Ο πρωταθλητισμός είτε θέλομε είτε δεν θέλομε περιέχει βεντέτα. Περιέχει είδωλα, περιέχει «μαστούρωμα». Περιέχει αυταρέσκεια, περιέχει πολλά περιέχει. Όμως δεν γίνεται αλλιώς. Είναι μια μορφή «απληστίας» με ηθικούς αυτουργούς το πλήθος, τους θαυμαστές, τους καταναλωτές του χαβαλέ και των εντυπώσεων και κάποτε, όπως στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις ίδιες τις πολιτείες. Ας μην κρυβόμαστε, και στην αρχαιότητα γίνονταν μασκαραλίκια. Όσο για το ντόπιν; Αυτό για να καταργηθεί θα πρέπει να καταργηθεί πιο πρώτα ο πρωταθλητισμός. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ ούτε πρόκειται να γίνει. Ο καθένας ας κάνει τις επιλογές του.
Στο τέλος – τέλος κανένα ντόπιν και καμμιά ουσία δεν πρόκειται να αντικαταστήσει την έκφραση που παίρνουν και την προσπάθεια που καταβάλλουν αυτά τα θηρία, για να φτάσουν στο βάθρο. Αν μάλιστα, όπως και στην πολιτική, διαθέτουν στυλ και σημαντική προσωπικότητα, τότε στο διάολο και τα ντόπιν και το βάθρο. Και ο χαβαλές που γίνεται αυτές τις μέρες; Γιατί γίνεται; Για την αναγνωσιμότητα γίνεται και για την τηλεθέαση. Αλλά και για τις ενδιάμεσες διαφημίσεις!
Φυσικά, αν ακολουθήσουν θάνατοι, τότε το σκηνικό θ’ αλλάξει. Πως; Θα φοβηθούν οι πρωταθλητές και δεν θα παίρνουν ούτε ασπιρίνη.
ΦΩΤΗΣ
