του Παντελη Μπουκαλα
Αν έχεις τη χρειαζούμενη αυτοπεποίθηση, αν εκτιμάς τη δουλειά σου και ταυτόχρονα είσαι βέβαιος πως όλοι οι υπόλοιποι, μέσα στη μηδενιστική μιζέρια τους, δεν την αναγνωρίζουν, τότε -παλιά μου τέχνη κόσκινο- φτιάχνεις ένα προπαγανδιστικό σποτάκι και αυτοθαυμάζεσαι. Εχει τα πλεονεκτήματά της αυτή η στρατηγική: Ο σεναριογράφος – κειμενογράφος είναι δικός σου και ο σκηνοθέτης της απολύτου εμπιστοσύνης του. Τίποτα λοιπόν δεν σε εμποδίζει να κατασκευάσεις μια ιστοριούλα με κοσμογονικό περιεχόμενο και με αίσιον και ευτυχές τέλος.
Αυτό ακριβώς έπραξε το ΠΑΣΟΚ, για να προπαγανδίσει τους άθλους του με τον τίτλο «είκοσι μήνες αγώνας για την αλλαγή της χώρας μας». Ωστε λοιπόν εκείνη η παλιά «Αλλαγή», με κεφαλαίο το άλφα της, αρκετά στελέχη της οποίας διαθέτουν θώκο και στο τωρινό κυβερνητικό σχήμα (όπως διέθεταν και στην περίοδο του επίσης συνταρακτικού «εκσυγχρονιστικού» εγχειρήματος), ήταν τόσο σπουδαία που πρέπει να την αλλάξουμε… Πρόβλημα, ωστόσο, υπάρχει και με τον υπότιτλο, που δηλώνει ότι «Πετύχαμε ήδη πολλά». Είναι προφανές ότι τον βαραίνει υπέρμετρη σεμνότητα, ίδια κι απαράλλαχτη μ’ εκείνη που έταζε και ξανάταζε εις μάτην η Ν. Δ., η οποία μάλιστα έρχεται σε «αφηγηματική» αντίθεση με την ηρωική μουσική που ντύνει το διαδικτυακό σποτάκι. Γιατί άραγε να επιλεγεί το επίθετο «πολλά», αφορήτου μετριοπαθείας σημαντικό, όταν η συλλογικώς βιωμένη αλήθεια θα έμενε απροσέγγιστη ακόμα κι αν ο προπαγανδιστικός κονδυλοφόρος είχε διαλέξει το «πάρα πάρα πολλά» ή το «αναρίθμητα»;
Αλλά πέρασαν οι καιροί που υπεύθυνος προπαγάνδας ήταν κοτζάμ Λαλιώτης, ένας μάστορας της φενάκης. Τώρα τα πράγματα είναι συμβατικά κι ανέμπνευστα. Εμειναν έτσι έξω από την πρώτη ύλη του σποτ δυο – τρία στιγμιότυπα που με τη συμβολική τους πυκνότητα θα το απογείωναν καλλιτεχνικά και ιδεολογικά. Τι ευφραδέστερο, ας πούμε, από το να ξεκινάει το φιλμάκι με τη φωτογραφία του κ. Παπανδρέου να κρατάει υπερήφανος (όπως ο Μωυσής τις πλάκες του ουράνιου εντολοδότη) ένα μπλουζάκι που του είχαν χαρίσει το 2009 στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν από τις εκλογές. «Η ΕΥΑΘ δεν πωλείται» έγραφε το μπλουζάκι και ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ το ύψωνε παρουσιάζοντάς το σαν ένα από τα άρθρα του νέου «συμβολαίου του με τον λαό». Και όπως είναι παγκοίνως γνωστό, το τίμησε το συμβόλαιο αυτό.
Ενα άλλο στιγμιότυπο που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να λείπει από το σποτάκι, αλλά θα ήταν το καταλληλότερο για το τέλος του, σαν η ανακεφαλαίωση της υπευθυνότητας, είναι η τηλεοπτική δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου, Μάιο του 2010, ότι θα παραιτηθεί πάραυτα αν προκύψει ανάγκη νέων, σκληρότερων μέτρων. Ο άνθρωπος το ’πε και το ’πραξε – και μπράβο του. Κι έτσι, είμαστε πια στον δεύτερο μήνα δίχως υπουργό Οικονομικών. Δεν αποδεικνύει αυτό περίτρανα ότι η «νέα νοοτροπία» είναι ήδη εδώ;
Καθημερινή της 8/6/2011
