Το καλοκαίρι του 1974 η Κύπρος βρισκόταν στις φλόγες. Τις πρωϊνές ώρες της 20ης Ιουλίου, μιά μεγάλη Τουρκική αποβατική δύναμη εισέβαλε στο βόρειο τμήμα του νησιού, με αφορμή το πραξικόπημα απο μερίδα Ελλήνων αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ κατά του προέδρου της Κύπρου Μακαρίου. Το πραξικόπημα είχε εκδηλωθεί μιά εβδομάδα πριν, και η κύρια δικαιολογία που επικαλέστηκε η Τουρκία για την εισβολή της στην Κύπρο, ήταν ο κίνδυνος που διέτρεχε η Τουρκοκυπριακή μειονότητα του νησιού, απο την αλλαγή καθεστώτος, παρ’ ότι οι αψιμαχίες του πραξικοπήματος περιορίστηκαν στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα χωρίς σε καμιά περίπτωση να απειληθούν οι Τουρκοκύπριοι.
Οι πραγματικοί λόγοι της εισβολής βέβαια, ήταν οι βλέψεις που ανέκαθεν είχε η Τουρκία για την Κύπρο, και η προστασία των Τουρκοκυπρίων ήταν το πρόσχημα που προέβαλλε για να νομιμοποιήσει τις εκάστοτε επεμβάσεις της. Αρκετές φορές εξάλλου στο παρελθόν είχε απειλήσει με απόβαση στο νησί. Είναι γνωστό άλλωστε, οτι η προετοιμασία της Τουρκίας για την εισβολή είχε αρχίσει πολύ πριν την εκδήλωση του πραξικοπήματος. Σκοπός της σημερινής μας συνάντησης δεν είναι να παρουσιάσουμε τις πολιτικές ή τις στρατηγικές παραμέτρους της Τουρκικής εισβολής και της κατοχής του νησιού από τους Τούρκους. Είναι ο φόρος τιμής στον ήρωα Μανόλη Χατδηδάκη που δολοφονήθηκε, ενώ ασκούσε το καθήκον του στην Αμμόχωστο στις 22 Ιουλίου το 1974.
Ο Μανόλης Χατζηδάκης γεννήθηκε στο Καλάμι του Δήμου μας το 1927 και ανδρώθηκε μέσα στις κακουχίες εκείνης της εποχής. Τελείωσε αριστούχος από το Γυμνάσιο Βάμου. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων με ειδικότητα πυροβολικού με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού και είχε εκπαιδευτεί ως χειριστής εναερίων παρατηρητηρίων του Πυροβολικού. Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου υπηρέτησε στη Β. Ελλάδα αποκτώντας όλα τα παράσημα της Ελληνικής Πολιτείας. Διακρίθηκε για την τιμιότητα του, την εργατικότητα, την φιλοτιμία, τη γενναιότητα. Υπήρξε νομοταγής και ευπατρίδης.
Η υπερβολική ευσυνειδησία του, η αφοσίωση του στο καθήκον του και ο Δημοκρατικός του χαρακτήρας συνετέλεσαν στο να συγκρουστεί με αντιδραστικούς κύκλους με αποτέλεσμα κάποια περίοδο να έχει βρεθεί και εκτός στρατεύματος. Παρότι είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον από πολύ νωρίς να υπηρετήσει την πατρίδα από το δύσκολο μετερίζι της Κύπρου το αίτημα του έγινε δεκτό μόλις τις παραμονές του πραξικοπήματος αναλαμβάνοντας τη Διοίκηση της 173 Μονάδος Πυροβολικού.
Στις επιχειρήσεις της 22ης Ιουλίου, σύμφωνα με μαρτυρία του αδελφού του Ελευθερίου, προκειμένου να καταληφθεί ένας θύλακας των Τούρκων στην περιοχή της Αμμοχώστου εντοπίστηκε στην υπηρεσία του καθήκοντος και πυροβολήθηκε θανάσιμα. Το χώμα της Κύπρου για την οποία αγωνίστηκε ακόμα τον φιλοξενεί παρότι η οικογένεια του σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει εκφράσει την επιθυμία να τον πάρει κοντά της.
Αλλά όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης στον επιτάφιο του Περικλή
«Ανδρών επιφανών, πάσα γη τάφος.»
1974 – 2008, 34 χρόνια μετά είμαστε όλοι εδώ παρόντες. Όπως κάθε χρόνο έτσι και τώρα βρισκόμαστε εδώ αυτόπτες μάρτυρες μιας σεμνής τελετής ,που αφήνει στη καρδιά και τη ψυχή μας τα ίδια συναισθήματα, στην ίδια ένταση λες και ο χρόνος τα έχει αφήσει ανεξίτηλα. Αυτό είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει γιατί οι ήρωες μένουν για πάντα στη ψυχή και στο νου των ανθρώπων για να χαράσσουν δρόμους και να δίνουν το παράδειγμα και το πρότυπο της ανιδιοτέλειας σε μια εποχή που οι θεσμοί δοκιμάζουν κρίση και οι ανθρώπινες αξίες ευτελίζονται καθημερινά.
Υποκλινόμαστε λοιπόν στην μνήμη του ήρωα μας, θαυμάζομε την ανδρεία του και τον ηρωισμό του. Ο ήρωας που τιμάμε σήμερα είναι ένα σύμβολο για το Δήμο μας που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τη νεότερη γενιά και φωτεινό παράδειγμα για κάθε άνθρωπο που αγωνίζεται για το κοινό καλό και τις ανώτερες αξίες. Σε αυτό το νευραλγικό σπάνιο μπαλκόνι της φύσης, ο ήρωας στέκεται αγέρωχος στο μετερίζι της μνήμης και της υπενθύμισης του χρέους σε πείσμα των όποιων επεκτατατικών βλέψεων, αυτών που δημιούργησαν το έγκλημα της Κύπρου.
