«Το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος μπορεί να κριθεί από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζωντανά του» Μαχάτμα Γκάντι
Αφορμή του παρόντος, αποτελεί ένα δημοσίευμα της εφημερίδας σας στο φύλλο της Τρίτης 15 Ιουλίου, με τίτλο «Περί ζωόφιλων και ζωοφιλίας…» του κου Α.Χαρχαλάκη, το οποίο και θεωρώ άκρως προσβλητικό και για μένα προσωπικά αλλά και για όλους τους ζωόφιλους.Θα ήθελα λοιπόν να κάνω κάποιες επισημάνσεις.
Ευτυχώς τόσο εγώ, όσο και οι υπόλοιποι φίλοι μου, που αγαπάμε και φροντίζουμε τις αδέσποτες γάτες, τους σκύλους και τα ζώα γενικότερα, χρειάζεται να διανύσουμε μεγάλη διαδρομή για το περιβόητο…ράφι, που αντιπροσώπευε μια ρατσιστική αντίληψη της μικροαστικής κοινωνίας της εποχής του μεσοπολέμου, αλλιώς θα μπορούσα να κατηγορηθώ ότι ενοχλήθηκα για αυτόν ακριβώς το λόγο. Απλά μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου γαλουχήθηκα με την αρχή ότι πρέπει να αγαπώ όλα τα πλάσματα που έχουν ψυχή – αρχής γενομένης από τον άνθρωπο – και να σέβομαι το περιβάλλον και τη φύση που είναι δημιουργήματα του Θεού.
Ο Ιπποκράτης έχει πει ότι «η ψυχή είναι η ίδια για όλα τα ζωντανά πλάσματα παρόλο που το σώμα τους είναι διαφορετικό». Μελετώντας τα κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα και άλλων πνευματικών ανθρώπων θα δούμε ότι όλοι καταδικάζουν την ανθρώπινη αναλγησία πάνω στα υπόλοιπα πλάσματα. Και επειδή σαν νεοέλληνες συνηθίζουμε να μνημονεύουμε συνέχεια τον αρχαίο πολιτισμό και τις ευγενείς μας ρίζες μήπως θα έπρεπε να προβληματιστούμε από αυτό;
Ο πολιτισμός μιας χώρας κρίνεται καθημερινά. Τι και αν κάποιοι άλλοι ευρωπαικοί λαοί δεν κουβαλούν τη δική μας ιστορία; Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν κοινωνική εξέλιξη και είναι πολιτισμικά κατώτεροι; Στη σύγχρονη ιστορία κάποιοι λαοί έχουν να επιδείξουν υψηλότερα δείγματα πολιτισμού.
Η έλλειψη χώρων για παιχνίδι, η σεξουαλική εκμετάλλευση και ο ρατσισμός σε κάθε του μορφή, είναι ΟΛΑ, ΜΑ ΟΛΑ, ανθρώπινα κατορθώματα. Ο ανθρώπινος εγωισμός και η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο ον αυτού του πλανήτη, η έλλειψη αξιών και ο ποικιλότροπος βιασμός του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο βωμό της ανάπτυξης και του κεφαλαίου, είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Μέρος όμως αυτού του περιβάλλοντος αποτελούν και τα ζώα. Τα οποία – όντας ανυπεράσπιστα και ανίκανα να αμυνθούν – πρέπει να επιβιώσουν σε αυτόν τον πλανήτη που εμείς οι άνθρωποι τον καταντήσαμε έτσι.
Δεν δημιουργήσαμε εμείς τα ζώα. Τα ζώα υπήρχαν. Οι άνθρωποι δημιούργησαν τα όπλα, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τον πόλεμο…Θεωρώ απολύτως ατυχή τη σύνδεση των ζωόφιλων με το χιτλερικό στρατό, ο οποίος μέσα από την πολιτική της παράνοιας που εφάρμοσε, σκότωνε χωρίς αιτίες και εξαιρέσεις ή επινοούσε αφορμές για να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές. Η κατοχή όμως έχει περάσει και η εξέλιξη είναι αναπόφευκτη. Και είναι άτοπο και ανιστόρητο να ταυτίζονται οι λαοί με τους ηγέτες. Με τη δική σας λογική, κε Χαρχαλάκη, όταν η Ελλάδα τελούσε υπό δικτατορικό καθεστώς όλοι οι Έλληνες ήταν φασίστες.
