στα υψηλά κλιμάκια των επενδυτικών και, χρηματιστηριακών, κύκλων. Ας πούμε των κύκλων που επενδύουν σε χρυσοφόρες περιοχές, ενταγμένες στο «Νατούρα», ή στοχεύουν να επενδύσουν. Φέρ’ ειπείν, έτσι χάριν παραδείγματος, στο Λαφονήσι, στο Κάβο – Σίδερο, στον Κουμαρέ του Γουβερνέτου και αλλού… Το πόσοι θίγονται από αυτές τις στοχεύσεις, είναι δευτερεύον!
Το πρωτεύον είναι το εξής: Σε κάθε επόμενη δήλωση «πόθεν έσχες», να παρουσιάζουν όλο και περισσότερα ιδιοκτησιακά στοιχεία… Κάτι που σαφώς δημιουργεί… γοητεία και μία αίσθηση δέους, στο λαό ή ακριβέστερα σε μία μερίδα του… Που θα κληθεί προσεχώς ή παρα – προσεχώς, να πληρώσει για τη δημιουργία και ανέλιξη αυτών των στοιχείων κι αυτών των επωνύμων ανδρών και ατσίδων! Που ο λόγος τους μετράει στους επενδυτικούς και πολιτικούς κύκλους… «Κοληός και Κοληός από ένα βαρέλι». Και συ λαέ βασανισμένε (και προδομένε) καιρός είναι ν’ αφήσεις τους κοληούς αυτούς στον αδυσώπητο ελληνικό ήλιο, για να βρωμίσουν! Το αξίζουν.
