Πριν 30 χρόνια… η ζωή δεν μετρούσε στο Πέραμα και στα γιαπιά. Στην επισκευαστική βάση Περάματος καθημερινά σχεδόν χανόταν ζωές, ή έμεναν ανάπηροι για την υπόλοιπη την ζωή τους. Αγώνες, διαδηλώσεις, απεργίες, διαμαρτυρίες για να σταματήσει το κακό. Ο βιομηχανικός Πειραιάς και το Πέραμα έβαζαν βέτο για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Απαιτούσαν πολιτικές απποφάσεις που να σέβονται τη ζωή και το δικαίωμα στην εργασία. Η πολιτική απόφαση πάρθηκε τελικά, το υπουργείο απασχόλησης θέσπισε και έκανε νόμο τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, καινούργια μηχανήματα εμπόδιζαν το θάνατο, ήταν και είναι υποχρεωμένοι οι εργοδότες και οι εφοπλιστικές εταιρείες και το κράτος να τα εφαρμόζουν.
Της Σ. Αλφιέρη*
Στην πορεία της ζωής, το εφοπλιστικό κεφάλαιο απείλησε ότι θα φύγει, για να μικρύνουν τα μεροκάματα και να γίνουν τυπικά τα μέτρα ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι στη ζώνη ενοχοποιήθηκαν, προπηλακίστηκαν… ότι δήθεν… λειτουργούν σε βάρος της ελληνικής οικονομίας. Τα μεροκάματα έγιναν στα δυο και τα μέτρα ασφαλείας πάγωσαν στα χαρτιά. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που ψηφίστηκαν, σήμερα υπολειτουργούν. Και κάνουν τα στραβά μάτια στους εργοδότες που έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, εκδίδουν εικονικά χαρτιά, το περίφημο gaz free, το χαρτί του θανάτου.
Στο Πέραμα λένε… το καράβι πρέπει να φύγει, το μεροκάματο πρέπει να συμπιεστεί, οι νοικιασμένοι εργαζόμενοι στις εργολαβικές εταιρείες και οι ανασφάλιστοι μετανάστες πρέπει να δουλέψουν σε απάνθρωπες συνθήκες. Όλοι ξέρουν, η κυβέρνηση, τα συνδικάτα, τα κόμματα, οι συχνές επισκέψεις τους, με τις χιλιάδες υποσχέσεις, στον τόπο του εγκλήματος, δεν αλλάζουν το σκηνικό…
Σήμερα θρηνούμε οκτώ ζωές που χάθηκαν στις ανθρωποθυρίδες του Περάματος. Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι ήτανε οι αλλοδαποί. Οι ανασφάλιστοι αυτοί άνθρωποι, για την εργοδοσία δεν υπήρχαν ποτέ και ούτε νεκροί θα δηλωθούν. Οι οικογένειές τους δεν θα μάθουν ποτέ τον τρόπο που χάθηκαν.
Το υπουργείο απασχόλησης και το εμπορικής ναυτιλίας τυπικά θα στείλουν τα συλλυπητήρια τους στις οικογένειες των «πεσόντων» και η θλίψη θα καταγραφεί για πολλοστή φορά στην τηλεοπτική τους εικόνα.
Η σημερινή «δημοκρατία» στη χώρα μας ανέχεται το θάνατο και την εξαθλίωση του εργαζομένου. Δεν ξέρω αν νοιώθει υπερήφανη.
Οι εργαζόμενοι στο Πέραμα δεν θέλουν θλίψη και άλλα δάκρυα. Θέλουν ισχυρούς νόμους και σεβασμό στο Σύνταγμα που προστατεύει τη ζωή και το δικαίωμα στην εργασία. Θέλουν τις πολιτικές και τις δικαστικές ηγεσίες να τιμωρούν στην πράξη όσους παρανομούν. Θέλουν ο νόμος στη χώρα τους να είναι ισχυρός, δίκαιος και αδιαπραγμάτευτος. Στο Πέραμα αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι η σημερινή δημοκρατία λειτουργεί για να καλύπτει τις αυθαιρεσίες των ισχυρών.
Είναι ντροπή για την δημοκρατία μας, ο θάνατος των 8 εργαζομένων στο Πέραμα. Ήταν ένα ακόμα προμελετημένο έγκλημα. Οι θάνατοι αυτοί είναι θάνατοι με πολιτική απόφαση.
*Πρώην βουλευτίνα
