Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, το Σαββατοκύριακο που πέρασε πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού της κατά κόσμο Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π. Αυτή η Ομοσπονδία είναι το ανώτερο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών πανεπιστημίου. Αυτός ο συνδικαλιστικός φορέας δρα στο Ηράκλειο μέσα από τον Ενιαίο Φορέα Διδασκόντων Ηρακλείου, που στην ουσία εκπροσωπεί του καθηγητές του Ηρακλείου.
Τα τελευταία 4 χρόνια αυτή η Πανελλήνια Ομοσπονδία βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο μια παράξενης συμμαχίας. Από τη μια οι νοσταλγοί του «Στάλιν» και άλλων σοβιετικών μουσειακών μνημείων –Κ.Κ.Ε.- και από την άλλη οι επαγγελματίες «δημοσκοπικά» αριστεροί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Δηλαδή μια φράξια που έχει κολλήσει στο ΟΧΙ (σε όλα)…ξεπερνώντας ακόμα και τον …Μεταξά.
Αυτές οι δυο ετερόκλητες δυνάμεις, της κομμουνιστικής αριστεράς (ανάλογο της ΠΚΣ) και του εξωκοινοβουλευτικού βραχίονα του ΣΥΝ (ανάλογο των Αριστερών Σχημάτων), που τόσο σφάζονται σε κανάλια (Παπαρήγα VS Αλαβάνου) και αμφιθέατρα… διοικούσαν από κοινού το σωματείο των καθηγητών ΑΕΙ.
Η τετραετία που πέρασε όπως όλοι ξέρουμε ήταν μια χαμένη τετραετία για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Από την μια η δεξιά με τις «ιδεοληψίες» της και τις πολιτικές απαξίωσης, υποχρηματοδότησης, διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της Παιδείας. Από την άλλη οι δυνάμεις του απόλυτου «σκοταδισμού», θιασώτες του «χτες», της στασιμότητας και της απόλυτης άρνησης.
Εκρηκτικός συνδυασμός! Εκρηκτικά, γεμάτα καταλήψεις, συγκρούσεις, πέτρες, και δακρυγόνα, τα χρόνια που πέρασαν. Πολλά, τα περισσότερα, από τα αρνητικά μέτρα της Κυβέρνησης πέρασαν…Πολλά από τα αδιέξοδα της παιδείας γιγαντώθηκαν. Πολλά από τα ζητήματα των φοιτητών, όχι μόνο δεν λύθηκαν, αλλά μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και από τους δυο «μονομάχους».
- Οι μεν (δεξιοί) το έκαναν εξ συστήματος, με σκοπιμότητα και σχέδιο.
- Οι δε το έκαναν λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων και αδυναμίας να προτείνουν τι πρέπει να γίνει και μια εναλλακτική οπτική.
- Οι μεν το έκαναν γιατί υπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα, κομματικούς χρηματοδότες και κουμπάρους.
- Οι δε το έκαναν γιατί έτσι έχουν μάθει, να καλλιεργούν την στασιμότητα, να αναπαράγουν το χτες, να υπονομεύουν το αύριο.
Φυσικά δεν τα κατάφεραν όλα αυτά μόνοι τους! Είχαν συμπαραστάτες! Τα ΜΜΕ που πουλάνε βία και ένταση και γεμίζουν τα τηλε-παράθυρα με reality εικόνες «φωτιάς»… Αλλά και τις αδελφές τους φοιτητικές παρατάξεις που πουλάνε «υπευθυνότητα» «ενδιαφέρον για τα εξάμηνα», «προστασία των δικαιωμάτων όσων θέλουν να σπουδάσουν» (ΔΑΠ) ή αντίστοιχα «επαναστατικότητα», «δυναμισμό», «αντίδραση», «κινδυνολογία», «αντιευρωπαϊσμό», «απομονωτισμό» (ΠΚΣ-Αριστερά Σχήματα)…
Είχαν συμπαραστάτες τα κόμματα τους, που ποντάροντας στην ένταση και τον διχασμό της κοινωνίας, αδημονούσαν μετά από κάθε πορεία -και τα σχετικά επεισόδια- να καταγράψουν τα οφέλη τους. Οι μεν από τους «νοικοκυραίους» και τους «νομοταγείς πολίτες» και οι δε από τους «ανησυχούντες ενεργούς πολίτες» και τους κοινωνικά ευαίσθητους.
Το πρώτο μισό αυτού του ιδιότυπου «μπρα-ντεφέρ» υπέστη ένα κλονισμό. Στις εκλογές της Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π. υπέστη ήττα και έχασε την πλειοψηφία των εδρών που είχε στο Διοικητικό Συμβούλιο. Το δεύτερο μέρος (Νέα Δημοκρατία) εδώ και καιρό «πνέει τα λοίσθια», αφού ο «καταλληλότερος» κοντεύει να γίνει ο «μακαριότερος πλανεμένος» Πρωθυπουργός όλων των εποχών. Αφού από το «Βατοπέδι» μέχρι την οικονομική κρίση αντιλαμβάνεται-λειτουργεί-αντιδρά με καθυστέρηση φάσης π+π/2… Έτσι ένας Υπουργός «μυκονιάτικου» τουρισμού, αναλαμβάνει να γράψει σε «λευκό χαρτί» με «γαλάζια» γράμματα (σαν τα αιγαιοπελαγίτικα διαφημιστικά του Ε.Ο.Τ.) την λέξη «ΤΕΛΟΣ» στην πολυέξοδη σαπουνόπερα «Μεταρρύθμιση στην Παιδεία».
