Όταν οι πολιτικοί στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν προβλήματα νομιμότητας ή διαφθοράς, αναζητούν στη Δικαιοσύνη είτε άλλοθι, είτε αποδιοπομπαίους τράγους. Αποσιωπούν ότι η δικαστική εξουσία κατά βάση (η μάλλον κατά κορυφή) δεν είναι ανεξάρτητη και έχει πεπερασμένες δυνατότητες. Το πρωθυπουργικό πολιτικό μοντέλο έχει υπερκεράσει την περιώνυμη διάκριση των εξουσιών Αριστοτέλη και Μοντεσκιέ, έχει φαλκιδεύσει το υπόδειγμα του αγγλικού κοινοβουλευτικού συστήματος και έχει οδηγήσει την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία στα όρια της. Από τη μια δίδει επιχειρήματα νομιμοποίησης στους θιασώτες της απριλιανής δικτατορίας και από την άλλη παρέχει έδαφος αναπτύξεως «νέου κόμματος επιχειρηματιών» προς εφαρμογή της σύγχρονης νεοταξικής ιδεολογίας.
Του Στρατή Παπαμανουσάκη
Το σύστημα της ελληνικής δικαιοσύνης, διατηρώντας μέχρι πρότινος ως ένα βαθμό το κύρος της αυθεντίας, περιέπεσε σε ανυποληψία μετά την αποκάλυψη των παραδικαστικών κυκλωμάτων και την επιρροή της πολιτικής. Η γενική τάση χαλαρότητας και εγκατάλειψης των αυστηρών κανόνων και αρχών, η μετατροπή του δικαστικού και του δικηγορικού λειτουργήματος σε απλή επαγγελματική απασχόληση, η διαφοροποίηση και αποδυνάμωση της παράδοσης με το νομικό πληθωρισμό, και τη δήθεν δημοκρατικοποίηση, οδήγησαν σε μια κατάσταση που χρήζει ριζικής και άμεσης αντιμετώπισης.
Επιφανειακές και αναποτελεσματικές επεμβάσεις επιχειρούνται συχνά στη Δικαιοσύνη, με αβασάνιστες τροποποιήσεις των κωδίκων, με οικονομικές παροχές και με άλλα αμφιλεγόμενα διοικητικά μέτρα. Οι εκάστοτε υπουργοί και οι κυβερνήσεις καμώνονται ότι αγνοούν τη ρίζα της κακοδαιμονίας. Εξάρτηση δικαιοσύνης, επιλογή δικαστών και δικηγόρων, πολυνομία και δικονομία. Ιδού το τρίπτυχο των προβλημάτων και ιδού η τριλογία των λύσεων τους.
Πλήρης διάκριση των εξουσιών, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, κατάργηση του ομώνυμου υπουργείου και μεταφορά των αρμοδιοτήτων του στο φυσικό του χώρο. Δικαστική αστυνομία, τεχνική υποδομή των δικαστηρίων, απαλλαγή διοικητικών αρχών από δικαστικά καθήκοντα και δικαστικών αρχών από διοικητικά.
Διαχωρισμός των δικηγόρων σε απλούς νομικούς συμβούλους απεριορίστως και σε παραστάτες δικηγόρους ενώπιον των δικαστηρίων σε περιορισμένο αριθμό και υπό καθεστώς ανάλογο των δικαστών, απελευθέρωση του συμβολαιογραφικού επαγγέλματος. Τριετής άσκηση δικηγόρων και δεκαετής δικηγορία για δικαστές, μικτό σύστημα εξετάσεων και επιλογής από εκλεκτορικό σώμα δικαστικών, κοινωνικών και πολιτικών φορέων.
Κατάργηση πολυνομίας και αποσπασματικών ρυθμίσεων σε άσχετα νομοσχέδια, ευρεία αποποινικοποίηση, αναθεώρηση, απλούστευση ενοποίηση δικονομίας πολιτικών, ποινικών και διοικητικών δικαστηρίων. Εισηγητής δικαστής και εισαγγελεύς σε κάθε υπόθεση, εκδίκαση όλων των συναφών δικών από το ίδιο δικαστήριο. Φραγμός στρεψοδικιών, αβασιμοτήτων και ακυροτήτων.
Η Δικαιοσύνη ως ιδιότητα του δικαίου ανδρός, προϋποθέτει το υποκείμενο της. Αναζητούνται τώρα, εντός και εκτός της δικαιοσύνης, υποκείμενα, πρόσωπα και φορείς αντάξιοι της Δικαιοσύνης. Μιας Δικαιοσύνης ισότιμης της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας, με δημοκρατικές καταβολές, όχι ενός κράτους δικαστών, αλλά μιας κρατικής λειτουργίας που αποτελεί εγγύηση των θεσμών, του πολιτεύματος και του δικαίου.
