Γράφει ο Μανούσος Γ . Δασκαλάκης
“Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί. Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί”.
Στίχοι Αλέκος Παναγούλης, Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Παντού στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, αφαιρούνται δικαιώματα από τον κόσμο της εργασίας, και μειώνεται η φορολογία του κεφαλαίου. Τι να τα κάνετε τα πολιτικά δικαιώματα και τις διακηρύξεις περί ισονομίας ισοπολιτείας προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν, σας αφαιρούν τα κατακτημένα εργασιακά δικαιώματα, όπου με αγώνες και θυσίες έχει κατακτήσει το κράτος πρόνοιας;
«Όπως σ’ όλο τον κόσμο , έτσι κι εδώ, το μεγάλο κεφάλαιο θέλει να φορτώσει στην εργατική τάξη το κόστος της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας και ποινικοποιώντας την απείθαρχη εργατική τάξη». Λόγια που ακούγονται συχνά σήμερα σημειώνει ο δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων της «Κυρ.Ελευθροτυπίας» Αχιλλέας Φακατσέλης,¨ «αλλά αυτή τη φορά στο Γαλλόφωνο Κεμπέκ, των Ανατολικών περιοχών του Καναδά, όπου η κοινωνική ανυπακοή αρχίζει να παίρνει σάρκα, και οστά διατυπώνοντας την αυστηρή κριτική της απέναντι στην τοπική κυβέρνηση, που -όπως άλλωστε έχουν κάνει όλες οι κυβερνήσεις, στον δυτικό κόσμο-προωθεί οδυνηρά και αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας».
Δηλαδή το κεφάλαιο δεν πάσχει από κοινωνικές ευαισθησίες. Όταν παράγει κέρδη από την υπεραξία των εργαζομένων, τα καρπούται σχεδόν μονομερώς, την κρίση όμως που το ίδιο, το κεφάλαιο με την αρπακτικότητα του δημιούργησε, την φορτώνει στους εργαζομένους βγάζοντας την ουρά του απέξω. Στις Η.Π.Α το «Αμερικάνικο όνειρο» γίνεται εφιάλτης. «Μετά το Ουισκόνσιν, πάνω από δέκα πολιτείες προχωρούν στη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και απαγόρευση των απεργιών. Διανοούμενοι όπως ο γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι, και προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, όπως ο σκηνοθέτης Μάϊκλ Μουρ, μιλούν ήδη για εκκολαπτόμενο ταξικό πόλεμο στις Η.Π.Α».
Στον σημερινό κόσμο οι μεγάλες δυνάμεις είναι καπιταλιστικές και ανταγωνίζονται μεταξύ τους, και μεταξύ των αναδυομένων δυνάμεων της Ασίας, για το μοίρασμα των πρώτων υλών στην Αφρική, και στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και στην πτώση του εργατικού κόστους για να ανταγωνιστούν, οι δυτικές δυνάμεις τις Ασιατικές, Κίνα, Ινδία , την Ευρασιατική Ρωσία, την λατινοαμερικάνικη Βραζιλία. Κάποτε ο κομμουνισμός -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε -ήταν ελκυστικός στα μάτια των μαζών της αδικημένης εργατικής τάξης και σε μεγάλο μέρος των διανοουμένων. Σήμερα ο εφαρμοσμένος σοσιαλισμός που δεν έγινε ποτέ κομμουνισμός εξέπνευσε, από τα λάθη του και την απολυταρχικότητα του.
Ο Καθηγητής Φουκουγιάμα προέβλεψε «το τέλος της ιστορίας» την οριστική επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός ανεξέλεγκτος και μόνος μετασχηματίσθηκε σε καζινοκαπιταλισμό , δηλαδή κερδίζει τζογάροντας, χωρίς να παράγει. Το σύστημα βρέθηκε στην μεγαλύτερη κρίση του, μετά το κραχ του 1929.
Βρισκόμενο σε αδιέξοδο επιτίθεται στα εργασιακά δικαιώματα. Εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά. Να ανοίξει νέους δρόμους μέσα από τα σκοτάδια που πνίγει την κοινωνία, η αρπακτικότητα του μεγάλου κεφαλαίου. Δρόμους με δημοκρατία με πολυφωνία , με ελευθερία ,με λαϊκή συμμετοχή. Οι παλιοί δρόμοι οδήγησαν σε αδιέξοδο. Αυτό είχε συνέπειες για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Διότι οδήγησε σε οπισθοδρόμηση τις δυνάμεις της εργασίας και σε ήττες. Η ήττα πληρώνεται πολύ ακριβά σήμερα από τι λαϊκές δυνάμεις. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά ν` ανασυνταχτούν οι εργαζόμενοι μέσα και από τα κοινωνικά κινήματα για νέους αγώνες.