Φυσικά αυτή η ήττα των δυνάμεων του «αριστερού σκοταδισμού» δεν σημαίνει ότι όλα γίνονται ρόδινα. Γενικά η «κοινωνική τάξη των ακαδημαϊκών» είναι συντηρητική, ακόμα και αν έχει προοδευτικό πολιτικό ή κομματικό πρόσημο.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θέλουν την ιδιωτικοποίηση.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θέλουν την κατάργηση της συνδιοίκησης.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θεωρούν τους φοιτητές μέρος του προβλήματος της παιδείας.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θεωρούν την δωρεάν παιδεία περιττή πολυτέλεια και τους πολλούς φοιτητές βαρίδι στην ποιότητα.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θέλουν το «ταμείο του κράτους» μόνο για τις ανάγκες τους και την διαφάνεια και τον κοινωνικό-οικονομικό έλεγχο …μόνο για τους άλλους.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θέλουν να αξιολογούν –και μάλιστα αυστηρά τους φοιτητές- αλλά θέλουν να αξιολογούνται μόνο από φοιτητές υποτελείς, κόλακες, αυλικούς, και επαίτες των συστατικών τους
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που θέλουν να εμπορεύονται την γνώση, την έρευνα και …άλλες υπηρεσίες, με το αζημίωτο.
- Υπάρχουν μέλη ΔΕΠ που μεταλλάσσονται σε γαλάζια, πράσινα, κόκκινα ακόμα και «εμπριμέ», ανάλογα με το χέρι που τους «ταΐζει»!
Όλοι αυτοί δεν είναι η «πρόοδος» που θέλουμε. Όλοι αυτοί δεν μπορεί να είναι η πραγματική αλλαγή και η ελπίδα για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Όλοι αυτοί όπου και αν βρίσκονται, όπου και αν στοιχίζονται, όσοι και αν είναι, είναι το καρκίνωμα του ελληνικού πανεπιστημίου. Δεν θέλουμε ούτε σκοταδιστές, ούτε αυταρχικούς, ούτε αγοραίους. Αυτοί δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαράξουν το μέλλον της Δημόσιας Ανώτατης Εκπαίδευσης. Ευχόμαστε στο νέο Δ.Σ. της Π.Ο.Σ.Δ.Ε.Π., αλλά και του Ενιαίου Φορέα Διδασκόντων Ηρακλείου να κινηθούν στην αντίθετη πορεία και να έχουν καλή επιτυχία στο έργο τους.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω διασφαλίζονται με δυο ακόμα βήματα. Το πρώτο είναι να αποτινάξουμε τον αντίστοιχο «ζυγό» που έχουν επιβάλει και τα φοιτητικά παρακλάδια τους.
Οι μεν (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) βρισκόμενοι μέσα σε ένα πνεύμα «Αγιορείτικης μακαριότητας» δεν παίρνουν θέση για τίποτα, αποφεύγουν τις Γενικές Συνελεύσεις και διακριτικά και με κάθε ευκαιρία στηρίζουν την Κυβέρνηση, προβάλουν το δήθεν έργο της και προωθούν-ψηφίζουν τους καθηγητές οπαδούς της (Παλλήκαρη-Κυλάφη κ.α.)
Οι δε (Π.Κ.Σ., Αριστερά Σχήματα) εβρισκόμενοι σε μια δαιμονιώδη εγρήγορση, απαιτούν να γίνονται Γενικές Συνελεύσεις κάθε εβδομάδα με θέμα «εξελίξεις στην Παιδεία» ή κάτι παρόμοιο. Προτείνουν μόνιμα καταλήψεις και πορείες και θέτουν μόνιμα δεκάδες αιτήματα που δύσκολα μπορούν να ικανοποιηθούν όλα, και που επί της ουσίας πολλά είναι ανεδαφικά ή επιτυγχάνονται με τα …όπλα!
Το δεύτερο βήμα είναι να στηρίξουμε μαζικά τις δυνάμεις που διεκδικούν ένα πανεπιστήμιο που έχει ως γνώμονα τις πανανθρώπινες αξίες, που αναπτύσσεται με επίκεντρο τις ανάγκες της κοινωνίας και που εκπαιδεύει με μέριμνα για τις ανησυχίες και τα όνειρα των φοιτητών.
Συνάδελφοι μετά τα μέλη ΔΕΠ που έσπασαν το «τείχος» και που ελπίζουμε να ανταποκριθούν στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής, της χώρας και της εκπαίδευσης, έρχεται η δική μας ώρα.
