Έμελλε να το δούμε κι αυτό: Άτομα, κυρίως νεαρά, που εισβάλλουν στα Σούπερ Μάρκετ, αρπάζουν τρόφιμα και τα μοιράζουν στους περαστικούς! Η ιστορία, ή μάλλον ο θρύλος, επαναλαμβάνεται: Ο θρύλος του Ρομπέν, που είχε το ορμητήριό του στα δάση της Αγγλίας, της εποχής του Κρόμβελ, και των αγροτικών επαναστάσεων. Που ήταν ο προστάτης των φτωχών ακτημόνων, ενάντια στους φεουδάρχες. Των οποίων η ανάλγητη και απάνθρωπη πρακτική βέβαια ενάντια στους ακτήμονες «γέννησε» αυτό το θρύλο. Πολύ ωραίο και πολύ ρομαντικό για νάναι αληθινό.
Του Α. Χαρχαλάκη
Όμως οι σημερινοί «μιμητές» αυτού του θρύλου, είναι μία οδυνηρή πραγματικότητα των δραματικών ημερών μας, αν και θα μπορούσε κάποιος να διακρίνει ίχνη ρομαντισμού στις πράξεις των. Τις πρακτικά αδιέξοδες. Πέρα όμως από τις εκτιμήσεις καθενός, και την έγκριση ή την απόρριψη των πρακτικών τους, το γεγονός είναι πως δεν οδηγούν πουθενά. Γιατί το ζήτημα της Ακρίβειας, δεν λύνεται με «ηρωικές» πράξεις, όπως είναι η εισβολή στα Σούπερ Μάρκετ και η διανομή της λείας της εισβολής στον κόσμο.
Μπορεί να λυθεί μόνο με ανθρώπινες τιμές καταναλωτού και επεμβάσεις στην πηγή των προμηθειών, απ’ όπου προέρχονται τα είδη στις προθήκες των Σούπερ Μάρκετ. Πρωταρχικά βέβαια, να λυθεί, κατόπιν διεθνών παρεμβάσεων το ενεργειακό (πετρελαϊκό) πρόβλημα. Που επηρεάζει την παραγωγή αγαθών, είτε αυτά είναι αναλώσιμα (αγροτικά), βιομηχανικά, ηλεκτρική ενέργεια, διαρκή. Διαφορετικά δεν πρόκειται να ανακουφιστεί η κατανάλωση.
Όμως οι περιπτώσεις όπως αυτή των «Ρομπέν των Σ. Μάρκετ» δείχνουν κάτι ανησυχητικό για όλους μας: Πως το μακροχρόνιο της Ακρίβειας, (που το προβλέπουν οι ειδικοί), μαζί με την οικονομική καχεξία, που πηγάζει είτε από ανεργία, είτε από συντάξεις και μισθούς πείνας, θα αρχίσει να προκαλεί αθρόες εισβολές και λεηλασίες στα Σ. Μάρκετ. Κι όχι φυσικά για να… διανέμονται, στη συνέχεια, τα διαρπαγέντα είδη! Μην το δείτε σαν απίθανο ή μακρινό. Ήδη σε μερικές τριτοκοσμικές χώρες, έχουμε τέτοια φαινόμενα.
Που οδηγούν σε αρπαγές, βία, εμπρησμούς, ανθρώπινα θύματα, βίαιες επεμβάσεις κατασταλτικών δυνάμεων και επιβολής καταστάσεων μέχρι εκτάκτου ανάγκης. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά φοβούμαι τέτοιες και χειρότερες εξελίξεις στα χρόνια που έρχονται… Γιατί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι το ισχυρότερο, και η προσπάθεια ικανοποίησής του μπορεί να προκαλέσει τραγωδίες που υπερβαίνουν την ατομικότητα! Σαφώς και η μη ικανοποίησή του μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές εκρήξεις και τραγωδίες, να κάμει το άτομο αγρίμι ενάντια σ’ αυτούς που εμποδίζουν – ή νομίζει πως εμποδίζουν – την επιβίωσή του!
