Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση συνεχώς θα επιδεινώνεται και διαρκώς θα βαθαίνει με αρνητικές επιπτώσεις για τον Ελληνικό Λαό. Απαιτεί, καταρχήν, κοινή αντιμετώπιση. Είναι σαφές ότι και άλλα ζητήματα μείζονος σημασίας (παιδεία, έννομη τάξη, δημόσια διοίκηση) απαιτούν συναντίληψη. Είναι, επίσης, σαφές ότι και θέματα μέγιστης σημασίας (διαχείριση εθνικών θεμάτων και πανεθνική προπαρασκευή για τη διαφαινόμενη όξυνσή τους στο μέλλον) «λείπουν» από την ατζέντα των κομμάτων εξουσίας. Δεν είναι καθόλου δύσκολο ο τόπος από τη μια μέρα στην άλλη να βρεθεί σε δραματικά οικονομικά αδιέξοδα και, συνακόλουθα, σε εθνικά αδιέξοδα.
Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
Και, τότε, η ευθύνη θα ανήκει στο σύνολο της ηγεσίας της χώρας (οικονομική, πνευματική, ιδιαίτερα όμως την πολιτική). Η τελευταία φαίνεται ότι δεν βλέπει την πίσω από το βουνό αθέατη πλευρά. Για να αντιμετωπίσει η πολιτική ηγεσία τις κρίσιμες περιστάσεις απαραίτητη προϋπόθεση είναι η πλήρης εθνική συνεννόηση και η μίνιμουμ πολιτική συναίνεση.
Και αν αυτές οι προϋποθέσεις–συγκλίσεις, δεν είναι «εφικτές» σε ζητήματα τα οποία «χωρίζουν» τα κόμματα εξουσίας οι δήθεν διαφορετικές πολιτικές θέσεις, ας υπάρξουν τουλάχιστον συγκλίσεις στα μείζονος σημασίας ζητήματα της εγκληματικότητας και της ασφάλειας. Δεν είναι δυνατόν τα κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα της εξουσίας, να μένουν αδρανή, απαθή αναποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας η οποία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Το αίσθημα του φόβου τείνει να γίνει συλλογικό και ατομικό βίωμα. Και οι κοινωνίες αλλά και τα άτομα που κυριαρχούνται από το αίσθημα του φόβου δεν αισθάνονται ούτε ασφαλείς ούτε ελεύθεροι. Και δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δουλείας από τη δουλεία του φόβου. Τα έννομα αγαθά του πολίτη, τα ατομικά, περιουσιακά και άλλα δικαιώματα πρέπει να τελούν υπό την εγγύηση της πολιτείας.
Παρατηρείται, επίσης, ότι μαζί με τη γενίκευση της εγκληματικότητας του κοινού ποινικού δικαίου, επανέκαμψε και η ειδική εγκληματικότητα, δηλαδή η τρομοκρατία. Μια τρομοκρατία πολύμορφη, πολιτικά ά-στοχη, ιδεολογικά τυφλή, με στόχευση τα ανυποψίαστα όργανα της δημόσιας τάξης, όργανα, δηλαδή, άνευ πολιτικής ευθύνης.
Μπροστά στα γενικά και ειδικά φαινόμενα της εκτεταμένης εγκληματικότητας, ο πολιτικός κόσμος δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε την πολυτέλεια να διαφωνεί. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη λήψης όλων των αναγκαίων μέτρων «εν ομοφωνία» τόσο για την πρόληψη όσο και για την καταστολή του φαινομένου. Πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη. Και, πρέπει επίσης, να υπάρξει μια κοινή πολιτική στην αντιμετώπιση της αθρόως συρρέουσας λαθρομετανάστευσης.
