Του παπά Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
«Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον κύριον, ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού»
Η λειτουργία μας, στην ορθόδοξη παράδοση και ζωή της αγίας μας εκκλησίας, είναι πράξη δικαίωσης του ανθρώπου. Λειτουργικά αποκαλύπτεται το σκοτεινό παρασκήνιο του κακού, σε όλες τις εκφάνσεις του και προπάντων αναδείχνεται, το πραγματικό του πρόσωπο, πάνω στο οποίο αποτυπώνονται ξεκάθαρα οι φονικές του προθέσεις κατά του ανθρώπου.
Φυσικά έτσι ισχυροποιείται η θέση του ίδιου του ανθρώπου, ο οποίος, όσο καλλίτερα γνωρίζει τους πραγματικούς του εχθρούς, τόσο, όχι μόνο προφυλάσσεται απ’ αυτούς, αλλά και τους αντιμετωπίζει νικηφόρα.
Λειτουργικά, φωτίζονται όλες οι δομές και οι πλευρές της ζωής του υλικού και του πνευματικού κόσμου και ανοίγεται διάπλατα ο δρόμος προς την εν χριστώ τελείωση και ολοκλήρωση. Πρόκειται για το φυσικό δρόμο, που, κάθε μια και καθένας μας έχει να διατρέξει, γιατί άνθρωπος «φύσει ορέγεται του ειδέναι».
Ο δρόμος το κακού, της αμαρτίας και του θανάτου, είναι «παρά φύσει οδός» που οδηγεί στο αδιέξοδο της υποταγής, του ευτελισμού και διασυρμού του ανθρώπινου προσώπου.
Στο δρόμο αυτό βρίσκεται οποιοσδήποτε από μας, σε μια στιγμή ταραχής, δειλίας, φόβου, αμάθειας και θράσους, αναζητώντας την ικανοποίηση κάθε αλόγιστης επιθυμίας μας.
Φυσικά η κατάληξη είναι οδυνηρή: Διάψευση, απογοήτευση, απατηλότητα και απελπισία, γεύση πίκρας, πόνου, οδύνης και θανάτου.
Η λειτουργία μας είναι πράξη πιο φωτεινή και από τον παράδεισο. Δεν υπάρχουν λειτουργικές σκιές να καλύψουν το πρόσωπο του πονηρού. Είναι όλα φωτεινά και φωτόμορφα και ο πιστός ζει μέσα στη λειτουργία την ίδια την παρουσία του Χριστού και των Αγίων.
Η δικαίωση μας βρίσκεται στο Χριστό που, όχι μόνο πεθαίνει για χάρη μας, πεθαίνει αντί για μας, «Λύτρον αντί πολλών».
Ο πονηρός, ο αρχέκακος εχθρός του ανθρώπου, όχι μόνο δε μας δικαιώνει, μας αδικεί σε βαθμό κακουργήματος, προκαλεί το θάνατό μας για να κάνει το κέφι του. Γελά για το κακό που μας βρίσκει και χαίρει στο πένθος και στη θλίψη μας.
Η θυσία του Χριστού ξεπλύνει όλους τους ρύπους από τα βάθη της ύπαρξής μας, από τα νύχια ως την κορυφή και μας ξαναδίνει να φορέσουμε τη στολή την πρώτη, την άφθαρτη, την απαλλαγμένη από την αμαρτία, την ακτύπητη από τον πονηρό.
Είναι άμεση ανάγκη να εννοήσουμε ότι η πρόληψη από κάθε μορφή εξάρτησης, δεν είναι θέμα κάποιων μεθοδευμένων ενεργειών ή ψυχολογικής αντιμετώπισης, είναι υπόθεση λειτουργικής δικαίωσης.
Χρειαζόμαστε παραδείγματα; Τα ‘χουμε.
Ο Άγιος δεν έχει τη θανάσιμη περιέργεια, όχι να διακινήσει, ουδέ καν να δοκιμάσει τα ναρκωτικά. Ο Άγιος δεν έχει επίσης τη λαιμαργία της καθολικής αρπαγής των αγαθών της παραγωγής και του πολιτισμού.
Οι Άγιοι είναι εγκρατείς και ολιγαρκείς. Δεν είναι πλεονέκτες.
Ο Άγιος, σε καμία περίπτωση, δεν έχει τον αυταρχισμό της επικυριαρχίας πάνω στους άλλους, την άσκηση της τυραννικής εξουσίας, καθώς πράττουν «οι άρχοντες των εθνών που κατακυριεύουσιν αυτών».
Ο δικαιωμένος άνθρωπος, έχει πληρότητα ζωής, ζει την κοινωνία της αγάπης, κοινωνεί και χορταίνει με την τροφή της όντως ζωής και κοινωνίας, της θεανδρικής και τριαδικής κοινότητας της αιώνιας εκκλησίας των ουρανών, η οποία λειτουργεί από αιώνων για χάρη μας και στον κόσμο.
Τρέφεται με τις σάρκες και το αίμα του Ιησού Χριστού, «το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».
Λειτουργικά τρεφόμαστε όλοι με το μάννα του ουρανού, την τροφή της αιωνιότητας.
Η λειτουργική μας θωράκιση είναι τόσο ισχυρή, που αποτελεί το φόβο των σκοτεινών δυνάμεων του κακού, του πονηρού και του θανάτου.
Είναι το κόκκινο πανί όλων των αιρετικών και των συνεργατών όλων των σκοτεινών κύκλων που επενδύουν στις παραθρησκείες, τις παρεκκλησιαστικές κινήσεις και οργανώσεις ή ξεθάβουν φιλοσοφικά εφευρήματα, από αιώνων ξεπερασμένα στη ντόπια και τη διεθνή αγορά, προκειμένου να πλήξουν την Ορθοδοξία και κατεξοχήν τη λειτουργία της αγίας μας Εκκλησίας.
Ξέρετε γιατί:
Γιατί η λειτουργία μας ξεσκεπάζει και φωτίζει την αλήθεια, ομορφαίνει και λαμπρύνει τη ζωή, δίνει ζωή από την αληθινή ζωή του Θεού, και όχι μόνον.
Παραμερίζει και πετά στην άκρη τα ξυλοκέρατα των χοίρων, που μας προσκομίζουν ως νέα τροφή ζωής για τη νέα τάξη πραγμάτων, που τάχα ονειρεύονται να μας επιβάλλουν.
Παραμερίζει επίσης και επιστρέφει ως ανεπιθύμητες, τις πράγματι ανυπόφορες, βρώμικες αναθυμιάσεις των πονηρών πνευμάτων του διεθνούς αποκρυφισμού τα οποία «φρίσσουν και αφρίζουν», εναντίον μας.
Στην ορθόδοξη παράδοσή μας λειτουργούμε τη δικαίωση και τον αγιασμό του ανθρώπου, από τη γη ως τον ουρανό, τη χαρά της ζωής και την κοινωνία της αγάπης και οικοδομούμε την πολιτεία του Θεού και των αγίων στην απόλυτη αρμονική ενότητα γης και ουρανού, θείου και ανθρώπινου.
Η δημιουργία όλη, στο σύνολό της, στις ορατές και αθέατες πλευρές της, είναι για να χαιρόμαστε τη ζωή.
