Γράφει ο Χρήστος Ι. Πετράκης
Το 13τομο «Λεξικό της ελληνικής γλώσσας» του «Πάπυρου» δίνει την εξής ερμηνεία στο λήμμα «απεργία»: «η μαχητικότερη έκφραση των εργατικών αγώνων, που στοχεύει στην κατάκτηση δικαιωμάτων από μέρους των εργαζομένων και στη διατήρησή τους» (στην ετυμολογία γράφει ότι η λέξη μαρτυρείται από το 1889 στο Ελληνογαλλικό Λεξικό του Νικ. Κοντόπουλου και σημειώνει ότι προέρχεται από τη λέξη «απεργός».)
Σύμφωνα με όσα (θα έπρεπε να) ισχύουν, η απεργία προκηρύσσεται έπειτα από απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των μελών ενός επαγγελματικού σωματείου και στη συνέχεια από αποφάσεις των δευτεροβάθμιων και Τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Που στην Ελλάδα είναι η ΑΔΕΔΥ για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα (στενότερο ή ευρύτερο) και η ΓΣΕΕ για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι φανερό ότι οι παραπάνω αποφάσεις περί κηρύξεως απεργιακών κινητοποιήσεων έπρεπε να λαμβάνονται από τα συνδικαλιστικά όργανα, με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων κάθε κλάδου.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα εν Ελλάδι είναι… τελείως διαφορετική! Οι πάσης φύσεως συνδικαλιστές (με τις εύλογες εξαιρέσεις βεβαίως) θεώρησαν ότι κατέχουν μια θέση, που μπορεί να τους οδηγήσει στη… Βουλή (τα παραδείγματα είναι πολλά) ή ακόμη και σε… υπουργικό θώκο!
Αλλά και αυτό να μην συμβεί (δηλαδή κατάληψη βουλευτικών ή υπουργικών θέσεων) υπάρχουν και πολλά «άλλα», εν πολλοίς αφανή: όπως είναι η απαλλαγή από την εργασία ή η συμμετοχή (συνήθως χρυσοφόρα) σε διοικητικά συμβούλια Οργανισμών ή ΔΕΚΟ! Και είναι βεβαίως λίαν πιθανόν ότι οι πάσης φύσεως Εργοδότες «προσφέρουν» αυτές τις θέσεις στους συνδικαλιστές για να έχουν, δια των συνδικαλιστών, «στο χέρι» τους εργαζόμενους.
Αυτά τα «καθιερωμένα» τα αντιλήφθηκαν πολύ ενωρίς τα κόμματα στη χώρα μας και κυρίως τα δυο μεγαλύτερα κόμματα εξουσίας, χωρίς να αποκλείονται και τα μικρότερα. Όλοι γνωρίζουν ότι η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ, με ταυτόχρονη ισχυρή παρουσία στη διοίκηση αυτών των οργανώσεων κομματικών στελεχών από τα άλλα κόμματα. Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι η ΠΝΟ, το ΠΑΜΕ και κάποιες αγροτικές οργανώσεις στο θεσσαλικό κάμπο, καθώς και αρκετές άλλες, ελέγχονται από το ΚΚΕ.
Πόσο ισχυρή είναι λοιπόν η κομματική επιρροή, όταν λαμβάνονται σχετικές αποφάσεις;
Μήπως κάτι ισχύει μόνο το… «κομματικό καπέλο»;
Μια άλλη παράμετρος της… συνδικαλιστοκρατίας στη σημερινή Ελλάδα, είναι η άποψη ότι οι Οργανισμοί, οι ΔΕΚΟ και όλα τα συναφή είναι… «πατρικό χωράφι» των συνδικαλιστών, το οποίο μπορούν να διαχειρίζονται κατά το δοκούν.
Απεργεί αίφνης η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ; Οι συνδικαλιστές θεωρούν περίπου δικαίωμά τους να κατεβάζουν τους διαβόητους διακόπτες. Απεργούν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες; Οι συνδικαλιστές θεωρούν δικαίωμά τους να κατεβάζουν τα ρολά των αμαξοστασίων. Οι φορτηγατζήδες θεωρούν δικαίωμά τους να κλείνουν τους δρόμους, το ίδιο κάνουν και οι αγρότες. Προς μεγίστη ταλαιπωρία πάντων των λοιπών Ελλήνων.
Τώρα απεργεί και ο ιατρικός κλάδος. (Βεβαίως οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει ποιοι γιατροί απεργούν και γιατί). Όμως, ακούστηκε από τηλεοράσεως το απίστευτο, ότι θα ελεγχθούν πειθαρχικά όσοι (ιδιώτες) γιατροί θα δέχονται τους φουκαράδες ασφαλισμένους στο ΙΚΑ! Και μάλιστα προτρέπουν τις χιλιάδες των ασφαλισμένων του ΙΚΑ να πηγαίνουν στο υπό κατάληψη υπουργείο Υγείας, προκειμένου να εξετασθούν ή να τους συνταγογραφήσουν φάρμακα!
(Πολύ σωστά, δημοσιογράφος αθηναϊκού ραδιοσταθμού αναρωτήθηκε, πώς θα μπορέσει μια γριούλα ή ένας ηλικιωμένος ασφαλισμένος του ΙΚΑ να διανύσει δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα στη ζούγκλα του αθηναϊκού λεκανοπεδίου, προκειμένου να πάει στο… αμφιθέατρο του Υπουργείου Υγείας!…)
Από την άλλη μεριά υπάρχει η απεργία των φαρμακοποιών, οι οποίοι δηλώνουν ότι δεν θα εκτελούν τις συνταγές που συνταγογραφήθηκαν από ιδιώτες γιατρούς σε ασφαλισμένους του ΙΚΑ!
Και έπονται οι απεργίες όλων των «αδικημένων» κλάδων, ύστερα από τις κυβερνητικές εξαγγελίες για «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων».
Η επιτυχία ή όχι όλων των παραπάνω κλάδων είναι άδηλη. Μπορεί να οδηγήσουν σε ανάκληση (ή σε… επικύρωση!) των κυβερνητικών αποφάσεων.
Ένα όμως είναι σίγουρο αποτέλεσμα: Η απίστευτη ταλαιπωρία όλων των λοιπών Ελλήνων, που δεν ανήκουν στον απεργούντα κλάδο…