Να υπάρξει, επίσης, η χάραξη μιας σθεναρής και αποφασιστικής πολιτικής για την αντιμετώπιση των μεγίστης σημασίας εθνικών μας θεμάτων, (Κυπριακό, Αιγαίο, Σκοπιανό). Είναι τυχαίο ότι λείπει από την «ατζέντα» των κομμάτων εξουσίας η διαχείριση, αυτών των κρίσιμων ζητημάτων του ΄Έθνους στη βάση του αδιαπραγμάτευτου του ανυποχώρητου σε ό,τι αφορά την προάσπιση των εθνικών μας δικαίων; Είναι δυνατόν τη στιγμή που η Τουρκία προωθεί στο διπλωματικό και στρατιωτικό πεδίο τα στρατηγικά σχέδια της επεκτατικής της πολιτικής, εμείς, να κατατρωγόμαστε μα στείρες αντιπαραθέσεις; Χωρίς, αντίστοιχα, την άμυνά μας στα ανάλογα πεδία και χωρίς την αναγκαία προπαρασκευή για την ενίσχυση του εθνικού φρονήματος του λαού, την ομοψυχία και την συνοχή του; Πρέπει να εμπεδώσουμε στην συνείδηση του Λαού την εθνική αυτοπεποίθηση, Και δεν το κάνουμε. Γιατί;
Είναι δυνατόν, τη στιγμή που οι από βορρά αλλά και οι εξ ανατολών γείτονες διαπαιδαγωγούν τη νεολαία τους με εθνικό όραμα, την εμπνέουν με αισιοδοξία, την εκπαιδεύουν μα προοπτική και εθνικούς στόχους, εμείς να την έχουμε παραιτημένη από οράματα, χωρίς προοπτική και χωρίς πνευματική προετοιμασία για να διαδραματίσει στο μέλλον τον εκ προορισμού ιστορικό ρόλο του ελληνισμού;
Η διαλυμένη παιδεία είναι ευθύνη του πολιτικού κόσμου με την συνέργεια και μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Συζητώντας, προσφάτως, με διανοούμενο μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, μου έλεγε ότι στην Ευρώπη η διανόηση στην πλειοψηφία της, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη επίσης, δεν κατανοεί πως είναι δυνατό να υπάρχει κατοχή σε κράτος μέλος της Ε.Ε. (Κύπρος) από χώρα, δηλαδή την Τουρκία, που θέλει να ενταχθεί στην Ε.Ε. και να μην αντιδρά κανείς τους, τους είναι ασύλληπτο το γεγονός αυτό. Είναι επίσης ακατανόητο στους ίδιους πνευματικούς χώρους το «causus belli» της ίδιας χώρας απέναντι στην Ελλάδα. Και, ακόμα δεν ανέχονται τον λεγόμενο αλυτρωτισμό του κρατιδίου των Σκοπίων σε βάρος της χώρας μας μιας χώρας της οποίας ο πληθυσμός και στο βόρειο τμήμα της είναι αμιγώς και συμπαγώς ελληνικός. Και ενώ αυτές οι καταστάσεις είναι ακατανόητες στην Ευρώπη, είναι εξίσου ακατανόητο πως η ελληνική διπλωματία στη διαχρονική και διακομματική της πορεία δεν τις έχει αξιοποιήσει .
Κατοχή της Κύπρου, Causus belli, Αλυτρωτισμός, τρία πανίσχυρα όπλα στα χέρια της Ελλάδας αντί να αποτελούν την αιχμή του δόρατος της εξωτερικής μας πολιτικής παραμένουν αναξιοποίητα και αχρησιμοποίητα. Από την εποχή των Ιμίων και της Μαδρίτης οδεύει η χώρα σε μια πολιτική ενδοτισμού, συμβιβασμού και υποχωρητικότητας, με στόχο τον κατευνασμό της γείτονος. Όμως, η πολιτική αυτή επιφέρει τα αντίθετα, από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Υπάρχει ανάγκη επαναπροσδιορισμού στην κατεύθυνση της κατοχύρωσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, τα οποία συμπίπτουν με τα εθνικά μας σύνορα, αλλά και ανάγκη προώθησης των πολιτιστικών και πνευματικών μας αξιών, οι οποίες φέρουν τη σφραγίδα του ελληνισμού, χωρίς σύνορα. Είναι η ώρα της εθνικής μας αφύπνισης, της πατριωτικής αυτογνωσίας για την απόκρουση των κινδύνων που είναι ορατοί. Πρέπει να συνειδητοποιήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου, ότι όταν η ιστορία της αναθέτει την ανάληψη εθνικής ευθύνης για την αντιμετώπιση κρισίμων ζητημάτων, δεν μπορεί να μεταθέτει την ευθύνη αυτή στις γενιές του μέλλοντος. Δεν μπορεί να μεταβιβάζει την εθνική κληρονομιά βεβαρημένη, υποθηκευμένη στις γενιές του αύριο.
Αυτό αποτελεί εθνική ατολμία. Και αυτή την ατολμία, αυτή τη δειλία η ιστορία θα την καταλογίσει. Ας συνέλθουμε όλοι πριν είναι αργά. Τρέμω με τη σκέψη, ότι στο όχι μακρινό μέλλον οι γενιές των Ελλήνων θα καταριόνται για την παρακμή τους, για την κακοδαιμονία τους, εκείνους που κυβέρνησαν τον τόπο στο τέλος του 20ου και στην αρχή του 21ου αιώνα. Και μάλιστα θα τους καταριόνται με σπασμένα ελληνικά.
*Ο Παναγιώτης Κρητικός είναι Πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» και πρ. Αντ/ος της Βουλής
