Εκεί που ο δυτικός καπιταλισμός είχε οδηγήσει τα πράγματα, νομοτελειακά μια ημέρα η κρίση θα έπληττε τον δυτικό κόσμο.
Για να θέλει τον παγκόσμιο πλούτο υπό τον έλεγχό του, για πολλές δεκαετίες, ίσως για ένα ολόκληρο αιώνα, εξαγόραζε συνειδήσεις στον πολιτικό κόσμο των χωρών που είχε βάλει στο μάτι.
Και είχε βάλει στο μάτι όλες τις χώρες που είχε κάτω από τον οικονομικό του έλεγχο. Ας θυμηθούμε σε περασμένες δεκαετίες την αμερικανική ΛΟΚΧΙΝ, που διαβάζαμε τότε και το όνομα Έλληνα πρωθυπουργού, που οι οπαδοί του σήμερα στη μνήμη του, θέλουν να τον αποκαλούν «εθνάρχη». Τότε όμως οι ειδήσεις ελέγχονταν πιο τέλεια από το σύστημα, και το θέμα πνίγηκε στη γέννησή του. Η οικονομική φούσκα λοιπόν, εκεί που την είχαν φέρει, μια μέρα θα έσκαγε, και από μία ευδαιμονία πλούτου που είχαν μάθει τον κόσμο να ζει, για να κάνουν πιο εύκολα τις βρώμικες δουλειές τους, θα τον έριχναν στα τάρταρα μιας οικονομικής κρίσης, για να του μαζέψουν τα λουριά που με περίσσια τέχνη, και περισπούδαστη μαεστρία, τον είχαν αμολύσει.
Εκείνο όμως που συντόμευσε την τεχνητή οικονομική κρίση, είναι η έλευση του πιο ηλίθιου ηγέτη που έχει να θυμάται η Ανθρωπότητα, και που ακούει στο όνομα Μπους ο νεότερος. Αυτός ο μοιραίος άνθρωπος, το Ανθρωπόμορφο Τέρας, ο Πιθηκάνθρωπος, που όπως μας λένε, οι εγκληματικές του πράξεις κατά της ανθρωπότητας, κατά του πλανήτη, υπαγορεύονταν απευθείας από το Θεό, φαίνεται του υπαγόρευση και την παγκοσμιοποίηση, που θα έφερνε τους πάτρονες του παγκόσμιου πλούτου, σε μια αληθινή οικονομική κρίση.
Γιατί η κρίση που περνούμε σήμερα είναι αληθινή, όλο που δε μας το λένε. Δε μας λένε την αλήθεια από πού προέρχεται η κρίση, γιατί αν μας το πούνε, τότε θα πρέπει να μας πούνε, και σε ποια οικονομική εξαθλίωση, θα πρέπει να μας φέρουν, για να ξεπεραστεί. Για να σταματήσουμε στην κατηφόρα που τρέχουμε, χωρίς κανένα φρένο.
Ο παρανοϊκός Μπους λοιπόν, πίστεψε για μια στιγμή πως με την παγκοσμιοποίηση, θα έβαζε τον Τρίτο Κόσμο που είχαν προηγουμένως καταδικάσει σε εξαθλίωση, στην παγκόσμια κατανάλωση. Θα έβαζε δηλαδή τα παραγόμενα από την καπιταλιστική βιομηχανία προϊόντα, σε μια παρθένα αγορά πεινασμένων. Οι σκέψεις όμως του παρανοϊκού ηγέτη γύρισαν μπούμερανγκ, για την ακριβή βιομηχανική παραγωγή της Καπιταλιστικής Δύσης. Η Κίνα με τα μιλούνια παραγωγικού δυναμικού, με το άνοιγμα της παγκόσμιας αγοράς – με την παγκοσμιοποίηση – εισέβαλε δυναμικά, επιθετικά, κατακλύζοντας τη δυτική αγορά, με φθηνά, πάμφθηνα προϊόντα, εκτοπίζοντας από τη δυτική κατανάλωση, όλα τα ακριβού κόστους δυτικά προϊόντα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το κλείσιμο των μονάδων παραγωγής, και την καταδίκη των εργαζομένων στην ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση. Αυτή είναι η αλήθεια που επιμελώς μας την κρύβουν. Και μας την κρύβουν για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι πως αν μας πούνε την αλήθεια, θα πρέπει να μας ομολογήσουν πως η κρίση θα περάσει, όταν τα προϊόντα της δύσης γίνουν ανταγωνιστικά έναντι των Κινέζικων, και πως για να γίνει αυτό, θα πρέπει το βιοτικό επίπεδο του ευρωπαίου εργαζόμενου, να φθάσει στο επίπεδο του Κινέζου, και πως το βιοτικό επίπεδο του Κινέζου εργαζόμενου, είναι όμοιο με εκείνο της δεκαετίας του πενήντα για τους Ευρωπαίους. Ο δεύτερος λόγος είναι πως δε θέλουν να παραδεχτούν δημόσια, πως η εισβολή της Κίνας στην Ευρωπαϊκή αγορά μας έφερε την κρίση. Η κρίση λοιπόν, όπως ήρθαν τα πράγματα, ήταν αναπόφευκτη. Δεν ήταν όμως απαραίτητο να μας βρει με τόσα δυσβάσταχτα χρέη, αν δε μας κυβερνούσαν τα τελευταία τριάντα χρόνια κλέφτες.
Και σήμερα όμως, με όλα τα δεινά που περνά η Ευρώπη, η χώρα μας έχει τέτοιες ιδιαιτερότητες, που δεν δικαιολογούν να είναι ο παρίας της Ευρώπης. Στην κατάντια αυτή τη φέρανε η ανικανότητα των πολιτικών μας. Οι κλεψιές των πολιτικών και πέριξ αυτών, φέρανε την Ελλάδα μας και τους πολίτες της σ’ αυτό το οικονομικό χάος και την κοινωνική ανυποληψία. Δεν πρόκειται λοιπόν να σταματήσει η οικονομική αφαίμαξη των πτωχών αν δε φέρουν το επίπεδό τους στη δεκαετία του πενήντα, γιατί αυτό είναι και το επίπεδο των Κινέζων πτωχών. Και αφού η παγκόσμια οικονομία σήμερα είναι σαν δύο συγκοινωνούντα δοχεία, όλοι οι πτωχοί του πλανήτη θα πονούνε το ίδιο. Στο σημείο αυτό, μπαίνει ένα αμείλικτο ερώτημα: θα μπορούσε η χώρα μας να έχει σήμερα μια καλύτερη μέρα; Σαφέστατα ναι. Τη χώρα μας η κρίση τη βρήκε σε μια μεγάλη και συνεχώς αυξανόμενη ανάπτυξη. Αν τον παραγόμενο πλούτο, από αυτή την ανάπτυξη, δεν τον διαχειριζότανε κλέφτες και βέβαια θα ήταν σε καλύτερη μοίρα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που η χώρα μας μπορούσε νάναι σε καλύτερη μέρα, αν οι πολιτικοί μας δεν ήταν άνευ όρων πουλημένοι στους απατεώνες της Δύσης. Σ’ αυτές τις δύσκολες ημέρες, τα συμφέροντα της χώρας μας, έλαχε να ταυτίζονται με εκείνα, μιας μεγάλης χώρας της Κίνας. Οι πουλημένοι όμως πολιτικοί μας, τα απεμπόλησαν κι αυτά.
Κώστας Π. Μανιάς
