……………………………….
………………………………..
Πάντα ο τύραννος στη μαύρη
μαρτυρική γεωγραφία μας
ξετρύπωνε κάποιον βορβορώδη
πτυχιούχο λογά που θα σκόρπαγε ψέματα
και θα ‘λεγε: «Ο Γαληνότατος,
ο Δημιουργός, ο Μέγας Δημόσιος Ανήρ
που μας κυβερνά» και θα γλιστρούσε
ανάμεσα στο πορνεμένο μελάνι
τα μαύρα ληστρικά του νύχια.
Όταν θα έχει φαγωθεί το τυρί
κι ο τύραννος θα πέσει μες στην κόλαση
ο Ποβλέτε εξαφανίζεται,
ο Ντελάνο «Κόκε» γίνεται καπνός,
το σκουλήκι γυρνάει ξανά στην κοπριά,
περιμένοντας την αισχρή ρόδα
που παίρνει και φέρνει τυραννίες,
για να εμφανιστεί χαμογελαστός
μ’ έναν φρεσκογραμμένο λόγο
για τον τύραννο που σκάει μύτη.
Γι’ αυτό, λαέ, πριν από κάθε άλλον,
βρες το σκουλήκι, ξέσκισέ του την ψυχή,
και το λειωμένο υγρό της,
ας είναι η στερνή γραφή του,
ο αποχαιρετισμός ενός μελανιού
που θα το σβήσουμε από τη γη.