Η ζωοφιλία δεν καλύπτει συναισθηματικά κενά. Είναι δείγμα πολιτισμού. Όλοι οι ζωόφιλοι καταδικάζουν κάθε μορφή βίας. Είναι αυτονόητο ότι το να είσαι ζωόφιλος σημαίνει ταυτόχρονα ότι είσαι ευαισθητοποιημένος σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα. Στο φιλοζωικό σύλλογο που είμαι μέλος, όλα τα άτομα δραστηριοποιούμαστε και σε άλλους τομείς. Κάποιοι είναι μέλη του Ερυθρού Σταυρού και της action aid, κάποιοι είναι μέλη οικολογικών οργανώσεων, εθελοντές αιμοδότες, δότες μυελού των οστών, κάποιοι ασχολούνται με συσσίτια, με ΑΜΕΑ ή συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες και συνδικαλίζονται έντονα. Και όλα αυτά στα πλαίσια του εθελοντισμού. Και δεν μας περισσεύει ο χρόνος, πιστέψτε με. Μόνο που δυστυχώς αποτελούμε μειοψηφία και πολλοί μας θεωρούν γραφικούς.
Αν όλοι οι Ρωμιοί είναι τόσο αγωνιστές, αλτρουιστές και ευαίσθητοι γιατί τέτοιος πόνος και τόση θλίψη στα καθημερινά δελτία ειδήσεων και στον Τύπο; Γιατί υπάρχουν παιδιά που πεινάνε στην Ελλάδα, περιουσίες και άνθρωποι που χάνονται στις φλόγες και νοικοκυριά που ζουν στα όρια της φτώχειας και διαλέγουν χαλασμένες ντομάτες; Γιατί υπάρχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες που πληγώνονται καθημερινά από την απαξιωτική συμπεριφορά άλλων παιδιών ή και ενηλίκων;
Ποιος σας είπε, κε Χαρχαλάκη, ότι οι ζωόφιλοι είναι κοινωνικά ανένταχτοι, άτομα που ανήκουν στο περιθώριο και η έλλειψη ανθρώπων – φίλων τους οδηγεί στη ζωοφιλία; Ίσως θα έπρεπε να γνωρίσετε καλύτερα μερικούς από εμάς. Ίσως τότε να αμφιβάλλατε λιγότερο. Στατιστικές και μελέτες έχουν αποδείξει ότι όπου ο δείκτης πολιτισμού και το επίπεδο της παιδείας είναι υψηλά, τα ποσοστά της ζωοφιλίας είναι αυξημένα.
Ας ξεφύγουμε επιτέλους από την εικόνα του «τρελού» του χωριού – όπως τον αποκαλούσαν – που τάιζε τα αδέσποτα και ας αναρωτηθούμε για το αν είχαν και οι «λογικοί» κάποιο ποσοστό ευθύνης για τη μοναξιά που αισθανόταν αυτοί οι άνθρωποι όταν το 2008, χρησιμοποιούνται απαξιωτικά εκφράσεις όπως η γεροντοκορία.
Αν εσάς σας αφήνει παγερά αδιάφορο και δε σας ενοχλεί να βλέπετε πολτοποιημένα, δηλητηριασμένα, κρεμασμένα ή σουβλισμένα ζώα, είναι δικαίωμά σας. Είναι όμως και δικό μας δικαίωμα να τα υπερασπιζόμαστε και να ζητούμε να εφαρμοστεί ο Νόμος που η ίδια η Πολιτεία έχει θεσπίσει. Και όσον αφορά το ερώτημα – δίλημμα που θέτετε: τον αδύναμο άνθρωπο ή το αδέσποτο, θα σας απαντήσω ότι αγαπώ και τα δύο το ίδιο, γιατί η έννοια της αγάπης δεν κάνει διακρίσεις ούτε στο χρώμα, ούτε στη φυλή, ούτε στο είδος. Κάθε μορφή ζωής είναι πολύτιμη και μοναδική. Και είναι τουλάχιστον θρασυδειλία κάθε μορφή καταπάτησής της από τους «έξυπνους» και «δυνατούς».
Έφη Τσεκμέζογλου