Όπως είπα και πιο πάνω, το ζήτημα είναι αρμοδιότητας διεθνών οργανισμών και φόρουμ. Ξεκινώντας από τον ΟΗΕ, την ομάδα των G8 (οργανισμό τροφίμων), τον ΠΟΕ (παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου) κ.α. Αν πάμε έτσι, με τις ανεξέλεγκτες τιμές του πετρελαίου, και των εξαρτωμένων απ’ αυτό αγαθών, επικρέμεται πάνω μας – διεθνικά – μια απειλή τρομακτική! Που θα ωχριούν μπροστά της ακόμα και της μεγαλύτερης λεηλασίας οι διαστάσεις! Και οι δύο παγκόσμιοι…
Θα ξεσηκώνεται πληθυσμιακή ομάδα ενάντια σε πληθυσμιακή ομάδα, χώρα ενάντια σε χώρα, λαός ενάντια σε λαό. Βάζοντας βέβαια στα υπόψιν και την τρομακτική αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, που «προοδευτικά» θα συντρίψει τα δημογραφικά δεδομένα. Να έχουμε βέβαια υπ’ όψιν, και την ανεπάρκεια νερού και δή πόσιμου. Που ήδη εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτό. Αλλά και νερού για τις ανάγκες της παραγωγής, που ως εκ τούτου δεν δίνουν την απαιτούμενη ποσότητα βρώσιμων αγαθών. Υπερτιμώντας έτσι εξοντωτικά εκείνα που μπαίνουν στη διάθεση της κατανάλωσης!
Οι ειδικοί προβλέπουν και «πολέμους για το νερό» και ήδη βλέπουμε κάποια σημάδια απειλητικά: Φράγμα από κάποιες χώρες, σε ποτάμια που διαρρέουν και επόμενες χώρες… Διαπιστώνουμε δηλαδή πως εκείνες οι χώρες που συγκρατούν με αυτό τον τρόπο υδατικά αποθέματα, οδηγούν σε τοπικές ή ευρύτερες αποσταθεροποιήσεις… Κι αν το πετρέλαιο είναι το αίμα της παγκόσμιας οικονομίας, το νερό είναι το αίμα της ανθρώπινης και περιβαλλοντικής ισορροπίας και ζωής…
Τα μέσα πληροφόρησης, μιλώντας γιαυτούς τους «Ρομπέν», τους χρεώνουν στον «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Με το δεδομένο πως έτσι είναι, ποιο είναι το χρέος των πολιτικών σχηματισμών, των κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων, της εκκλησίας, που από τη μία είναι ένα απέραντο χρυσωρυχείο κι από την άλλη νέμεται τεράστιες εκτάσεις γόνιμων γαιών; Αν είναι για τα λόγια και τα «ο έχων δύο χιτώνας», αυτά δεν κοστίζουν τίποτε! Γιατί όλος αυτός ο πακτωλός ρευστού, θησαυρών, γαιών, αν ένα μόνο μέρος του εισρεύσει στα ταμεία κοινωνικής αντιλήψεως και ασφαλιστικά, θα βοηθήσει να ζήσουν το υπόλοιπον του βίου τους με επάρκεια και αξιοπρέπεια οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι αναξιοπαθούσες κοινωνικές ομάδες!
Κλείνοντας πρέπει να επαναλάβω, πως δεν εγκρίνω πράξεις όπως των «Ρομπέν των Σ. Μάρκετ», γιατί δεν λύνουν το πρόβλημα. Κι επί πλέον προκαλούν τον σκανδαλισμό των κατασταλτικών μηχανισμών. Το πρόβλημα ξεπερνά «ρομαντισμούς» τέτοιου είδους… Άλλα και συνιστά προβλήματα επιβίωσης…
